Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Maciej Błaszczyk

przy udziale Prokurator Agaty Kowalskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09.06. i 19.09.2016 r.

sprawy przeciwko

W. M. urodz. (...) w W.

syna L. i I. z d. G.

oskarżonego o to, że: w okresie od 30 września 2013 roku do 8 października 2013 roku w L., woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach prowadzonej przez siebie firmy (...) z/s w G. M.. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził W. W., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z/s w L. przy ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 27.232,20 zł, poprzez wprowadzenie w błąd co do zamiaru zapłaty faktury VAT: nr (...) z dnia 2013-09-30 na kwotę 10.627,20 zł oraz faktury VAT nr (...) z dnia 2013-10-07 na kwotę 16.605,00 zł z odroczonym terminem płatności na zakupiony piasek, których pomimo upływu terminu płatności nie uregulował, czym działał na szkodę ww. pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

orzeka

I. W ramach czynu ciągłego zarzucanego oskarżonemu W. M. w akcie oskarżenia uznaje go za winnego tego, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w okresie od dnia 14 października 2013 roku do dnia 31 października 2013 roku, działając w L. i w W. w ramach prowadzonej przez siebie firmy (...) z/s w G. przywłaszczył sobie powierzone mu mienie w postaci piasku w ilości 480 (czterysta osiemdziesiąt) ton dostarczone w ramach umowy zawartej z firmą (...) z/s w L., na co wystawiono fakturę VAT nr (...) z dnia 30.09.2013 roku z terminem płatności do 14.10.2013 roku oraz 750 (siedemset pięćdziesiąt) ton dostarczone w ramach tej samej umowy, na co wystawiono fakturę VAT nr (...) z dnia 17.10.2013 roku z terminem płatności do 31.10.2013 roku, przy czym oskarżony wykorzystał przedmiotowy piasek na budowie boiska na ulicy (...) w W. gdzie wykonywał prace budowlano-ziemne w ramach podwykonawstwa dla firmy (...) S.A., podczas gdy nie uzgodnił ze swoim zleceniodawcą dostawy powyższego piasku i uiszczenia za niego należności, następnie nie uiścił należności za dostawy ww. towaru, przez co spowodował szkodę w mieniu (...) z/s w L. – W. W. w kwocie łącznej 27.232 (dwadzieścia siedem tysięcy dwieście trzydzieści dwa) złote i 20 (dwadzieścia) groszy, co stanowi czyn ciągły z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy powołanego jako pierwszy przepisu wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 k.k. wykonanie kary wymierzonej oskarżonemu w punkcie I wyroku warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby.

III. Na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody na rzecz (...) z/s w L. – W. W. w kwocie 27.232 (dwadzieścia siedem tysięcy dwieście trzydzieści dwa) złote i 20 (dwadzieścia) groszy.

IV. Na podstawie art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej (...) kwotę 723 (siedemset dwadzieścia trzy) złote i 24 (dwadzieścia cztery) grosze tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

V. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów sądowych i przejmuje je na rzecz Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 694/15

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 20 września 2016 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ustalił następujący stan faktyczny:

W 2013 r. oskarżony prowadził działalność gospodarczą w ramach prowadzonej przez siebie firmy (...) w siedzibą w G.. W okresie od czerwca do września 2013 r. oskarżony współpracował z firmą (...), jako jej podwykonawca, wykonywał roboty ziemne na terenie (...) Szkoły Podstawowej w W. na ul. (...). Oskarżony otrzymywał wynagrodzenie za roboty swojej firmy, po wystawieniu i odebraniu protokołu odbioru wykonanych robót, który musiał być zaakceptowany przez kierownika budowy. Za swoje usługi na rzecz firmy (...) wystawił faktury VAT nr:

- 01/08/2013 z dnia 5.08.2013 r., na kwotę 130.000 zł, która była rozliczona wpłatą na jego konto w dniu 12.08.2013 r.,

- 01/09/2013, z dnia 5.09.2013 r., na kwotę 92.980 zł, która była rozliczona wpłatą na jego rachunek bankowy w dniu 16.09.2013 r.,

- 02/09/2013 z dnia 10.09.2013 r., na kwotę 50.000 zł, którą była rozliczona wpłatą na jego konto w dniu 4.07.2013 r.,

- 02/10/2013 z dnia 3.10.2015 r., na kwotę 81.180 zł, która była rozliczona wpłatą na jego rachunek bankowy w dniu 14.10.2013 r.

