Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Piotr Rempoła
Protokolant:	Anna Aleksa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lipca 2016 r. w Legionowie sprawy

z powództwa L. S. C. de S. y (...) S.A. z siedzibą w M.

przeciwko R. A.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego R. A. na rzecz powoda L. S. C. de S. y (...) S.A. z siedzibą w M. kwotę 5 118,78 (pięć tysięcy sto osiemnaście 78/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami obliczonymi od kwoty 5 060,00 (pięć tysięcy sześćdziesiąt) złotych od dnia 26 października 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego R. A. na rzecz powoda L. S. C. de S. y (...) S.A. z siedzibą w M. zwrot kosztów procesu w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 1964/15

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 26 października 2015r. powód L. S. C. de S. y (...) S.A. z siedzibą w M., reprezentowany przez r.pr. R. T. wniósł o zasądzenie od R. A. kwoty 5.118,78 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 5060 zł od dnia 26 października 2015r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że pozwany był sprawcą zdarzenia drogowego powodującego szkodę u poszkodowanej J. D. oraz, że pozwany zbiegł z miejsca zdarzenia. Powód wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 5060 zł z ubezpieczenia OC pozwanego, następnie wezwał pozwanego do zapłaty ww. kwoty tytułem zwrotu wypłaconego odszkodowania (k.2-7 pozew w elektronicznym postepowaniu upominawczym, k.12-14 uzupełniony pozew).

Pozwany R. A., reprezentowany przez pełnomocnika adw. P. Ż. wniósł o oddalenie powództwa. Zaprzeczył, że pozwany był sprawcą zdarzenia oraz, że zbiegł z miejsca zdarzenia. Pełnomocnik argumentował ponadto, że pozwany pochodzi z Armenii i nie zna dobrze języka polskiego. Wniósł o dołączenie akt sprawy wykroczeniowej o sygn. II W 296/15 (k.49 pełnomocnictwo, k.50 odpowiedź na pozew, k.53 oświadczenie pełnomocnika pozwanego). Pozwany prawidłowo wezwany na termin rozprawy w celu przesłuchania, pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania nieobecnej strony nie stawił się na rozprawę (k.132 protokół rozprawy z dnia 5 lipca 2016r.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. A. zawarł z L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce umowę ubezpieczenia OC samochodu osobowego marki D. (...) nr rejestracyjny (...) – okoliczności bezsporne (k.18 polisa ubezpieczeniowa).

W dniu 27 stycznia 2015r. w S. pozwany R. A. kierując pojazdem marki D. (...) nr rejestracyjny (...) wyjeżdżając z podporządkowanej ulicy (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki A. o nr rejestracyjnym (...) kierowanemu przez J. D. po ulicy (...) w wyniku czego wjechał bezpośrednio przed nadjeżdżające A.. J. D. w celu uniknięcia zderzania z samochodem pozwanego została zmuszona do zjechania kierowanym samochodem do przydrożnego rowu. Na skutek tego zdarzenia uszkodzony został znak drogowy D-6 oraz samochód marki A.. Pozwany początkowo zwolnił, jednak gdy zobaczył i upewnił się, że poszkodowana zjechała i zatrzymała się samochodem w rowie, nie zatrzymał się i oddalił się w kierunku ronda, które znajdowało się w niedalekiej odległości od skrzyżowania ulic (...). J. D. zapisała numer rejestracyjny pojazdu którym kierował pozwany w momencie gdy pojazd zatrzymał się przed rondem, następnie wezwała policję i złożyła wniosek o ukaranie pozwanego. Podczas przesłuchania w Komendzie Policji w W. pozwany został poinformowany, że jest podejrzany o popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 i 97 kw., oświadczył, iż zna język polski w mowie i w piśmie oraz, że nie potrzebuje tłumacza. Przyznał, że w dniu 27 stycznia 2015r. wyjeżdżał z podporządkowanej ulicy (...) w S. na drogę główną. Oświadczył, że chce skorzystać z dobrowolnego poddania się karze grzywny bez przeprowadzenia rozprawy z jego udziałem i zgodził się na karę grzywny w wysokości 300 zł. Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 11 marca 2015r. pod sygn. akt II W 296/15 uznał R. A. za winnego popełnienia wykroczenia w postaci nieustąpienia w dniu 27 stycznia 2015r. o godz. 7:40 w miejscowości S. na ul. (...) pierwszeństwa przejazdu pojazdowi prowadzonemu przez poszkodowana J. D. w wyniku czego zjechała do przydrożnego rowu uszkadzając znak drogowy i pojazd oraz za oddalenie się z miejsca zdarzenia bez ustalenia jego skutków i wymierzył mu karę grzywny wysokości 300 zł (k. 67-95 kopie dokumentów z akt sprawy wykroczeniowej II W 296/15 dołączonych do akt sprawy na okoliczność przebiegu zdarzenia kolizji drogowej i szkód wyrządzonych w pojeździe J. D., k. zeznania świadka M. M., k. 117-118 zeznania świadka J. D.).

