Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Natalia Piasta-Serafin
Protokolant:	Anna Aleksa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 grudnia 2016 r. w Legionowie sprawy

z powództwa (...) (...) w W.

przeciwko K. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt C 337/16 upr.

UZASADNIENIE

(...) (...) z siedzibą w W. złożył w dniu 1 grudnia 2015 r. (data oddania pozwu w pocztowej placówce operatora publicznego) pozew przeciwko K. W. o zapłatę kwoty 4.816,08 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 3.844,98 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz od kwoty 971,10 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż powód dochodzi zapłaty części przysługującej mu od pozwanego wierzytelności, którą nabył od pierwotnego wierzyciela na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 22 maja 2013 r. (k. 1-4 pozew, k.5 pełnomocnictwo).

W dniu 28 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Legionowie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem powoda (k. 100 nakaz zapłaty).

W dniu 11 lutego 2016 r. pozwany złożył sprzeciw, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Wskazywał ponadto, że z załączonych przez powoda kopi dokumentów nie wynika ile rzeczywiście wynosi zadłużenie dłużnika. Powód nie wykazał, jaka część pożyczki została spłacona, a jaka nie, nie wskazał również szczegółowego sposobu wyliczenia odsetek oraz oprocentowania. Nadto zdaniem pozwanego powód nie wykazał, iż posiada legitymację do występowania w niniejszym procesie w tym charakterze. Pozwany zaciągał kredyt i spłacał go, jednak po wypowiedzeniu umowy przez bank nic nie spłacał na rzecz banku ani nowego wierzyciela. W piśmie procesowym z dnia 6 lipca 2016 r. pełnomocnik pozwanego podniósł, iż wbrew temu co twierdzi powód, nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postepowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (k. 104-106 sprzeciw, k. 186 zeznania pozwanego, k. 193 pismo pełnomocnika pozwanego).

Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2016r. uchylono postanowienie z dnia 4 lipca 2016r. i z niesiono postępowanie w tym zakresie, tj. w zakresie przesłuchania pozwanego (k. 218). Tym samym usunięto zaistniałe uchybienie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (obecnie (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.) zawarł w dniu 10 listopada 2009 r. umowę o kredyt z K. W., udzielając mu kredytu w kwocie 29.286 zł, płatnego w 84 miesięcznych ratach do 18 dnia każdego miesiąca, z terminem spłaty pierwszej raty do dnia 18 grudnia 2009 r. Oprocentowanie za korzystanie z kapitału kredytu określono na 17,90 % w stosunku rocznym. Od przeterminowanego zadłużenia bank był uprawniony do naliczania odsetek w wysokości odsetek maksymalnych określonych według przepisów kodeksu cywilnego. W § 14 umowy strony określiły umowne prawo wypowiedzenia umowy kredytu przez Bank w przypadku braku zapłaty w terminie dwóch pełnych rat kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia (k.34-40 umowa o kredyt).

Wobec braku spłaty zadłużenia, pismem z dnia 4 października 2011 r. Bank (...) S.A. wypowiedział pozwanemu umowę kredytu, z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia (k. 117 wypowiedzenie). Po wypowiedzeniu umowy pozwany nie spłacał kredytu zarówno na rzecz Banku jak i nowego wierzyciela (k. 186 zeznania pozwanego).

Pozwany zaprzestał spłaty udzielonego kredytu. W dniu 14 lutego 2012 r. Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) przeciwko K. W. z tytułu umowy o kredyt z dnia 10 listopada 2009 r. W bankowym tytule egzekucyjnym wskazano, iż na zadłużenie składa się kwota 27.345,99 zł tytułem kapitału przeterminowanego, kwota 3.612,86 zł tytułem odsetek umownych liczonych od kwoty kapitału za okres od dnia 5 lutego 2011 r. do dnia 22 listopada 2011 r. według stopy procentowej 17,90 % oraz kwota 77,05 zł tytułem odsetek umownych karnych dla zobowiązań po terminie wymagalności liczonych od kwoty kapitału za okres od dnia 23 lutego 2011 r. do dnia 19 września 2011 r. Postanowieniem z dnia 30 marca 2012 r. Sąd Rejonowy w Legionowie w sprawie I Co 538/12 nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przeciwko K. W. na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą w W. z ograniczeniem odpowiedzialności dłużnika do kwoty 58.572 zł (k.118 bankowy tytuł egzekucyjny, k.119-120 postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności).

