Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Arleta Agata

przy udziale Prokurator Moniki Kobryś

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19.04.2018 r.

sprawy przeciwko

A. L. urodz. (...)

w W.

syna J. i M. z d. P.

oskarżonego o to, że: w dniu 19 kwietnia 2017 r. w L., w powiecie (...), woj. (...), składając zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu o sygn. akt PR Ko 259.2017 Prokuratury Rejonowej w L., które następnie prowadzone było za sygn. akt PO I Ds. 126.2017.Sp(c) w Prokuraturze Okręgowej W. – P. w W., będąc prawidłowo pouczonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zeznał nieprawdę na okoliczność tego, iż nie składał uprzednio zeznań dotyczących zabójstwa T. W. przed organami ścigania,

tj. o czyn z art. 233 § 1 k.k.

orzeka

I. Uznaje oskarżonego A. L. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

II. Na podstawie art. 619 § k.p.k. w zw. z art. 29 ust. 1 Ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej (...) kwotę 516 (pięćset szesnaście) złotych i 60 (sześćdziesiąt) groszy, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

III. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotów kosztów sądowych i przejmuje je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 1173/17

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 19 kwietnia 2018 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas posiedzenia, ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony A. L. w dniu 9 czerwca 2009 r. został przesłuchany w Komendzie (...) w W. jako świadek w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym w sprawie zaginięcia T. W. i jego możliwego zabójstwa. Stwierdził wówczas, że będąc wcześniej przesłuchiwany jako podejrzany w tej sprawie wymyślał zdarzenia i nie wiedział czy do zabójstwa T. W. w ogóle doszło. Postanowieniem z dnia 23 grudnia 2009 r., sygn. akt V Ds. 41/09 Prokuratura Okręgowa w W. umorzyła postępowanie w sprawie zabójstwa T. W.. W uzasadnieniu tego postanowienia prokurator stwierdził między innymi, że oskarżony wielokrotnie zmieniał wyjaśnienia i zeznania w sprawie, a podane przez niego informacje nie zostały potwierdzone. W dniu 19 kwietnia 2017 r. oskarżony został przesłuchany jako osoba składająca zawiadomienie o przestępstwie w Prokuraturze Rejonowej w L.. Został pouczony o odpowiedzialności karnej za złożenie nieprawdziwych zeznań, a następnie złożył zeznania o okolicznościach zabójstwa T. W. z 1994 r. Zeznał ponadto niezgodnie z prawdą, że nigdy nie mówił o tym zabójstwie organom ścigania.

Dowód:

- zeznania złożone przez oskarżonego (k.1-4,141-142),

- postanowienie (k.193-200).

Oskarżony podczas przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.226). Stwierdził, że powiedział całą prawdę o tym zabójstwie. Nie pamiętał, że składał zeznania w tej sprawie w Prokuraturze Okręgowej i Wydziale do Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstwami (...). Pamięta, że rozmawiał na ten temat, ale nie pamiętał, że było to protokołowane.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż są sprzeczne z treścią jego zeznań (k.1-4,141-142), ocenianych przy porównaniu ze sobą co do ważnego i podstawowego zdarzenia jakim było złożenie zeznań odnośnie zabójstwa T. W.. Podczas przesłuchania w dniu 9 czerwca 2009 r. oskarżony opisał swą wiedzę na temat tego zdarzenia, podał jakie okoliczności zmyślił będąc wcześniej przesłuchiwany jako podejrzany (k.141-142). Kilkukrotne przesłuchiwanie musiało utkwić w pamięci oskarżonego. Oskarżony natomiast w dniu 19 kwietnia 2017 r. zgłosił w Prokuraturze zawiadomienie o zabójstwie T. W. i wyraźnie stwierdził, że wcześniej nie składał zeznań w niniejszej sprawie.