Poszkodowana wystąpiła do powoda o likwidację szkody z ubezpieczenia OC pozwanego. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, ubezpieczyciel przyznał poszkodowanej odszkodowanie za naprawę uszkodzonego samochodu w wysokości 5060 zł i wypłacił w dniu 3 września 2015r. (k.31 potwierdzenie przelewu; okoliczności bezsporne). Powód wezwał pozwanego do zwrotu wypłaconego odszkodowania w terminie 14 dni opierając swoje roszczenie na podstawie art. 43 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), następnie w wyniku braku uregulowania tej należności wniósł pozew do sądu – okoliczności bezsporne ( k. 19-38 złożona przez powoda dokumentacja dotycząca szkody i przyznania odszkodowania).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie ujawnionych dokumentów złożonych przez strony oraz dokumentów z akt sprawy wykroczeniowej o sygn. akt II W 296/15 zakończonej przez Sądem Rejonowym w L., a także przesłuchanych w sprawie świadków M. M. i J. D.. Jednocześnie podkreślić należy, że Sąd kierując się tym aby wyjaśnić wszystkie wątpliwe i istotne okoliczności dotyczące przebiegu zdarzenia kolizji drogowej i szkód wyrządzonych w pojeździe J. D. wezwał pozwanego do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania nieobecnej strony (k.119). Na termin wezwano tłumacza przysięgłego języka ormiańskiego w celu umożliwienia pozwanemu złożenia zeznań z udziałem tłumacza z uwagi na zgłoszony przez jego pełnomocnika zarzut braku pełnej znajomości języka polskiego. Tym samym Sąd umożliwił pozwanemu przedstawienie jego wersji wydarzeń i ustosunkowanie się do zeznań złożonych przez świadka J. D.. Pozwany prawidłowo zawiadomiony, pouczony o treści art. 217 k.p.c., ponadto korzystający z pomocy profesjonalnego pełnomocnika nie stawił się na rozprawie w dniu 5 lipca 2016r. tym samym uniemożliwił Sądowi przeprowadzenie dowodu z przesłuchania pozwanego na wyżej wskazane okoliczności. Stąd wniosek pełnomocnika o odroczenie rozprawy w celu przesłuchania pozwanego nie zasługiwał na uwzględnienie. Pełnomocnik nie znał przyczyny dla której pozwany nie stawił się rozprawie w dniu 5 lipca 2016r., natomiast kolejne odroczenie rozprawy spowodowałoby zwłokę w rozpoznaniu sprawy. Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego, bowiem nie stawił się on na rozprawie bez żadnego usprawiedliwienia, pomimo zakreślenia mu rygoru pominięcia dowodu z przesłuchania pozwanego.

