Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Marta Czapska

w obecności oskarżyciela Prokuratora : Joanny Niedzielskiej

po rozpoznaniu dnia 16 maja 2016 r. na rozprawie w Legionowie sprawy :

K. A. , syna T. i U. z d. C. , ur. (...) w W.,

oskarżonego o to, że :

w dniu 15 czerwca 2015 roku w miejscowości S., ul. (...) prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny marki N. o nr rej. (...), nie stosując się do decyzji organu administracyjnego (...) o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi,

tj. o czyn z art. 180a k.k.

1.  Na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie przeciwko oskarżonemu K. A. na okres próby 2 ( dwóch ) lat ;

2.  Na podstawie art. 67 § 3 k.k. i art. 39 pkt. 7 k.k. zasądza od oskarżonego K. A. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1600 ( tysiąc sześćset ) złotych;

3.  Na podstawie art. 627 k.p.k. oraz 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) zasądza od oskarżonego K. A. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 200 zł ( dwieście złotych ) w tym opłatę w kwocie 100 ( sto ) złotych.

Sygn. akt II K 669/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 czerwca 2015 r. ok. godz. 20.05 w miejscowości S. ul. (...) , woj. (...), patrol Policji w składzie sierż. szt. A. K. i sierż. szt. M. B. zatrzymali do kontroli drogowej poruszający się ulica (...) samochód osobowy marki N. (...) o nr rej. (...) z przyczepką .

W trakcie kontroli drogowej zatrzymanego samochodu osobowego marki N. (...) o nr rej. (...) ustalono , iż ten pojazd mechaniczny prowadził oskarżony K. A. , który nie posiadał prawa jazdy i dowodu rejestracyjnego . Po sprawdzeniu w bazie danych ustalono iż wobec oskarżonego K. A. została wydana ostateczna decyzji Prezydenta (...) z dnia 13 listopada 2009 roku nr 402/09 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi ( k. 16 zbiór H ) .

K. A. ma ukończone 55 lata, , utrzymuje się z prac dorywczych i uzyskuje dochód w wysokości 2500 zł netto miesięcznie , nie był karany ( k. 38 ) , nie był leczony się psychiatrycznie i odwykowo .

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : wyjaśnieniach oskarżonego K. A. ( k. 12-13 zbiór A i k. 44 ), zeznań świadka A. K. ( k. 26 zbiór C i k. 44-45 ), karty karnej ( k. 5 zbiór E ) , decyzji Prezydenta (...) z dnia 13 listopada 2009 roku nr 402/09 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi ( k. 16 zbiór H ) , wywiadu środowiskowego ( k. 20 zbiór E ) , informacji z system tele-informatycznego ( k. 31 zbiór E ) , karty karnej ( k. 38 ) .

K. A. stanął pod zarzutem , iż w dniu 15 czerwca 2015 roku w miejscowości S., ul. (...) prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny marki N. o nr rej. (...), nie stosując się do decyzji organu administracyjnego (...) o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi to jest popełnienia czynu z art. 180a k.k. .

Oskarżony K. A. podczas postępowania przygotowawczego i na rozprawie przed Sądem przyznał się do zarzuconego mu czynu ( k. 12-13 zbiór A i k. 44 ). W postępowaniu przygotowawczym oskarżony K. A. odmówił składania wyjaśnień ( k. 12-13 zbiór A ). Natomiast na rozprawie przed Sądem oskarżony K. A. wyjaśnił iż wiedział o wydaniu decyzji o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi . W dniu zatrzymania kierował samochodem bo potrzebował się przemieścić . Trochę przeoczył i zapomniał iż weszły w życie nowe przepisy że jest to przestępstwo a nie wykroczenie ( k. 44 ).

Sąd dał pełną wiarę wyjaśnieniom oskarżonego K. A. w zakresie jakim przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i stwierdził iż wiedział o wydaniu decyzji o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi , zaś w dniu zatrzymania kierował samochodem bo potrzebował się przemieścić i trochę przeoczył i zapomniał iż weszły w życie nowe przepisy że jest to przestępstwo nie wykroczenie. W tym zakresie wyjaśnienia K. A. są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadka A. K. ( k. 26 zbiór C i k. 44-45 ) i decyzji Prezydenta (...) z dnia 13 listopada 2009 roku nr 402/09 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi ( k. 16 zbiór H ). Z wyjaśnień tych wynika wprost iż oskarżony K. A. popełnił zarzucany mu czyn z art. 180 a k.k. .