W dniu 22 czerwca 2012r. (...) Bank (...) SA w W. złożył wniosek do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy R. W. w sprawie Km 29026/12. Podstawą egzekucji był bankowy tytuł wykonawczy opisany powyżej. Postępowanie zostało umorzone w dniu 15 października 2012r. (wniosek k. i postanowienie k. 24 w aktach Km 29026/12).

Wierzytelność z umowy o kredyt z dnia 10 listopada 2009 r. przeszła z dotychczasowego wierzyciela Banku (...) S.A. z siedzibą w W. na nowego wierzyciela (...) (...) z siedzibą w W. na podstawie umowy cesji z dnia 22 maja 2013 r. (k.41-74 umowa cesji wraz z załącznikami, k.75 zawiadomienie o przelewie wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów złożone do akt sprawy przez strony postępowania oraz fakty niezaprzeczone przez pozwanego i powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Powód udowodnił, że przysługuje mu roszczenie dochodzone pozwem. Wynika ono z umowy kredytu z dnia 10 listopada 2009r. (k. 34), na podstawie której wypłacono mu kwotę 29.286,00 zł, a także z pozostałych dokumentów, w tym tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 14 lutego 2012r. (k. 118), opatrzonego klauzula wykonalności na rzecz poprzedniego wierzyciela w dniu 30 marca 2012r. (k. 114). Pozwany nie złożył żadnych dowodów, że spłacił dług w kwocie wyższej niż to wynika z historii spłat złożonej przez powoda (k. 127). Ciężar dowodu w tym zakres obciąża pozwanego (art. 6 kc). To on twierdził, że spłacił więcej. Obowiązek zwrotu wynika z art. 69 ust. 1 ustawy – prawo bankowe.

Powód wykazał też umową cesji z dnia 22 maja 2013r. wraz z wyciągiem z wykazu wierzytelności (k. 142), że skutecznie nabył wierzytelność od poprzedniego wierzyciela (art. 509 i 510 kc). Powyższe wynika też z oświadczenia banku z dnia 18 lutego 2014r. (k. 77). Tym samym udowodnił, że jest legitymowany do dochodzenia zapłaty tego długu.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia. Zgodnie z art.117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia.

Art. 120 § 1 k.c. określa, iż bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Z pisemnego wypowiedzenia umowy kredytu z dnia 4 października 2011 r. i z 30 dniowego okresu wypowiedzenia wynika, iż wierzytelność Banku o zwrot kredytu stała się wymagalna w listopadzie 2011r.

Bank przerwał przedawnienie składając wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i uzyskując w dniu 30 marca 2012 r. postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności. Jednakże zgodnie z uzasadnieniem uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. sygn. akt III CZP 29/16 co do zasady, nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta, w tym również w zakresie przedawnienia, zbycie wierzytelności jest bowiem irrelewantne dla jego biegu. W przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się jednak odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności; nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem nie było dopuszczalne. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem (..) nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem.

Sąd Rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę podziela powyższy pogląd prawny Sądu Najwyższego, iż złożenie wniosku do Sądu o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu (dalej: bte) i następnie nadanie klauzuli wykonalności bte, przerwało bieg przedawnienia między wierzycielem - bankiem a dłużnikiem, natomiast cesjonariusz niebędący bankiem, nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną nadaniem klauzuli wykonalności bte, ponieważ bte były tylko przywilejem ustanowionym dla banków, a nie innych podmiotów.

Cesjonariusz nie będący bankiem mógł przerwać przedawnienie przez inną czynność (niż nadanie klauzuli wykonalności bte) przed sądem przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia.

Powód nie będący bankiem dokonał takiej czynności wnosząc w dniu 1 grudnia 2015 r. powództwo o zapłatę przeciwko pozwanemu K. W.. Przedawnienie roszczenia z wierzytelności kredytowej związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą banku wynosi 3 lata – art.118 k.c. Roszczenie stało się wymagalne po upływie 30 dniowego terminu wypowiedzenia, w listopadzie 2011 r. Przedawnienie roszczenia dochodzonego przez powoda nastąpiło zatem w listopadzie 2014 r.

Na marginesie należy wskazać, że nawet gdyby przyjąć, że wszczęcie egzekucji przerwało bieg przedawnienia, to zaczął on biec na nowo w dniu 16 października 2012r., tj. po umorzeniu postępowania egzekucyjnego w sprawie Km 29026/13 w dniu 15 października 2012r. (k. 24 akt komorniczych). Licząc w ten sposób, termin przedawnienia upłynął w dniu 16 października 2015r., a pozew wniesiono dopiero w dniu 1 grudnia 2015r. W tamtym czasie roszczenie było już przedawnione

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w wyroku.