Opinia sądowo-psychiatryczna (k.370-371) jest jasna i pełna, gdyż została sporządzona przez biegłe dysponujące fachową wiedzą z dziedziny zdrowia psychicznego i jego zaburzeń, biegłe przedstawiły sposób jej sporządzenia, a strony jej nie kwestionowały. Stąd opinia ta stała się podstawą ustalenia stanu psychicznego oskarżonego i jego poczytalności.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów wymienionych na k. 472v został sporządzony przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty były sporządzone obiektywnie i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności, nie były one kwestionowane przez strony. Uwzględniając powyższe, dokumenty te stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

Ustalony stan faktyczny tworzy spójną, logicznie uzasadnioną całość, poszczególne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego okoliczności popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu i jego wina nie budzą wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony w dniu 19 kwietnia 2017 r. był przesłuchiwany jako świadek w Prokuraturze Rejonowej w L.. Został pouczony o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, a następnie jako świadek złożył zeznania, w których wskazał, że chciał poinformować o okolicznościach zabójstwa T. W. w 1994 r., następnie opisał szczegóły rzekomej zbrodni (k.1-4). Wskazał ponadto, że wcześniej o tym zdarzeniu nie zeznawał. Tymczasem oskarżony w dniu 9 czerwca 2009 r. był przesłuchiwany w tej sprawie w Komendzie (...) w W. (k.141-142). Nie może zatem budzić wątpliwości, iż oskarżony dopuścił się popełnienia czynu określonego w art. 233 § 1 k.k., gdyż świadomie złożył zeznania niezgodne z prawdą.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie jest mały, gdyż dopuścił się przestępstwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, okazał przez to lekceważenie dla porządku prawnego i zaufania do prawdziwości składanych przez świadków depozycji. Należy też wskazać, że poprzez przekazanie nieprawdziwych okoliczności oskarżony wprowadził w błąd organ ścigania i angażował je kolejny raz do prowadzenia bezcelowego postępowania.

Oskarżony ukończył 55 lat, jest kawalerem, ma jedno dziecko, zdobył wykształcenie zawodowe, od około 9 lat odbywa kolejne kary pozbawienia wolności, był 17 razy karany, w tym raz za przestępstwo podobne (k.465-467).

Kara powinna przekonać oskarżonego i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości i ewentualnie konieczność naprawienia wyrządzonej szkody. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że reguły współżycia społecznego wykluczają dopuszczalność przyjęcia możliwości składania fałszywych zeznań. Oskarżony powinien się przekonać, że postępowania karnego nie można wykorzystywać instrumentalnie, a organy ścigania powinny uzyskiwać od świadków prawdziwe wiadomości.

Oskarżony umyślnie złożył fałszywe zeznania i wprowadził w błąd organy ścigania. Jako okoliczność obciążającą wobec niego przyjęto działanie oskarżonego pod wpływem chęci polepszenia swej sytuacji procesowej, a jako okoliczność łagodzącą to, że do zaginięcia T. W. faktycznie doszło, a okoliczności jego śmierci nie zostały wyjaśnione (por. k. 198). Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał, że należy orzec wobec oskarżonego karę powyżej ustawowego minimum, choć zaproponowana przez oskarżyciela publicznego kara 2 lat pozbawienia wolności byłaby zbyt surowa. Karą adekwatną do okoliczności zdarzenia, dostosowaną do stopnia społecznej szkodliwości i winy oraz sprawiedliwą wobec oskarżonego powinna być kara 1 roku pozbawienia wolności. Należy wskazać, że zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że kara ta zostanie objęta jak inne kary wyrokiem łącznym, przy zastosowaniu zasady absorpcji kar (por. karta karna – k. 466-467).

Obrońca z urzędu wykonał swą pracę, ale nie uzyskał stosownego wynagrodzenia, stąd Sąd przyznał mu odpowiednie wynagrodzenie ze środków budżetowych.

Oskarżony odbywać będzie jeszcze kilkanaście lat karę pozbawienia wolności, nie posiada majątku. Stąd Sąd uznał, że nie będzie mógł zwrócić poniesionych na rozpoznanie sprawy koszty bez narażenia siebie i członków najbliższej rodziny na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.