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. K. jako jasnym dokładnym , spójnym i logicznym. Fakt, że wymieniony świadek precyzyjnie określa zakres swojej wiedzy na temat zdarzenia, w zakresie którego Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, świadczy zdaniem Sądu o braku skłonności do konfabulacji i dążeniu do rzetelnego przedstawienia przebiegu wydarzeń. Z zeznań świadka A. K. wynika jaki przebieg miała kontrola drogowa samochodu marki N. (...) o nr rej. (...) i co było jej powodem. W swoich zeznaniach świadek A. K. wskazał iż w dniu 15 czerwca 2015 r. około godziny 20.05 samochód marki N. (...) o nr rej. (...) z przyczepką kierowany oskarżony został zatrzymany do kontroli drogowej na ul. (...) w S. . Podczas przeprowadzenia tej kontroli drogowej ustalono iż kierującym tym pojazdem jest oskarżony K. A. który nie posiadał prawa jazdy i dowodu rejestracyjnego . Po sprawdzeniu w bazie danych ustalono została wydana decyzji Prezydenta (...) nr 402/09 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi przez oskarżonego K. A. ( k. 26 zbiór C i k. 44-45 ).

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości

Sąd zważył, co następuje:

Przepis art. 180a k.k. stanowi, iż karze podlega ten kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami . W przepisie art. 180a k.k. został stypizowany czyn zabroniony polegający na prowadzeniu pojazdu określonego rodzaju w określonych miejscach wbrew decyzji organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Czyn ten może być popełniony tylko przez działanie. Ma charakter formalny, do jego znamion nie należy skutek w postaci sprowadzenia niebezpieczeństwa, spowodowania wypadku czy naruszenia zasad ruchu. Czyn zabroniony z art. 180a k.k. ma charakter powszechny. Jego znamiona zostają zrealizowane wówczas, gdy wobec sprawcy wydano decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami. Cofnięcie uprawnień może nastąpić w drodze administracyjnej. W myśl art. 103 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 155 z późn. zm.) starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku stwierdzenia braku zdolności do kierowania pojazdem, naruszenia przez kierującego przepisów oraz orzeczenia sądu. Do pierwszej grupy należy istnienie przeciwwskazań do kierowania pojazdem - zdrowotnych (na podstawie orzeczenia lekarskiego) lub psychologicznych (na podstawie orzeczenia psychologicznego) - albo utrata kwalifikacji na podstawie wyniku egzaminu państwowego przeprowadzonego w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy lub niezgłoszenia się we wskazanym terminie na egzamin państwowy, który miał być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i 3 lit. b tej ustawy. Cofnięcie uprawnień może nastąpić także w razie ponownego przekroczenia liczby 24 punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego w ciągu 5 lat od dnia wydania skierowania na kurs reedukacyjny, popełnienia w okresie próbnym trzech wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji lub jednego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji oraz kierowania pojazdem w przedłużonym okresie, o którym mowa w art. 102 ust. 1d (chodzi o kierowanie pojazdem mimo wydania decyzji administracyjnej o zatrzymaniu prawa jazdy; starosta wydaje wówczas decyzję administracyjną o przedłużeniu okresu, na który zatrzymano prawo jazdy, do 6 miesięcy). Podstawę decyzji starosty może stanowić także orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów, uchylenie sposobu wykonywania zakazu prowadzenia pojazdów na podstawie art. 182a § 2 k.k.w. Przestępstwo z art. 180a k.k. może zostać popełnione wyłącznie w zamiarze bezpośrednim. ( za Marek Mozgawa Komentarz do art. 180a Kodeksu karnego ) .

W powyższej sprawie oskarżony K. A. wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego z art. 180a k.k. albowiem w dniu 15 czerwca 2015 r. około godz. 20.05 w miejscowości S. na ul. (...) , woj. (...) prowadził pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego N. o nr rej. (...) nie stosując się do ostatecznej decyzji Prezydenta (...) z dnia 13 listopada 2009 roku nr 402/09 o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi . Oskarżony K. A. wiedział iż decyzją Prezydenta (...) z dnia 13 listopada 2009 roku nr 402/09 zostały mu cofnięte uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi co wynika wprost z jego wyjaśnień ( k. 44 ) . Tak więc oskarżony K. A. działał w zamiarze bezpośrednim kierując w dniu 15 czerwca 2015 r. ok. godz. 20.05 w miejscowości S. na ul. (...) , woj. (...) samochodem osobowym N. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej pomimo wydania w/w decyzji.

