Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 343/23

Uzasadnienie dotyczy całości wyroku

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

K. R. (1)

Zarzut opisany w pkt I wyroku

Czyn opisany w pkt 2 wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Zarzut opisany w pkt I wyroku

1. W dniu 07.07.2022 r. w J. pokrzywdzona A. S. (1) wraz z koleżanką G. S. podeszła do oskarżonego K. R. (1), który w tym czasie grał w koszykówkę na terenie tamtejszego boiska. Obie dziewczyny poprosiły go, aby podpisał się im na koszulkach, które miały wtedy na sobie, na co oskarżony się zgodził.

2. Jako pierwszej K. R. (1) podpisał się na koszulce G. S., podpis złożył na wysokości talii, pod biustem. Z kolei w przypadku A. S. (1) oskarżony najpierw naciągnął koszulkę, aby naprężyć materiał, a później złożył podpis na wysokości biustu, jednocześnie dotykając przez bluzkę palcem oraz markerem piersi pokrzywdzonej.

Czyn opisany w pkt 2 wyroku

3. W dnu bliżej nieustalonym, nie wcześniej niż 28.01.2022 r. K. R. (1) znalazł dowód osobisty nr (...) wydany na dane K. P. (1). Mimo ustawowego obowiązku oskarżony nie oddał dowodu ani K. P. (1) ani też nie złożył go w najbliższym urzędzie i przechowywał go w swoim domu w J. przy ul. (...), gdzie dokument został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji w dniu 13.07.2022 r. w trakcie przeszukania w/w pomieszczeń.

wyjaśnienia oskarżonego

zeznania świadka:

G. K.

opinia sądowo - psychologiczna

częściowe zeznania świadków

A. S. (1),

G. S.

protokół przeszukania

notatka służbowa

wyjaśnienia oskarżonego

k. 204-205, 49-51

k. 23-24

k. 55-56, 220-221

k. 42

k. 207, 84

k. 6-8

k. 9

k. 204-205, 49-51

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

----

------------

----------------

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

--------------------

---------------

-----------

2.OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 2, 3

wyjaśnienia oskarżonego

opinia sadowo psychologiczna,

opinia sądowo psychiatryczna

zeznania świadka:

G. K.

Zdaniem sądu, wyjaśnienia K. R. (1) są wiarygodne i odzwierciedlają rzeczywisty przebieg przedmiotowych zdarzeń, szczególnie w zakresie jego intencji, motywacji działania co do dwóch stawianych mu zarzutów. W pierwszej kolejności należy wskazać, że bezsporne było to, że w dniu 07.07.2022 r. to pokrzywdzona wraz z koleżanką podeszła do oskarżonego i że to one zaproponowały, żeby złożył podpis na koszulkach, które miały wówczas na sobie. G. S. nie miała żadnych zastrzeżeń do zachowania oskarżonego wobec niej. Rozbieżności pojawiała się dopiero przy odtwarzaniu przez obie strony tego w jaki sposób K. R. (1) złożył podpis na koszulce A. S. (1). Oskarżony wyjaśniał, że „złapałem koszulkę ręką i złożyłem podpis na wysokości klatki piersiowej (…) złapałem ręką, żeby się koszulka naprężyła i złożyłem podpis” (k.205). Z kolie pokrzywdzona stwierdziła, że „ten chłopak zaczął mnie masować po piersi we wzór tego co chał napisać (…) to trwało 30, 40 sekund” ponadto „on przejechał ręką z klatki piersiowej w brzuch” (k.42v.) oraz oskarżony się do niej „przysunął”.

