Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 615/17

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

P. J.

Czyn z pkt. 1 wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  W dniu 27 marca 2015 roku w L. około godz. 18.50 na ul. (...), woj. (...) oskarżony jadąc w kierunku ul. (...) kierując samochodem marki O. (...) nr rej. (...) zbliżał się do oznakowanego znakami pionowymi i poziomymi przejścia dla pieszych znajdującego się na wysokości ul. (...). W tym czasie na to oznakowane przejście dla pieszych weszła pokrzywdzona M. S. , która chwilę wcześniej zrobiła zakupy w sklepie (...) znajdującym się w budynku przy ul. (...) . Pokrzywdzona przechodziła przez to przejście dla pieszych ze strony lewej na prawą ( biorąc pod uwagę kierunek jazdy samochodu oskarżonego ) . Gdy pokrzywdzona minęła już oś jezdni i przeszła już około ¾ długości przejścia dla pieszych została uderzona przez samochód marki O. (...) nr rej. (...) kierowany przez oskarżonego , który nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych , nie zachował szczególnej ostrożności i ustąpił pokrzywdzonej znajdującej się na oznakowanym przejściu dla pieszych pierwszeństwa . Przed uderzeniem w piesza znajdującą się na oznakowanym przejściu dla pieszych oskarżony nie podjął manewru hamowania.

2.  W momencie uderzenia w pokrzywdzoną przechodzącą przez oznakowane przejście dla pieszych samochód kierowany przez oskarżonego poruszał się z prędkością od 49 km/h do 50 km/h . W miejscu gdzie doszło do tego zdarzenia drogowego obowiązywało ograniczenie prędkości do 40 km/h . Warunki drogowe były trudne , padał deszcz , było już ciemno i świeciły się lampy uliczne które oświetlały ul. (...) . Natężenie ruchu było duże . Zarówno oskarżony jak i pokrzywdzona w chwili zdarzenia byli trzeźwi .

3.  W wyniku tego zdarzenia pokrzywdzona M. S. doznała obrażeń ciała w postaci : urazu czaszkowo mózgowego , rany tłuczonej głowy , złamania kości czaszki – złamanie dwumiejscowe łuski kości skroniowej lewej i złamanie kości ciemieniowej lewej , złamania podstawy czaszki , pourazowego krwiaka wewnątrzczaszkowego przymózgowego w lewej okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej , stłuczenia mózgu – płata skroniowego prawego , pourazowego porażenia nerwu twarzowego lewego , złamania wieloodłamowego z przemieszczeniem końca bliższego kości ramiennej prawej które skutkowały ciężkim obrażeniami ciała w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w myśl art. 156 § 1 pkt. 2 k.k.

Notatka urzędowa k. 1-2 akt PR 1 Ds. 582.2017 , protokół oględzin miejsca wypadku drogowego ze szkicem sytuacyjnym k. 3-6 akt PR 1 Ds.582.2017, protokół oględzin pojazdu k. 6-7 akt PR 1 Ds. 582.2017, dokumentacja fotograficzna k. 35a akt PR 1 Ds. 582.2017, opinia pisemna biegłych A. P. i S. T. k. 132-150 akt PR 1 Ds. 582.2017, uzupełniająca opinia ustna biegłego A. P. k. 43-46, pisemna opinia biegłego T. D. k. 55-70 , uzupełniająca opinia ustna biegłego T. D. k. 74-75, 80-83,88-92 , 105-109, zeznania świadków : M. S. k. 24-25 , 107 akt PR 1 Ds. 582.2017 i k. 45-46, T. B. k. 17, 119 akt PR 1 Ds. 582.2017 i k. 33 , E. G. k. 111 akt PR 1 Ds. 582.2017 i k. 33-34 i M. D. k. 129-130.