Dowód:

- zeznania W. W. (k.34,38-40),

- zeznania I. F. (k.74,77-78),

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.29v-30,31v-32,36-38),

- historia rachunku bankowego (k.162-166 zbioru H),

- pismo (...) (k.57),

- faktury (k.58-61).

Oskarżony w ramach wykonywania prac na rzecz firmy (...) nawiązał współpracę z firmą (...) W. W. z siedzibą w L., przy czym firma (...) miała dostarczyć na budowę Szkoły w W. przy ul. (...) piasek. Dostawy miały zostać udokumentowane dowodami WZ, a następnie dostawca miał wystawić faktury z terminami płatności 14 dni od dnia wystawienia. W okresie od 19 do 26 września 2013 r. firma (...) dostarczyła na teren budowy nadzorowany przez firmę oskarżonego piasek w ilości 480 ton. Za dostawę tą wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 10.627,20 zł z terminem płatności do dnia 14.10.2013 r. W okresie od 2 do 8 października dostarczyła 750 ton piasku, za który wystawiono fakturę nr (...) na kwotę 16.605 zł z terminem płatności do dnia 31.10.2013 r. Oskarżony uznał, że wynagrodzenie otrzymane od firmy (...) nie obejmowało dostaw piasku z firmy (...) i oczekiwał na rozliczenie za dostawę tego piasku. Firma (...) nie uznała jednak dodatkowych roszczeń oskarżonego, stwierdzając, że prace wykonane przez jego firmę zostały rozliczone. Oskarżony nie dokonał zapłaty za dostawy piasku zrealizowane przez firmę (...), powodując stratę tej firmy w wysokości 27.232,20 złotych.

Dowód:

- zeznania W. W. (k.34,38-40),

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.29v-30,31v-32,36-38),

- dowody WZ (k.58-59 zbioru E,9-12 zbioru H),

- faktury (k.5-6 zbioru H),

- pismo (...) (k.57),

- faktura (k.69).