W ocenie sądu wersja przebiegu tych zdarzeń przedstawiona przez A. S. (1) nie jest wiarygodne, ponieważ zeznania te nie tworzą jednej logicznej całości. Pokrzywdzona poprzez zeznania w tym zakresie, chciała wyolbrzymić rolę oskarżonego, przedstawiając ją w co najmniej niepełnym obrazie i niejako ze wskazaniem jego sprawstwa. Tym samym, zeznania te miały jedynie na celu uprawdopodobnienie przedstawionej przez nią wersji zdarzeń. Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na to, że gdyby zeznaniom A. S. (1) w całości dać wiarę, to wówczas wyłoniłby się z nich zupełnie niewiarygodny opis stanu faktycznego, z którego by wynikało, że po spotkaniu z oskarżonym i jego co najmniej niewłaściwym zachowaniu względem niej, pokrzywdzona nie powiedziała o tym nikomu z rodziny, tylko doprowadziła do tego, że jej znajomi chcieli pobić K. R. (1), który uciekł wówczas na Komisariat Policji w J.. Do kolejnego zdarzenia doszło w dniu 13.07.2022 r. w autobusie linii (...), kiedy to K. R. (1) spotkał A. S. (1), która była razem z koleżankami i zaczął robić im zdjęcia, bo to on czuł się pokrzywdzony zachowaniem jej znajomych, których w większości znał tylko z widzenia. Po przyjęcie policjantów na miejsce A. S. (1) opisała im sytuację z dnia 07.07.2020 r. i że w związku z tym obawia się oskarżonego. Z tej chronologii zdarzeń wynika jednoznacznie, że gdyby nie w/w sytuacja, którą sprowokował sam oskarżony, to pokrzywdzona nie zgłosiłaby tego, że miał się on się dopuścić wobec niej czynności seksualnej.

Przy takiej ocenie wiarygodności zeznań pokrzywdzonej istotne znaczenie miała także opinia biegłej psycholog, która wnioskowała, że zeznania małoletniej nie są z psychologicznego punktu widzenia wiarygodne. Biegła nie miała także wątpliwości, że pokrzywdzona w trakcie przesłuchania nie wykazywała podatności na sugestię, raczej sama ją stosowała. Takie wniosek wynikał m.in. z tego, że relacja A. S. (1), mimo że obszerna, to jednak uboga jest w zasadnicze szczegóły, dotyczące wydarzeń czasowo bliskich, np. nie pamiętała dlaczego nie odsunęła bluzki. Biegła przyjęła założenia, że pokrzywdzona nie chała odtwarzać elementów niewygodnych dla siebie. Takie same ustalenia poczynił sąd dokonując analizy w/w dowodów, zwłaszcza że także biegła stwierdziła, że poszczególne epizody mogły być opisane w sposób prawidłowy, jako całość to trudno było ją uznać za wiarygodną” (k.221). Z kolei późniejsze impulsywne zachowanie oskarżonego tłumaczy opinia sadowo-psychiatryczna, w której biegli rozpoznali u oskarżonego uzależnienie od substancji psychotropowych oraz alkoholu (k.149).

G. K. (2) opisał przebieg interwencji z dnia 13.07.2022 r. i sąd w całości dał wiarę zeznaniom tego świadka, albowiem brak jest jakichkolwiek okoliczności, które negatywne rzutowałyby na jego wiarygodność.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia ujawnionych w sprawie dowodów nieosobowych, w tym opinii biegłej psycholog oraz opinii sądowo – psychiatrycznej nie była przedmiotem zarzutów stron oraz nie wzbudziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania, z tych też względów sąd nie odmówił im wiarygodności.

2.2.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1, 2

zeznania świadków:

A. S. (1),

A. S. (2),

W. G.,

J. O., M. M.,

G. S.

Sąd nie dał wiary zeznaniom A. S. (1) w zakresie w jakim zostało to już wyżej opisane, ponieważ nie są one rzeczywistym odtworzeniem przedmiotowych zdarzeń.

Uzupełnieniem zeznań pokrzywdzonej nie są zeznania jej mamy A. S. (2), ani też jej koleżanek W. G., J. O., M. M., ponieważ świadkowie ci odtwarzają jedynie relację A. S. (3), która nie jest wiarygodna. To, że pokrzywdzona opowiadała świadkom w miarę tą samą wersję nie oznacza, że faktycznie doszło do opisywanych przez nią zdarzeń. Biegła psycholog stwierdziła, że A. S. (1) wykazuje się prawidłowym rozwojem umysłowym, posiada prawidłowo wykształcone zdolności postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania postrzeże, czyli tym samym nie było żadnych przeszkód, aby tak samo opisywała wszystkim zdarzenie, mimo że faktycznie nie miało on takiego przebiegu. Także z opinii psychologa prowadzącego obecnie terapię z pokrzywdzoną wynika, że m.in. niska samoocena, postrzegane przez nią relacje społeczne, powodowały zniekształconą percepcję otaczającej ją rzeczywistości, własnych możliwości oraz powinności (k.216).