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego K. A. co do popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu z art. 180a k.k. nie budzą wątpliwości.

W powyższej sprawi Sąd uznał , iż zachodzą przesłanki wskazane w art. 66 § 1 i § 2 k.k. i dlatego warunkowo umorzył postępowanie przeciwko oskarżonemu K. A. na okres próby 2 ( dwóch ) lat zgodnie z treścią art. 67 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstw. W treści art. 66 § 1 i 2 k.k. wskazane zostały więc trzy przesłanki warunkowego umorzenia postępowania związane z czynem zarzucanym oskarżonemu to jest : społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, wina nie jest znaczna , zagrożenie karą za zarzucane sprawcy przestępstwo nie przekracza 5 lat pozbawienia wolności . W powyższej sprawie czyn który popełnił oskarżony K. A. spełnia wszystkie wyżej wskazane przesłanki. Niewątpliwym jest , iż w tym przypadku społeczna szkodliwość czynu jak i winna sprawcy nie jest znaczna . Czyn za popełnienie którego Sąd uznał winną oskarżonego K. A. to jest czyn z art. 180a a k.k. jest zagrożony karą nie przekraczającą 5 lata pozbawienia wolności

Wskazane w art. 66 § 1 k.k. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, tj. przemawiać za ich „znacznością” lub „nieznacznością”. Należy zatem przyjąć, że przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie . Pozytywna ocena postawy oskarżonego i jego dotychczasowego życia ma charakter prognostyczny, prowadząc sąd do przekonania, że mimo warunkowego umorzenia postępowania sprawca będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa . Przesłanka ta nie będzie spełniona, a przeciwnie - zachodzi przeszkoda w orzekaniu o warunkowym umorzeniu postępowania, jeżeli sprawca był już skazany za jakiekolwiek przestępstwo umyślne i nie nastąpiło zatarcie tego skazania. Lege non distinguente nie stanowi przeszkody w orzekaniu o warunkowym umorzeniu wcześniejsze skazanie za występek nieumyślny, a także wcześniejsze orzeczenie wobec sprawcy warunkowego umorzenia postępowania w sprawie o występek popełniony umyślnie. ( tak Komentarz do art. 66 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2006, wyd. III.) .

W powyższej sprawie dotychczasowy sposób życia oskarżonego K. A. oraz fakt , iż nie była on dotychczas karany ( k. 38 ) , wskazuje , że spełnia on również tą przesłankę warunkowego umorzenia postępowania . Pozytywna ocena postawy oskarżonego K. A. oraz jego dotychczasowego życia wskazuje , iż będzie on przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa .

Jeżeli chodzi o kolejną przesłankę wskazaną w art. 66 § 1 k.k. - braku wątpliwości co do popełnionego czynu, to taki brak wątpliwości wynika przede wszystkim z postawy sprawcy i złożenia przez niego wiarygodnych wyjaśnień. Formalne przyznanie się do winy nie jest jednak warunkiem sine qua non orzekania o warunkowym umorzeniu postępowania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2003 r., I KK 301/03, OSNKW 2004, nr 1, poz. 9). Ustawa bowiem wymaga jedynie, aby zachodził brak wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i okoliczności tego czynu - w aspekcie wskazanych w art. 66 k.k. przesłanek stosowania tej instytucji. W powyższej sprawie oskarżony K. A. w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 12-13 zbiór A i k. 44 ) . Należy zauważyć, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego , wynika ponadto niezbicie że dopuścił się on zarzucanego mu czynu z art. 180a k.k. . Fakt ten wynika wprost z wyjaśnień oskarżonego K. A. (k. 12-13 zbiór A i k. 44 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę , zeznań świadka A. K. ( k. 26 zbiór C i k. 44-45 ) i decyzji ( k. 16 zbiór H ) .

Sąd kierując się dyrektywą zwartą w art. 67 § 3 k.k. i art. 39 pkt. 7 k.k. zasądził od oskarżonego K. A. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1600 ( tysiąc sześćset ) złotych. Sąd uznał iż ten środek karny będzie stanowił dla oskarżonego K. A. wystarczającą dolegliwość i środek ten spełni wobec oskarżonego funkcję zarówno prewencyjną jak i wychowawczą. Ponadto zapobiegnie on powrotowi oskarżonego K. A. do przestępstwa .

Na podstawie art. 627 k.p.k. oraz 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) Sąd zasądził od oskarżonego K. A. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 200 zł ( dwieście złotych ) w tym opłatę w kwocie 100 ( sto ) złotych.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.