Fakt wypłacenia poszkodowanej odszkodowania w wysokości wskazanej przez powoda nie był przez pozwanego kwestionowany. Nie była również sporna okoliczność, że pozwany w dniu 27 stycznia 2015r. w S. kierował pojazdem marki D. (...) nr rejestracyjny (...) i wyjeżdżał z podporządkowanej ulicy (...) na drogę główną ul. (...). Natomiast fakt, że pozwany w zakresie zarzucanego mu wykroczenia w postaci nieustąpienia w dniu 27 stycznia 2015r. o godz. 7:40 w miejscowości S. na ul. (...) pierwszeństwa przejazdu pojazdowi prowadzonemu przez poszkodowaną J. D. uszkodzenia jej pojazd oraz oddalenia się sprawcy z miejsca zdarzenia bez ustalenia jego skutków wynikał wprost z dokumentów sprawy wykroczeniowej, w której pozwany, dobrowolnie poddał się karze i w rezultacie tego Sąd Rejonowy w L. II Wydział Karny prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 11 marca 2015r. pod sygn. akt II W 296/15 uznał R. A. za winnego popełnienia wykroczenia i wymierzył mu karę grzywny wysokości 300 zł. Ponadto fakt, że R. A. wymusił pierwszeństwo przejazdu, powodując szkodę w pojeździe J. D., a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia wynika wprost z zeznań bezpośredniego świadka J. D., która stanowczo i jednoznacznie wskazała, iż sprawca po wymuszeniu pierwszeństwa upewnił spoglądając w lusterko wsteczne, co stało się z pojazdem pozwanej i po spostrzeżeniu, że samochód J. D. zatrzymał się w rowie, odjechał dalej w kierunku na wprost przez pobliskie rondo drogowe, zatrzymując się jeszcze przed rondem na którym stały inne pojazdy. Podkreślić należy, że pozwany zarówno w postępowaniu wykroczeniowym jak również w niniejszej sprawie oświadczył, że język polski zna w mowie i w piśmie oraz, że nie potrzebuje tłumacza (k.83 protokół przesłuchania pozwanego w postepowaniu wykroczeniowym, k.103 oświadczenie pozwanego na rozprawie). Natomiast kwestionowana przez pozwanego w trakcie niniejszego postępowania okoliczność, iż nie widział, że zajechał poszkodowanej drogę oraz że wjechała ona samochodem do rowu, tym samym nie zbiegł z miejsca zdarzenia chcąc uniknąć odpowiedzialności, nie została poparta żadnymi dowodami. Przesłuchana na wniosek pozwanego świadek M. M. (siostra pozwanego) wiedziała czego przedmiotowa sprawa dotyczy, jednak nie pamiętała tego konkretnego zdarzenia, a jedynie to, że zawsze jeździła z pozwanym tą sama trasą na zakupy, jednak nie kojarzyła aby kiedykolwiek zdarzyła się sytuacja podobna do tej, której dotyczy sprawa. Zeznania tego świadka potwierdziły jedynie, że droga na której doszło do zdarzenia w dniu 27 stycznia 2015r. jest stałą trasą po której ciągle porusza się pozwany. Świadek nie pamiętała w ogóle okoliczności zdarzenia. Można to tłumaczyć tylko tym, iż mogła jechać z bratem (pozwanym) w innym dniu, niż dzień zdarzenia, bowiem często jeździli na zakupy. Rozstrzygając tę sporną kwestię Sąd oparł się na zeznaniach świadka J. D., które korespondowały z dokumentami złożonymi do sprawy przez strony oraz z dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy wykroczeniowej. Zeznania te umożliwiły kategoryczne ustalenie, że pozwany wyjechał z drogi podporządkowanej bezpośrednio przed samochód kierowany przez J. D., czym zmusił ją do zjechania z drogi do rowu w celu uniknięcia zdarzenia obu pojazdów. Odległość była tak bliska, że pozwany musiał widzieć samochód pozwanej oraz moment gdy wjechała ona do przydrożnego rowu. W tym samym zakresie Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanego, że nie zauważył pojazdu kierowanego przez J. D. oraz, że nie zbiegł z miejsca zdarzenia. Powyższe nie koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a w szczególności z zeznaniami bezpośredniego świadka zdarzenia J. D.. Nie budzi wątpliwości Sądu, że pozwany nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi prowadzonemu przez poszkodowaną J. D. w wyniku czego zjechała do przydrożnego rowu uszkadzając pojazd oraz że oddalił się z miejsca zdarzenia bez ustalenia skutków swojego zachowania, widząc, że samochód poszkodowanej zatrzymał się w rowie.

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornie strony łączyła umowa ubezpieczenia OC samochodu osobowego marki D. (...) nr rejestracyjny (...), należącego do pozwanego. Umowa została potwierdzono polisą – okoliczności bezsporne. Powód przyjął odpowiedzialność ubezpieczeniową i wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 5060 zł w dniu 3 września 2015r. Za okres od dnia 4 września 2015r. do 25 października 2015r. odsetki ustawowe od wypłaconej kwoty odszkodowania 5060 zł wyniosły 58,78 zł. Łącznie powód dochodził pozwem 5118,78 zł = 5060 zł + 58,78 zł.