Notatka urzędowa k. 1-2 akt PR 1 Ds. 582.2017 , protokół oględzin miejsca wypadku drogowego ze szkicem sytuacyjnym k. 3-6 akt PR 1 Ds.582.2017, dokumentacja fotograficzna k. 35a akt PR 1 Ds. 582.2017, protokół badania trzeźwości ze świadectwem wzorcowaniu k. 8-9 PR 1 Ds. 582.2017, sprawozdanie z badania krwi k. 21 PR 1 Ds. 582.2017, opinia pisemna biegłych A. P. i S. T. k. 132-150 akt PR 1 Ds. 582.2017, uzupełniająca opinia ustna biegłego A. P. k. 43-46, pisemna opinia biegłego T. D. k. 55-70 , uzupełniająca opinia ustna biegłego T. D. k. 74-75, 80-83,88-92 , 105-109, zeznania świadków : M. S. k. 24-25 , 107 akt PR 1 Ds. 582.2017 i k. 45-46, T. B. k. 17, 119 akt PR 1 Ds. 582.2017 i k. 33 , E. G. k. 111 akt PR 1 Ds. 582.2017 i k. 33-34 i M. D. k. 129-130.

Opinia biegłego M. R. k.36-37 akt PR 1 Ds. 582.2017, opinia pisemna biegłych A. P. i S. T. k. 132-150 akt PR 1 Ds. 582.2017, dokumentacja leczenia pokrzywdzonej k. 30-32 akt PR 1 Ds. 582.2017.

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

----

-----

-----

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

-----

-----

-----

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, 2 , 3

Zeznania świadków : M. S., T. B., E. G. i M. D.-ego oraz dokumenty wskazane przy faktach 1-3

Zeznania tych świadków w zakresie jakim Sąd dał im wiarę są jasne , dokładne , spójne , logiczne i korespondujące z zebranym w sprawie materiałem dowodowym dotyczącym faktów które zostały uznane przez Sąd za udowodnione . Należy wskazać iż oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień ( k. 45 ) .

Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości. Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia . Dokumenty powyższe zostały w większości sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach .

Sąd dał pełną wiarę pisemnym opinią sporządzonym przez biegłych A. P. i S. T. oraz biegłego T. D. , które zostały uzupełnione ustnymi opiniami biegłych A. P. i T. D. przedstawionymi na rozprawie , jako jasnym , dokładnym i w sposób precyzyjny opisujących przebieg całego zdarzenia . Z opinii tych wynika wprost iż zbliżając się do oznakowanego przejścia dla pieszych z prędkością co najmniej od 49 km do 50 km/h oskarżony nie zachował szczególnej ostrożności i nie udzielił pierwszeństwa pieszej przechodzącej przez oznakowane przejście dla pieszych ze strony lewej na prawą ( biorąc pod uwagę kierunek jazdy samochodu oskarżonego ) co było bezpośrednią przyczyną tego zdarzenia drogowego .

Jeżeli chodzi o opinię biegłego T. D. to zawarte w nich stwierdzenie iż pokrzywdzona przyczyniła się do tego zdarzenia drogowego gdyż znajdując się na przejściu dla pieszych mogła zauważyć zbliżając się do przejścia dla pieszych samochód który nie zamierza udzielić jej pierwszeństwa , dochodząc do osi jezdni mogła wstrzymać się z kontunuowaniem ruch ( k. 67-68 i k. 75 ) nie znajduje oparcia w treści art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym . Z treści w/w przepisu wynika iż kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu. Tym samym pokrzywdzona znajdująca się już na przejściu dla pieszych nie miała obowiązku przepuścić samochodu zbliżającego się do przejścia dla pieszych jak stwierdził biegły w swojej opinii .

Sąd dał pełną wiarę opinii sporządzonej przez biegłego lekarza M. R.. Biegły w sposób logiczny w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyciągnął prawidłowe wnioski które zostały zawarte w opinii pisemnej .