Wprawdzie sąd dał wiarę zeznaniom w/w świadków, ale tylko w zakresie co do tego, że zeznawali zgodnie z tym jak zapamiętali zdarzenia objęte treścią zeznań oraz jak opisywała je pokrzywdzona. Jednakże dowody te nie mogą z wyżej wskazanych powodów, stanowić podstawy do opisania stanu faktycznego w zakresie zarzutu z pkt I wyroku.

Bezpośrednim świadkiem zdarzeń z dnia 07.07.2020 r. była tylko G. S., jednak jej zeznana nie są precyzyjne, zasłaniała się niepamięcią, szczególnie odnośnie zachowania oskarżonego wobec niej, ale za to dokładnie pamiętała zachowanie oskarżonego wobec jej koleżanki. Nie pamiętała której jako pierwszej się podpisał, choć później sobie przypomniała, że chyba jej, nie pamiętała gdzie dokładnie się jej podsiał, ale pamiętała gdzie podpisał się A. S. (1). Oczywiście te rozbieżności w miarę upływy czasu są zrozumiałe, ale wówczas w tym kontekście niewiarygodne jest to, że świadek tak dokładnie pamiętała tylko część zdarzeń. Należy w tym miejscu podnieść, że sąd nie neguje faktu, że oskarżony dotknął piersi pokrzywdzonej podpisując się na koszulce, jednakże w ocenie sądu nie było w tym żadnego podtekstu seksualnego, jak przekonuje świadek. Zasadnicze znaczenie ma fakt, że G. S. zaprzeczyła słowom A. S. (1), która stwierdziła, że „ja mu powiedziałam, żeby podpisał się na plecach, a on stwierdził, że podpisze się na piersi” (k.42). Z kolei świadek w tej kwestii zeznała i to jeszcze w fazie swobodnej wypowiedzi, że K. R. (1) „pytał się gdzie ma się podpisać, my powiedziałyśmy, że ma się podpisać gdzie chce” (k.207). Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia, zdaniem sądu zeznania w/w świadka nie mogą być podstawą do uznania, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn.

3.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

------------

----------------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

----------------------------------------

☐

3.2.Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

2

K. R. (2)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Kradzieży i przywłaszczenia dokumentu można dokonać tylko w zamiarze bezpośrednim, podobnie jak ma to miejsce w przypadku tych czynności skierowanych przeciwko mieniu (tak również T. Razowski [w:] Kodeks karny. Część szczególna..., red. J. Giezek, 2014, s. 1044). W zakresie przywłaszczenia cudzego dokumentu przestępstwo z art.275§1kk ma charakter materialny. Skutkiem – podobnie, jak to ma miejsce w wypadku „kradzieży” lub „przywłaszczenia” analizowanych z perspektywy czynów skierowanych przeciwko mieniu – jest wyjęcie dokumentu spod władztwa dysponenta (kradzież) lub utrzymanie braku jego władztwa (przywłaszczenie). Tym samym w sytuacji, gdy prokurator nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających ustalenia co do zamiaru bezpośredniego oskarżonego w w/w zakresie, sąd przyjął kwalifikację z art.276kk. Zdaniem Sądu Najwyższego (wyrok z 21.08.2012 r., III KK 403/11, OSNKW 2013/1, poz. 2) „Typ przestępstwa ukrywania dokumentu, którym sprawca nie ma prawa wyłącznie rozporządzać, polega na podjęciu tego rodzaju zachowań, w wyniku których dokument znajdzie się w miejscu znanym sprawcy, nieznanym natomiast osobom, którym przysługuje prawo do rozporządzania dokumentem, choćby nie wyłącznie (utajnienie miejsca jego przechowywania)”. Z tego też powodu w sytuacji kiedy K. R. (1) nie oddał znalezionego dowodu osobistego bez zbędnej zwłoki, bo jak stwierdził zapomniał, to dopuścił się ukrycia dokument, jakim jest dowód osobisty K. P. (2).

☐

3.3.Warunkowe umorzenie postępowania

------------

-----------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

---------------------------

☐

3.4.Umorzenie postępowania

-------------------

--------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

------------------------------

☐

3.5.Uniewinnienie

1

K. R. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Skutkiem realizacji znamion czynu z art.200§1kk jest m.in. doporowadzenie do takiej sytuacji, że pokrzywdzony przyjmie postawę bierną i tym samym umożliwia sprawcy podjęcie realizacji zamierzonych czynności seksualnych. Wywołanie wskazanego skutku jest równoznaczne z dokonaniem omawianego typu przestępstwa. Dla dokonania nie jest wymagane zakończenie podjętych czynności seksualnych. Czyli doprowadzenie do poddania się innej czynności seksualnej przez pokrzywdzonego obejmuje te kategorie stanów faktycznych, w których ofiara zmuszana jest do znoszenia zachowania sprawcy skierowanego na jej ciało. Jednakże w niniejszej sprawie do realizacji tych znamion nie doszło, ponieważ działanie oskarżonego nie miało charakteru czynności seksualnych i nie wykorzystał on małoletniej dla własnego zaspokojenia seksualnego, ani też nie działa w celu przykładowo, dla jej udręczenia, uzależnienia, z zemsty, dla żartu czy osiągnięcia korzyści majątkowej, ponieważ swym zachowaniem nie godził w wolność seksualną A. S. (1) (por. wyrok SN z 10.10.2007 r., III KK 116/07, LEX nr 346227). Biegła psycholog, która była obecna przy przesłuchaniu A. S. (1) nie miała wątpliwości, że podany przez pokrzywdzona opis zdarzeń „zachowanie mężczyzny było odpowiedzią na propozycję, nie miało podłoża seksualnego, że taką interpretację podaje małoletnia i to na użytek osób postronnych, (…) zdarzenie nie wzbudziło w niej lęku, awersji” (k.56). W wypowiedziach dotyczących K. R. (1) nie pojawiały się uczucia, które ze strony psychologicznej powinny się pojawić, jak wstyd, lęk, wstręt.

Nie można także pominąć faktu, że to pokrzywdzona zainicjowała całe zdarzenie, że była wraz z koleżanką, a więc oskarżony wiedział, że jest obserwowany i co istotne żadnych zastrzeżeń co do jego zachowania nie miała G. S.. Poza tym, w dniu 07.07.2022 r. A. S. (1) nie tylko była w towarzystwie koleżanki, ale także była w miejscu publicznym, a więc czuła się bezpiecznie, a mimo to jak przekonywała nie zareagowała, czy też nie potrafiła zareagować na tak niewłaściwe zachowanie K. R. (1) wobec niej. A przecież wystarczyło się odsunąć, odejść a mimo to pokrzywdzona nie zrobiła tego, czego również nie potrafiła wytłumaczyć, co w ocenie sądu powoduje, że to wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są wiarygodne. Oczywiście sąd nie neguje, że ofiary tego typu przestępstw są bierne, ponieważ nie potrafią się przeciwstawić, stąd penalizacja występku z art.200kk, jednakże zdaniem sądu w przypadku A. S. (1) taka sytuacja nie zachodzi. W dniu 07.07.2022 r. miała ukończone 14 lat i 6 miesięcy, czyli miała już pewne doświadczenie życiowe i umiała reagować na zdarzenia, zachowania innych ludzi, jeśli się z nimi nie zgadzała. W tym kontekście, to że K. R. (1) podpisał się na koszulce pokrzywdzonej na wysokość biustu i że przy tej czynność dotknął, czy też dotykał jej piersi nanosząc podpis markerem, nie jest jednoznaczne z tym, że doprowadził pokrzywdzoną do innych czynności seksualnych. Wiąże się to przede wszystkim z tym, że to znamię rozumieć należy w sposób zobiektywizowany, a zatem biorąc pod uwagę, czy określonego rodzaju czynność, według aktualnie obowiązujących wzorców kulturowych i w danym układzie okoliczności faktycznych, uznać można za czynność o podtekście seksualnym (zob. M. Bielski, Wykładnia..., s. 215; M. Filar, M. Berent [w:] Kodeks..., red. M. Filar, art. 197, nt 4; por. wyrok SA w Lublinie z 12.12.2007 r., II AKa 286/07, LEX nr 357225). Zdaniem sądu, braku takiego nacechowania nie można niejako „uzupełniać” stosunkiem psychicznym pokrzywdzonej do czynu oskarżonego, który należy ocenić obiektywnie, a nie z punku widzenia subiektywnych odczuć A. S. (1), w dużej mierze ukształtowanych pod wpływem środowiska rówieśników, którzy określili K. R. (1), jako pedofila. Nim jeszcze pokrzywdzona zgłosiła sprawę na Policję, doszło do próby samosądu.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, oskarżony nie dopuścił się również występku z art.217§1kk, ponieważ jak już wyżej wskazano działał on za zgoda pokrzywdzonej, a więc w sytuacji gdy pokrzywdzona wprost się temu nie sprzeciwiła, to także w zakresie naruszenia jej nietykalności cielesnej K. R. (1) nie można postawić zarzutu.

Na marginesie należy także wskazać, że sprawca przestępstwa z art.200§1kk musi mieć wiedzę co do wieku osoby małoletniej lub też nie ma pewności co do jej wieku, ale przewiduje, że może ona nie mieć 15 lat i godzi się na taką ewentualność. Oskarżony wyjaśnił, że był przekonany, że A. S. (1) ma już skończone 15 lat, z kolei pokrzywdzona zeznała, że oskarżony wiedział ile ona ma lat, bo mu o tym mówiła, ale jednocześnie nie potrafiła podać w jakich okolicznościach mu to powiedziała, czy też napisała na I.. W ocenie sądu, określenie wieku danej osoby tylko po jej wyglądzie nie jest łatwe, choćby pokrzywdzona stwierdziła, że według niej oskarżony miał „ze 20 lat” (k.42), gdy tym czasem w dniu zdarzenia miał on ukończone 26 lat. Z kolei z nagrania z przesłuchania A. S. (1), także można wysnuć wniosek, że skończyła ona już 15 lat. Jest to o tyle istotne, że strony znały się już wcześniej, ale nie była to bliska znajomość. W tej sytuacji nie można wykluczyć, że K. R. (1) był w błędzie co do rzeczywistego wieku ofiary, który wyłącza umyślność sprawcy co do wykorzystania seksualnego osoby objętej bezwzględną ochroną w sferze seksualnej w oparciu o w/w przepis, a tym samym jego odpowiedzialność karną.

Z tych też powodów, w świetle poczynionych przez sąd ustaleń, sprawstwo K. R. (1) w w/w zakresie nie zostało udowodnione, a konsekwencją domniemania niewinności jest zasada in dubio pro reo. Wprawdzie nakaz ten odnosi się jedynie do takich wątpliwości, które nie dają się usunąć, jednakże w niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek jednoznacznych dowodów, które podważyłyby wyjaśnienia oskarżonego, a tylko takie dowody mogą stanowić podstawę do odtworzenia stanu faktycznego. Sąd nie może się opierać na hipotezach, choćby były jak najbardziej logiczne i mogły stanowić pewne wytłumaczenie zaistniałych zdarzeń, jeśli nie znajduje to poparcia w dowodach. Należy także mieć ma uwagę, że jest to czyn zagrożony karą od 2 lat pozbawienia wolności bez możliwości orzeczenia innego rodzaju kary, czy też kary poniżej 2 lat, czyli ustalenia co do winy oskarżonego muszą być precyzyjne i nie budzić żadnych wątpliwości.

4.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. R. (1)

2

2

Zdaniem sądu kara grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł, jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, który przyznał się, okazał skruchę, a jego decyzja o ukryciu dowodu osobistego nie wynikała wyłącznie ze złej woli, ale braku chęci zwrotu w/w dokumentu zgodnie z obowiązującym prawem.

Okoliczności obciążające:

- oskarżony był już prawomocnie skazywany za występek z art.178a§1kk.

Okoliczności łagodząca:

- oskarżony przyznał się, wyraził skruchę,

- oskarżony prowadzi sublimowany tryb życia, co potwierdza fakt, że w sprawie sygn. akt IV K 200/18 sąd również wymierzył karę grzywny.

5.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

----------

-----------

----------

---------------------

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

----------------------------------------

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Zgodnie z dyspozycją art.630kpk K. R. (1) został obciążano kosztami sądowymi, które po zsumowaniu wyniosły 1062 zł, w tym 150 zł to opłata. Wprawdzie oskarżony stwierdził, że jest bezrobotny, ale jednocześnie zadeklarował że poszukuje pracy i ma być zatrudniono jako kierowca. W tym stanie rzeczy nie ma przeszkód, aby poniósł on obowiązek uiszczenia kosztów sądowych.

6.1Podpis