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu podczas pierwszego przesłuchania i złożył wyjaśnienia (k.29v-30). Stwierdził, że nie zapłacił za ten piasek, ale dotyczy to innej kwoty niż w zarzucie i budowy Szkoły w W. przy ul. (...). Na tej budowie był podwykonawcą firmy (...), pokrzywdzona firma dostarczyła na tą budowę piasek. Nie miał zamiaru nikogo oszukać, brak płatności wynikał z jego kłopotów finansowych, a te wynikały z braku płatności ze strony (...). Według jego wyliczeń firma (...) powinna mu zapłacić 180.000 złotych wraz z odsetkami za 2 lata. Podczas kolejnego przesłuchania wyjaśnił (k.31v-32), iż nie posiadał przy sobie faktury na rzecz firmy (...), gdyż przekazał ją adwokatowi, który miał zająć się tą sprawą, ale zrezygnował i nie zwrócił dokumentów. Nie widział drugiej faktury wystawionej przez pokrzywdzonego, ale podpisał część dowodów KW związanych z tą fakturą. Nie wiedział czy w momencie przyjęcia piasku posiadał na koncie bankowym pieniądze pozwalające na zapłatę za odebrany towar. Podczas rozprawy nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.36-38). Podał, że piasek był dostarczony na budowę jako prace dodatkowe zlecone przez inspektora nadzoru. Firma (...), która była generalnym wykonawcą na tej budowie nie zapłaciła mu za prace dodatkowe i z tego względu nie miał jak zapłacić za dostarczony piasek. Odpowiadając na pytania podał, że inspektor nadzoru zlecił roboty dodatkowe polegające na usunięciu dodatkowej warstwy ziemi, nawiezieniu piasku i zagęszczeniu. Po wykonaniu tych prac firma nie zapłaciła mu, bo nie było podpisanego protokołu odbioru za wykonane prace, nie wie dlaczego ten protokół nie został podpisany. Dokonywał innych płatności, m.in. na rzecz pracowników, za paliwo i bieżące wydatki dlatego mimo pieniędzy na koncie nie zapłacił pokrzywdzonemu. Piasek ujęty w fakturach został dostarczony przez pokrzywdzonego. Po upływie płatności faktur nie pamięta czy kontaktował się z pokrzywdzonym odnośnie terminu uregulowania płatności. Piasek został zamówiony około połowy sierpnia, zamówienia były dokonywane telefonicznie. Gdy zawierał umowę za dostarczenie pierwszej partii piasku nie wiedział, że (...) nie zapłaci mu. Później (...) w ogóle nie zapłacił za dostarczony piasek. Po dostarczeniu piasku nie chciał uniknąć zapłaty za niego, gdyby otrzymał pieniądze za roboty dodatkowe, to zapłacił za ten towar.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w częściach, w których podał, że zamówił dostawy piasku z firmy pokrzywdzonego i odebrał ten piasek. Ta część znajduje potwierdzenie w zeznaniach W. W. (k.34,38-40) i nie budzi wątpliwości. Nie zasługuje na wiarę ta część wyjaśnień, w której oskarżony podał, że nie było podstaw faktycznych do wystawienia drugiej faktury, gdyż oskarżony potwierdził, że część podpisów na WZ-ach potwierdzających odbiór towaru złożył osobiście (k.32). Nie zasługuje na wiarę ta część jego wyjaśnień, w której podał, że miał uzasadnione podstawy do uznania, że za piasek zapłaci pośrednio firma (...), a brak płatności wynikał z tego, że (...) nie zapłacił za część prac wykonanych przez jego firmę. Jest to sprzeczne z pismem (...) (k.57) i przedstawionymi fakturami (k.58-61). Należy zwrócić uwagę, że stwierdzenie oskarżonego, iż firma (...) powinna mu zapłacić kwotę około 180.000 zł w związku z wykonanymi „pracami dodatkowymi” jest niezasadne w świetle dołączonego do faktury (k.69) protokołu odbioru robót (k.70). Należy zauważyć, że protokół ten (o nr (...)) jest tożsamy z protokołem dołączonym do faktury nr (...) (k.61). Faktura nr (...) została opłacona (k.165 zbioru H). Żądanie oskarżonego jest zatem niezasadne i nie można uznać, by choć uprawdopodobnił, że firma (...) była mu winna jakiekolwiek pieniądze. Na wiarę zasługuje również ta część wyjaśnień oskarżonego, w której podał, że nie miał zamiaru oszustwa na szkodę pokrzywdzonego. Należy zwrócić uwagę, że oskarżony nie musi udowodniać, że nie popełnił zarzucanego mu czynu, a oskarżyciel publiczny (i ewentualnie posiłkowy) powinien udowodnić jego winę. Dowodów na to, że oskarżony zawierając umowę dostawy piasku działał w celu doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego mienia nie ma. Zgromadzony materiał dowodowy, a zwłaszcza pismo (...) (k.57) potwierdza, że oskarżony był podwykonawcą tej firmy, mógł zatem liczyć na to, że płatności zostaną rozliczone, zgodnie z faktycznie wykonanymi robotami.

W. W. zeznał w postępowaniu przygotowawczym w ujawnionym fragmencie (k.34), że oskarżony ukrywał się przed nim, by nie przyjąć drugiej faktury VAT. Nie odbierał od niego telefonów, uciekał przed nim jak wjeżdżał na teren budowy. W związku z uchylaniem się od przyjęcia drugiej faktury zaprzestał dostarczać piasek na teren budowy nadzorowanej przez oskarżonego. Podczas rozprawy zeznał (k.38-40), iż poznał oskarżonego, gdy ten pracował w firmie (...) w W., oskarżony zajmował się tam zamówieniami kruszywa. W 2013 roku oskarżony zgłosił się do niego i zamówił dostawy piasku. Wykonywał prace przy boiskach dla (...), dostarczał tam towar zamówiony przez oskarżonego. Płatność miała być po dostawie. Dostarczał piasek, wystawione były faktury zgodnie z WZ-tkami, a płatności nie uzyskał. Podejmował próby kontaktu z oskarżonym, ten nie odbierał telefonu i unikał spotkania.

Sąd uznał te zeznania za wiarygodne, gdyż znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego, historii rachunku bankowego (k.162-166 zbioru H), piśmie (...) (k.57) i fakturach (k.58-61).

E. M. zeznała (k.40-41), iż jej mąż nikogo nie oszukał i nie miał zamiaru oszukać. To, że nie zapłacili wynika z faktu, że generalny wykonawca nie zapłacił jej mężowi za wykonane roboty. Nie kojarzy, czy na adres zamieszkania były przysłane jakieś wezwania do zapłaty, pomagała mężowi w prowadzeniu księgi przychodów-rozchodów. Mąż płacił wierzycielom gotówką, pożyczali maszyny do prac na budowie. Dokładnie nie pamięta, kiedy pojawiły się problemy z płatnością za roboty. Była z mężem na budowie podczas rozmowy z generalnym wykonawcą w sprawie płatności, podczas której ten generalny wykonawca chciał mniej zapłacić niż powinien. Oni nie chcieli odebrać faktury przedstawionej przez męża.

Sąd dał wiarę zeznaniom żony oskarżonego w części w której podała, że mąż wykonywał pracę na zlecenie firmy (...), gdyż są rzeczowe, logiczne i znajdują potwierdzenie w zeznaniach I. F. (k.74,77-78), wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego, historii rachunku bankowego (k.162-166 zbioru H), piśmie (...) (k.57) i fakturach (k.58-61). Nie zasługuje na wiarę ta część tych zeznań, w której podała, że mąż miał zasadne roszczenie wobec firmy (...) na 180.000 złotych i oczekiwał zapłaty tej kwoty, wówczas zamierzał zapłacić należność za piasek. Jest to sprzeczne z pismem (...) (k.57) i treścią protokołu odbioru robót dołączonym do tej faktury (k.70), gdyż protokół ten był podstawą sporządzenia faktury nr (...) (k.165 zbioru H), a za prace te (...) już zapłaciła (k.61,165 zbioru H). Świadek jako żona oskarżonego była zainteresowana tym, by przedstawić zdarzenie jak najbardziej korzystnie dla oskarżonego.

I. S. zeznała w postępowaniu przygotowawczym (k.74), że pracowała w firmie (...). Firma (...) wykonywała dla firmy (...) prace, nie wie dokładnie jakie podczas realizacji inwestycji (...) Szkoły Podstawowej w W. przy ul. (...). Współpraca trwała od lipca do sierpnia 2013 r. Firma (...) wypłaciła na rzecz firmy oskarżonego łącznie 404.168 zł za wykonane prace, wszystkie zobowiązania zostały dokonane. Podczas rozprawy zeznała (k.77-78), że pracowała w firmie uzależnionej od (...), w 2013 r. firma prowadziła budowy w W. i B.. Z tego co wie, ta firma nie zalegała z płatnościami na rzecz podwykonawców. Firma (...) nie podpisywała umów z podwykonawcami. Budowa na B. była problematyczna i wielokrotnie był zmieniany podwykonawca.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są rzeczowe, logiczne i znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego, historii rachunku bankowego (k.162-166 zbioru H), piśmie (...) (k.57) i fakturach (k.58-61).

Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów wymienionych na k.78 został sporządzony przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty były sporządzone obiektywnie i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności.

Ustalony stan faktyczny tworzy spójną, logiczną całość, poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia przestępstwa przypisanego oskarżonemu nie budzą wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony zawarł ustną umowę o dostawy piasku na teren budowy, na której był podwykonawcą innej firmy. Pokrzywdzona firma dostarczyła 480 ton piasku i wystawiła fakturę o wartości 10.627,20 zł oraz 750 ton piasku, za który wystawiła fakturę na 16.650 zł. Zapłata za towar nie nastąpiła i pokrzywdzony poniósł stratę w kwocie 27.232,20 zł.

Prokuratura zaproponowała, by uznać, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i poprzez wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru uiszczenia należności doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w tej kwocie. Czyn ten zakwalifikowano jako występek z art. 286 § 1 k.k.

Opis i kwalifikacja prawna czynu oznacza, że oskarżonej zarzucono popełnienie oszustwa. Czyn ten wymaga podjęcia przez sprawcę szczególnych zabiegów mających na celu wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego, albo wyzyskanie jego błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, a przy tym czyn ma być dokonany w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Wprowadzenie w błąd to doprowadzenie innej osoby poprzez podstępne zabiegi do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy (por. wyrok SN z 27.10.1986 r., II KR 134/86, OSNPG 1987, Nr 7, poz. 80). Wyzyskanie cudzego błędu obejmuje sytuacje, gdy sprawca wykorzystuje sytuację, że pokrzywdzony nie orientuje się w niekorzystnej dla niego sytuacji i nie wyprowadza go z błędu co do oceny okoliczności faktycznych. Wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania obejmuje sytuacje, gdy pokrzywdzony nie zna się na pewnych istotnych elementach umowy, a sprawca wykorzystuje tą jego niewiedzę i przedstawia sytuację tak, jakby dla niego była korzystna, choć faktycznie ponosi on stratę. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa sądowego i doktryny prawa karnego, elementy przedmiotowe oszustwa muszą się mieścić w świadomości sprawcy i być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania, ale działać z zamiarem bezpośrednim wyrządzenia szkody pokrzywdzonemu. Oszustwo może być przestępstwem popełnionym tylko umyślnie z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym, obejmującym cel i sposób działania (por. wyrok SN z 16.01.2980 r., V KRN 317/79, OSNPG 1980, Nr 5, poz. 81). Co ważne oskarżony przed zawarciem umowy z pokrzywdzoną firmą musiałby podjąć zamiar niewywiązania się z umowy i podjąć działania, by wzbogacić się kosztem pokrzywdzonej firmy. Gdyby istniały dowody w niniejszej sprawie potwierdzające taki zamiar działania oskarżonego, to faktycznie można by przyjąć, że działał w celu wprowadzenia pokrzywdzonej firmy w błąd, co do zamiaru wywiązania się z należności. W niniejszej sprawie dowodów wskazujących na takie działanie oskarżonego nie ma. Nie można bowiem wykluczyć, że oskarżony zawarł umowę na dostawę piasku w dobrej wierze, zamierzając się z niej wywiązać. Przemawia za tym to, że w czasie zawarcia umowy miał dochody z działalności gospodarczej i zawarł ją, by osiągać dochody, a tym samym by móc zapłacić za zamówiony piasek. Oskarżony przedstawił fakturę VAT na kwotę 180.349 złotych (k.69), zasadność tej faktury jest co najmniej wątpliwa, gdyż oskarżony dołączył do niej protokół odbioru prac (k.70), który był dołączony do już opłaconej faktury (k.61). Nie można, na podstawie ustalonego stanu faktycznego, wykluczyć, że było tak, jak przedstawiła zdarzenie oskarżony, czyli nie sposób przypisać oskarżonemu działanie z zamiarem oszustwa na szkodę pokrzywdzonego.

Nie oznacza to, że oskarżony postąpił należycie i zgodnie z porządkiem prawnym. To oskarżony zamówił piasek i go odebrał. Do czasu uregulowania należności faktycznie odpowiadał za zobowiązanie wobec pokrzywdzonej firmy. Piasek nie należał niewątpliwie do oskarżonego, a tymczasem on przywłaszczył tą rzecz, gdyż nie miał uprawnienia do rozporządzania nim, postąpił z nim jakby był jego właścicielem i użył na budowie Szkoły (por. wyrok SN z dnia 14 stycznia 2003 r., sygn. II KKN 273/01, Prok. i Prawo 2003/7-8/9).

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że oskarżony dopuścił się przywłaszczenia powierzonej mu rzeczy, co należy uznać za przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. Uwzględniając, że oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu należy zakwalifikować jego zachowanie jako czyn ciągły określony w art. 12 k.k.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie był mały, a zachowanie oskarżonego zasługuje na potępienie i dezaprobatę. Oskarżony nie spłacił żadnej części należności przed rozpoznaniem sprawy.

Stopień winy jest znaczny, gdyż oskarżony nie spłacił żadnej części należności, mimo że od wykonania umowy minęło ponad 3 lata, a kwota należności nie była mała.

Oskarżony ma 42 lat, jest żonaty, ma na utrzymaniu jednego syna w wieku 16 lat, zdobył wykształcenie zawodowe i zawód montera, nie był karany (k.52), podał, że pozostaje na utrzymaniu żony (k.35).

Kara powinna przekonać oskarżonego i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości i ewentualnie konieczność naprawienia wyrządzonej szkody. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że reguły współżycia społecznego wykluczają przywłaszczanie rzeczy innych osób.

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione okoliczności wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz zdolną spełnić swe cele prewencji indywidualnej i generalnej powinna być kara 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżony nie był karany (k.52), co przemawia za uznaniem, że dokonane przestępstwo stanowiło odstępstwo od jego linii życiowej. Stąd, Sąd warunkowo zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności, gdyż jej wykonanie nie jest konieczne, by przekonać oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Okres próby określono na 2 lata, ze względu na warunki i właściwości osobiste oskarżonego.

Oskarżony powinien naprawić szkodę, co w istotny sposób przywróci naruszony przez niego porządek prawny i powinno wskazać mu oraz ogółowi społeczeństwa, że wyrządzoną szkodę należy naprawiać.

Oskarżony pozostaje na utrzymaniu żony, ma nieletnie dziecko, nie będzie mógł zatem zwrócić kosztów sądowych. Na podstawie przepisów powołanych w punkcie V wyroku, Sąd zwolnił go zatem z obowiązku zwrotu tych kosztów.