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1, 2

Opinia Laboratorium (...)-cznego (...) w W. k. 56-65 akt PR 1 Ds.582.2017

Powyższy dowód nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy albowiem z treści tej opinii wynika iż w ocenie biegłego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie miejsca potrącenia pieszej , wyznaczenia prędkości samochodu oraz ustalenia zachowania się pieszej przed wypadkiem . Następnie biegły ustala dwie teoretyczne sytuacje przy przyjęciu zgodnie z sugestią pokrzywdzonej iż poruszała się ona po przejściu dla pieszych . Należy stwierdzić iż twierdzenia zawarte w tej opinii iż zgromadzony materiał dowodowy zawarty w aktach postepowania przygotowawczego nie pozwala na ustalenie przebiegu tego zdarzenia drogowego pozostaje w sprzeczności z treścią opinii pisemnej biegłych A. P. i S. T. ( k. 132-150 akt PR 1 Ds. 582.2017) , uzupełniającej opinii ustnej biegłego A. P. ( k. 43-46 ) , pisemnej opinii biegłego T. D. ( k. 55-70 ) i uzupełniającej opinii ustnej biegłego T. D. ( k. 74-75, 80-83, 88-92 , 105-109 ) . Tym samym opinia Laboratorium Kryminalistycznego (...) w W. k. 56-65 akt PR 1 Ds.582.2017 wobec wniosków w niej zawartych nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy .

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

P. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 177 § 1 k.k. stanowi iż karze podlega , kto, narusza chociażby nieumyślnie , zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym , powoduje nieumyślnie wypadek , w którym inna osoba odniosła obrażenia wskazane w art. 157 § 1 kk. Według art. 177 § 1 k.k. ze zwykłym, zwanym też średnim wypadkiem mamy do czynienia, jeżeli jego skutkiem jest uszczerbek na zdrowiu osoby innej niż sprawca, polegający na naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia przez okres przekraczający 7 dni (tj. skutek określony w art. 157 § 1 k.k. ). Przepis art. 177 § 2 k.k. stanowi , że jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Wymogiem odpowiedzialności karnej w oparciu o znamiona art. 177 k.k. jest naruszenie reguł ostrożnego postępowania z dobrem prawnym. Ta cecha, charakterystyczna skądinąd dla wszystkich przestępstw nieumyślnych, doznaje w treści omawianego przepisu pewnych ograniczeń. Przy ustalaniu zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy wypadku komunikacyjnego uwzględnić należy okoliczności przedmiotowe związane ze zdarzeniem , takie jak trudne warunki drogowe, opady atmosferyczne, siła wiatru, stan drogi lub innego szlaku komunikacyjnego itp. Na uwzględnienie zasługują również liczne okoliczności związane z cechami pojazdu prowadzonego przez sprawcę, na przykład zły stan techniczny, o ile rzecz jasna nieprawidłowości w tym zakresie nie zostały sprowadzone przez kierującego. Krąg stawianych sprawcy wymogów odnoszony jest do pewnego zgeneralizowanego wzorca normatywnego , może on przybrać formę standardową („rozsądny obywatel”) lub kwalifikowaną („dobry kierowca”), zależeć to będzie od istoty badanego zdarzenia i roli, jaką odegrał sprawca (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1995 r., III KRN 20/95, PiP 1996, z. 6, poz. 105). Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym . Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia, zdrowia lub mienia muszą być objęte winą nieumyślną. W hipotezie art. 177 § 2 k.k. doszło do spenalizowania przestępstwa wieloodmianowego. Skutek tu opisany polegać może bądź na spowodowaniu ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby, bądź też jej śmierci. W treści art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. wymieniono cztery kategorie chorób: chorobę nieuleczalną, chorobę długotrwałą, chorobę realnie zagrażającą życiu i trwałą chorobę psychiczną. Są to określenia, których ocena musi się opierać na kryteriach medycznych, zgodnych z obecnym stanem wiedzy w tej dziedzinie, co niewątpliwie wymaga zasięgnięcia opinii biegłych. W orzecznictwie przyjęto, iż za chorobę długotrwałą uznaje się chorobę, która narusza funkcjonowanie organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy (pro . wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 1972 r., RW 6/72 oraz wyr. SN z 13 II 1976 r., KR 192/72; por. też J. Bafia i in., Komentarz, s. 106.) ( Komentarz do art.177 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV. ).

W powyższej sprawie zachowanie oskarżonego realizuje znamiona czynu z art. 177 § 2 k.k. opisanego w pkt. 1 wyroku . Oskarżony w dniu 27 marca 2015 roku w L. na ul. (...), woj. (...) , naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 19 ust 1 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym , w ten sposób , iż kierując samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych , nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pieszej M. S. znajdującej się na oznakowanym przejściu dla pieszych powodując potrącenie pieszej M. S. . Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Przepis określa tzw. prędkość bezpieczną. Termin ten nie jest określeniem normatywnym, nie jest ona bowiem określona ani w prawie o ruchu drogowym, ani w aktach wykonawczych, jest jednak pojęciem powszechnie używanym w judykaturze i doktrynie. Pojęcie „bezpieczna szybkość pojazdu” - jest pojęciem o charakterze relatywnym i w związku z tym żaden akt prawny nie może za pomocą wyrażonych cyfrowo wskaźników (np. ilość m/sek.) określić, jaka szybkość pojazdu jest szybkością bezpieczną ( tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 1972 r., Rw 734/72, IP 1972, nr 7-8, poz. 4 ). Treść tego przepisu wskazuje, że prędkością bezpieczną jest taka, która zapewnia panowanie nad pojazdem w konkretnych warunkach drogowych. Panowanie nad pojazdem oznacza stan, w którym kierujący może, w istniejących warunkach, swobodnie reagować na zmieniającą się sytuację na drodze ( za Komentarz do art. 19 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III. ). Natomiast zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przejściu . Tak więc kierujący ma zatem, po pierwsze, zwiększyć uwagę i dostosować się do warunków i sytuacji na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie, po drugie, ustąpić pierwszeństwa pieszemu, który jest już na przejściu. Z przepisu art. 26 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym wynika, że kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, musi być szczególnie czujny i bacznie obserwować przejście dla pieszych, by gdy zajdzie taka potrzeba, zatrzymać pojazd przed przejściem i przepuścić pieszego; niejednokrotnie w takiej sytuacji może zajść potrzeba zmniejszenia prędkości. Może to nastąpić wówczas, gdy jazda z dotychczasową prędkością doprowadzi do dojechania do przejścia, zanim piesi go opuszczą, a dalsza jazda z taką prędkością zmuszałaby do gwałtownego hamowania tuż przed przejściem, co niewątpliwie powodowałoby zagrożenie bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienie, a w konsekwencji stanowiłoby naruszenie art. 19 ust. 2 pkt. 2 Ustawy prawo o ruchu drogowym. ( za Komentarz do art. 26 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.05.108.908), [w:] R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LEX, 2008, wyd. III. ). W powyższej sprawie oskarżony naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 19 ust 1 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym . Fakt ten wynika wprost z zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z opinii pisemnej biegłych A. P. i S. T. ( k. 132-150 akt PR 1 Ds. 582.2017) , uzupełniającej opinii ustnej biegłego A. P. ( k. 43-46 ) , pisemnej opinii biegłego T. D. ( k. 55-70 ) i uzupełniającej opinii ustnej biegłego T. D. ( k. 74-75, 80-83, 88-92 , 105-109 ) . Niewątpliwym jest iż oskarżony nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych , nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa pieszej M. S. znajdującej się na oznakowanym przejściu dla pieszych i poruszał się w momencie uderzenia w pieszą znajdującą się już na przejściu dla pieszych która już przekroczyła oś jezdni przechodząc z ze strony lewej na prawą ( biorąc pod uwagę kierunek jazdy samochodu oskarżonego ) z prędkością co najmniej od 49 km/h do 50 km/h ( a więc wyższa niż dopuszczalna w tym miejscu prędkość 40 km/h ).

W tego zdarzenia drogowego pokrzywdzona M. S. doznała obrażeń ciała w postaci : urazu czaszkowo mózgowego , rany tłuczonej głowy , złamania kości czaszki – złamanie dwumiejscowe łuski kości skroniowej lewej i złamanie kości ciemieniowej lewej , złamania podstawy czaszki , pourazowego krwiaka wewnątrzczaszkowego przymózgowego w lewej okolicy czołowo – ciemieniowo – skroniowej , stłuczenia mózgu – płata skroniowego prawego , pourazowego porażenia nerwu twarzowego lewego , złamania wieloodłamowego z przemieszczeniem końca bliższego kości ramiennej prawej które skutkowały ciężkim obrażeniami ciała w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w myśl art. 156 § 1 pkt. 2 k.k..

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

-----

-----

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

-----

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

-----

-----

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

-----

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

-----

-----

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

-----

☐

1.7.  Uniewinnienie

-----

-----

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

-----

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. J.

1 , 2

3, 4

5

7

1

1

1

1

Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra jakim bezpieczeństwo w ruchu drogowym , oraz skutki jakie to zdarzenie drogowe spowodowało. Do okoliczności łagodzących Sąd uznał fakt , iż oskarżony nie był dotychczas karany ( k. 123 ) oraz młody wiek oskarżonego . Orzeczona wobec oskarżonego kara 2 lat pozbawienia wolności spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Winna spełnić wobec oskarżonego funkcję wychowawczą i powstrzymać go w przyszłości od popełnienia podobnych czynów. Na wymiar kary miał wpływ sposób działania sprawcy. Sąd wymierzoną oskarżonemu karę 2 roku pozbawienia wolności zawiesił na okres próby 5 lat na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. uznając iż jest to okres wystarczający dla zrozumienia przez oskarżonego wagi popełnionego przez niego występków biorąc pod uwagę wyżej wskazane okoliczności łagodzące . Zawieszenie w powyższym przypadku kary pozbawienia wolności na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. ( w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. – czyn ten został popełniony bowiem w dniu 27.03.2015 r. ) w zw. z art. 4 § 1 k.k. spełniła funkcji prewencji indywidualnej i wychowawczą wobec oskarżonego . Groźba zarządzenia wykonania kary w okresie próby ponadto spowoduje , iż oskarżony będzie respektował porządek prawny, a co za tym idzie cele kary zostaną osiągnięte.

Oskarżony jako osoba młodociana został obligatoryjnie w okresie próby oddany pod dozór kuratora sądowego zgodnie z treścią art. 73 § 2 k.k. w celu zapobieżenia kolejnego naruszenia przez oskarżonego porządku prawnego, zwłaszcza przez popełnienie przez niego podobnych przestępstw. Na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 k.k. Sąd ponadto zobowiązał oskarżonego do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby . Orzeczenie tego obowiązku spełnia wobec oskarżonego cele zarówno wychowawcze jak i zapobiegnie popełnieniu przez niego podobnych przestępstw w przyszłości.

Oskarżony został skazany za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji , a z okoliczności popełnienia przez oskarżonego tego czynu , a zwłaszcza skutków jakie doznała pokrzywdzona , wynika iż prowadzenie przez niego pojazdów zagraża bezpieczeństwu w komunikacji , dlatego Sąd orzekł ten środek karny. Sąd uznał ponadto , iż okres 5 lat jest wystarczający dla spełnienia roli represyjnej wobec oskarżonego. Tylko ten środek karny spełni wobec oskarżonego funkcję prewencyjną i wychowawczą oraz zapobiegnie powrotowi do przestępstwa .

Sąd uznał iż kwota ta jest adekwatna biorąc pod uwagę rodzaj krzywd doznanych przez pokrzywdzoną , stopień zawinienia oskarżonego oraz wysokość jego dochodów .

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. J.

6

1

Na podstawie art. 43 § 3 k.k. wobec orzeczenia środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat Sąd zobowiązał oskarżonego do zwrotu dokumentu prawa jazdy do Wydziału Komunikacji właściwego Starostwa Powiatowego.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

-------

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

8

9

Na podstawie art. 628 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego P. J. na rzecz oskarżycielki prywatnej M. S. kwotę 3990 zł tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu zgodnie z wnioskiem pełnomocnika oskarżycielki prywatnej .

Na podstawie art. 628 k.p.k. i art. 2 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) Sąd zasądził od oskarżonego P. J. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2956,35 zł w tym 300 zł tytułem opłaty.

1.1Podpis