Powód dochodzi od pozwanego zwrotu wypłaconego odszkodowania argumentując, że pozwany bezpośrednio po uszkodzeniu samochodu marki A. o nr rejestracyjnym (...) zbiegł z miejsca zdarzenia chcąc uniknąć odpowiedzialności. Na potwierdzenie zasadności swojego roszczenia powód przedstawił dokumentację z postępowania likwidacyjnego szkody oraz kopię wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w L. II Wydział Karny z dnia 11 marca 2015r. pod sygn. akt II W 296/15, którego wydanie poprzedziło oświadczenie pozwanego o dobrowolnym poddaniu się karze. Okoliczności te zostały następnie potwierdzone dołączonymi przez Sąd aktami sprawy wykroczeniowej II W 296/15 oraz zeznaniami świadka - poszkodowanej J. D..

Zgodnie z art. 43 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Zakładowi (...) przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący zbiegł z miejsca zdarzenia.

Dla rozstrzygnięcia sporu niezbędne było ponadto ustalenie, co należy rozumieć przez pojęcie „zbiegnięcie z miejsca zdarzenia".

Orzecznictwo w tym zakresie jasno wskazuje, iż zbiegnięciem z miejsca zdarzenia jest takie zachowanie, które ma na celu uniemożliwienie zidentyfikowania kierującego i uniknięcie przez niego odpowiedzialności – np. w wyroku z dnia 27 sierpnia 1968 r. sygn. akt RW 948/68, Sąd Najwyższy stwierdził, iż „o ucieczce kierowcy z miejsca wypadku można mówić wtedy, gdy oddala się on z miejsca wypadku, by uniknąć zidentyfikowania go, by utrudnić ustalenie przyczyny wypadku bądź też by uniknąć ewentualnej odpowiedzialności za spowodowanie wypadku, dalej Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 25 sierpnia 1994 r., sygn. akt III CZP 107/94, zauważył. iż „o zbiegnięciu kierowcy można z reguły mówić wówczas, gdy oddala się on z miejsca wypadku wbrew obowiązującym przepisom, czy też by uniemożliwić zidentyfikowanie go i pociągnięcie do odpowiedzialności". Reasumując, o ucieczce z miejsca wypadku w sensie prawnym możemy mówić w sytuacji oddalenia się z miejsca wypadku, celem uniknięcia zidentyfikowania, utrudnienia ustalenia przyczyny wypadku bądź też uniknięcia odpowiedzialności za zdarzenie. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 marca 2001, sygn. IV KKN 175/00 wyraził opinię, iż „momentem decydującym o przyjęciu, że sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia, jest ustalenie, że oddalając się z miejsca zdarzenia, czynił to z zamiarem uniknięcia odpowiedzialności, w szczególności w celu uniemożliwienia identyfikacji, roli, jaką odegrał w zdarzeniu, oraz stanu, w jakim znajdował się w chwili wypadku".

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy uznać należało, że R. A. zbiegł czy też uciekł z miejsca zdarzenia w dniu 27 stycznia 2015r., kiedy to kierując samochodem marki D. (...) nr rejestracyjny (...), nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki A. o nr rejestracyjnym (...) kierowanemu przez J. D. w wyniku czego zjechała ona do przydrożnego rowu uszkadzając znak drogowy i pojazd. W sprawie wykazane zostało, że pozwany widząc, że poszkodowana wskutek zajechania jej drogi kierowanym przez niego samochodem wjechała do przydrożnego rowu, upewniając się że w tylnym lusterku, że zatrzymała się w rowie, opuścił miejsce zdarzenia, bez zamiaru pozostawienia jakichkolwiek śladów wskazujących iż był sprawcą kolizji. Takie zachowanie pozwanego potwierdzają zeznania świadka J. D., która spisała numery rejestracyjne samochodu kierowanego przez pozwanego oraz dokumenty sprawy wykroczeniowej i postępowania likwidacyjnego z których jednoznacznie wynika, że odległości pomiędzy dwoma samochodami były na tyle bliskie, że poszkodowana mogła z łatwością spisać numery rejestracyjne a pozwany nie mógł nie zauważyć samochodu pozwanej. Analiza przeprowadzonych w sprawie dowodów dała podstawy do przyjęcia, iż pozwany rzeczywiście zbiegł z miejsca zdarzenia z wolą uniknięcia odpowiedzialności za nie.

Z powyższych względów Sąd uznał, iż pozwany wyczerpał przesłanki określonej art. 43 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Zakładowi (...) i uwzględnił powództwo w całości.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481§1 k.c.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 k.p.c. i art.108§1 zdanie 2 k.p.c. zasadzając od strony przegrywającej proces (pozwanego) na rzecz strony wygrywającej (powoda) koszty procesu w całości, a ich szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu.