Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 740/23

Uzasadnienie dotyczy całości wyroku

1.1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

A. W. (1)

12 kwietnia 2021 roku w autobusie linii (...) na trasie między R. a W. naruszył nietykalność cielesną małoletniej A. O. w ten sposób, że dotykał ją po dłoni, ramieniu, kolanie i udzie, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję występku z art. 217 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

12 kwietnia 2021 roku około godziny 14 trzynastoletnia A. O. wsiadła do autobusu linii (...) jadącego w kierunku L., z przystanku przy ul. (...) w N.. Usiadła przy oknie, po prawej stronie, w środkowej części pojazdu, w drugim rzędzie siedzeń, w kierunku jazdy, na jednym z foteli dwusiedziskowych, gdzie naprzeciwko znajdowały się fotele tyłem do kierunku jazdy. W R. dosiadł się do niej A. W. (1), pytając ją najpierw czy może się dosiąść, na co A. O. odpowiedziała, że tak. Bezpośrednio za A. O. siedziała N. T., która wsiadła do autobusu w S. P. na ul. (...).

Zeznania świadka M. Ł.

1v.-2v., 110-110v., 211v.-212v.

Zeznania pokrzywdzonej

27-29v.

Zeznania świadka N. T.

17v.-18, 98, 100-102, 217v.-218

Zeznania świadka K. W. w części

13v.-14, 218

Protokół okazania

34-35

A. W. (1) był ubrany w czapkę z daszkiem, miał czarną, zsuniętą na brodę maseczkę, zarost. Rozpoczął rozmowę z A. O., pytając ją o imię, skąd jest, a ona mu odpowiadała. A. W. (1) przysuwał się do dziewczynki mówiąc do niej i swoją ręką dotykał jej dłoń i ramię - poklepując oraz kolano i udo – gładząc. A. O. zsuwała jego dłoń, mówiąc, że nie życzy sobie by ją dotykał, a A. W. (1) powiedział do niej „spoko loko”.

Zeznania świadka M. Ł.

1v.-2v., 110-110v., 211v.-212v.

Zeznania pokrzywdzonej

27-29v.

17v.-18, 98, 100-102, 217v.-218

Zeznania świadka N. T.

Zachowanie A. W. (1) widziała siedząca za nimi N. T., przez szparę między fotelami. Nie słyszała ich rozmowy, tylko pojedyncze słowa, gdyż słuchała muzyki przez słuchawki i dopiero w momencie, gdy zauważyła, że dzieje się coś niepokojącego, wyjęła jedną słuchawkę z ucha i nasłuchiwała.

Zeznania świadka N. T.

j.w.

A. O. zestresowała się zachowaniem A. W. (1), nie chciała by ją dotykał, sparaliżował ją strach, trzęsła się. Jechała tak z nim do swojego przystanku w W., gdzie wysiadła mocno zdenerwowana. Wcześniej jej reakcję zauważyła siedząca za nią N. T. i zapytała czy wszystko w porządku, na co A. O. odpowiedziała, że tak i wyszła. A. O. pobiegła z autobusu do domu i tam spotkała matkę, M. Ł. (2), której opowiedziała co spotkało ją w autobusie, płakała, była czerwona na twarzy, bardzo zdenerwowana.

Zeznania pokrzywdzonej

27-29v.

Zeznania świadka M. Ł.

1v.-2v., 110-110v., 211v.-212v.

Zeznania świadka N. T.

17v.-18, 98, 100-102, 217v.-218

A. W. (1) jechał dalej autobusem i wysiadł na ul. (...) w L.. Po tym jak A. O. wyszła z autobusu odwrócił się do N. T. i zapytał ją „co jeśli wysłałabyś mi swoje nagie zdjęcia”, na co ona mu nie odpowiedziała. 21 kwietnia 2021 roku N. T. drugi raz jechała z A. W. (1) autobusem linii (...) i zrobiła mu zdjęcie telefonem, po czym zawiadomiła policję, a A. W. (1) został zatrzymany.

Zeznania świadka N. T.

j.w.

Protokół zatrzymania

46-47

zdjęcia

31-32

Notatka urzędowa

30

M. Ł. (2) poprosiła o pomoc w odnalezieniu sprawcy radną gminy N., która udostępniła na f. post z ostrzeżeniem o pedofilu, z wezwaniem do zgłoszenia się świadków. Na ten post odpowiedziała K. W. (2) i N. T..

Zeznania świadka M. Ł.

1v.-2v., 110-110v., 211v.-212v.

Zeznania świadka K. W. w części

13v.-14, 218

A. W. (1) nie był karany.

Karta karna

95, 195

A. W. (1) ma 54 lata, jest zdrowy, jest rozwodnikiem, ma wykształcenie zawodowe – elektromechanik, pracuje jako piekarz, osiąga dochód 3000 zł miesięcznie, nie ma nikogo na utrzymaniu, jest w związku konkubenckim z kobietą, która ma córkę z zespołem (...).

Dane osobopoznawcze

62, 217

Wywiad środowiskowy

118-119, 218

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

12 kwietnia 2021 roku w autobusie linii (...) na trasie między R. a W. A. W. (2) usiłował dopuścić się wobec małoletniej A. O. innej czynności seksualnej, w ten sposób, że dotykał ją po dłoni, ramieniu, kolanie i udzie, ale zamierzonego celu nie osiągnął ze względu na to, że pokrzywdzona opuściła autobus.

Zeznania pokrzywdzonej

27-29v.

A. W. (1) nie siedział obok A. O. w autobusie linii (...), nie rozmawiał z nią, nie dotykał jej.

Wyjaśnienia oskarżonego

63, 100, 211v.

1.2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadka M. Ł. (2)

Zeznania świadka były konsekwentne, zgodne z zeznaniami pokrzywdzonej i świadka N. T.. Pomimo upływu niemalże 3 lat od zdarzenia świadek rzeczowo, konkretnie opisała zachowanie swojej córki z tego dnia, nie dodając żadnych nowych okoliczności.

Zeznania pokrzywdzonej

Sąd uznał je za w pełni wiarygodne, gdyż były rzeczowe, spójne, logiczne. Pokrzywdzona miała zachowaną zdolność postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania faktów, nie wykazuje tendencji do fantazjowania, jej rozwój intelektualny w ocenie orientacyjnej jest prawidłowy, powyżej normy dla wieku. Wprawdzie ujawniała napięcie emocjonalne, co stanowiło naturalną reakcję na odtworzenie trudnego dla niej przeżycia, ale napięcie to nie miało wpływu na treść jej zeznań. Pokrzywdzona chronologicznie odtworzyła przebieg zdarzenia i treść jej zeznań pokrywa się z zeznaniami jej matki oraz świadka N. T.. Sąd dostrzega, że sama pokrzywdzona nie mówiła o tym, że płakała, natomiast tak konsekwentnie zeznawały jej matka i świadek N. T., nawet po upływie niemalże 3 lat od zdarzenia, dlatego Sąd oparł ustalenie tego faktu na podstawie ich zeznań. Pokrzywdzona bez wahania rozpoznała na okazanych jej zdjęciach z k. 31-32 oskarżonego, pomimo tego, że zostały jej okazane po 2 miesiącach od zdarzenia i nigdy wcześniej i później go nie widziała. Pokrzywdzona zeznała, że oskarżony miał mówić jej o jakiejś dziewczynce z zespołem (...), a jak wynika z wywiadu środowiskowego, przeprowadzonego przez kuratora sądowego, oskarżony jest w związku partnerskim z kobietą, która ma córkę z zespołem (...). Taki szczegół z życia oskarżonego, który znała pokrzywdzona dobitnie wskazuje na to, że rozmawiali ze sobą, a co najmniej, że oskarżony mówił o tym pokrzywdzonej, gdyż nie mogła tego wiedzieć od innych osób, skoro spotkała oskarżonego tylko jeden raz w autobusie, nie znała go wcześniej. Z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika, że pokrzywdzona nie miała jak inaczej dowiedzieć się o dziewczynce z zespołem (...), którą zna oskarżony niż tylko i wyłącznie od niego. W żadnym razie nie można podzielić zarzutu, wyrażonego w mowie końcowej przez obrońcę oskarżonego, że skoro pokrzywdzona w sytuacjach stresowych reaguje emocjonalnie, jest czerwona na twarzy, natomiast zeznając w trybie art. 185a k.p.k. była spokojna, zrelaksowana to świadczy o niewiarygodności jej zeznań. Wskazać należy, że pokrzywdzona zeznawała po upływie półtora miesiąca od zdarzenia. Niewątpliwie jest to czas umożliwiający uspokojenie emocji po trudnym, stresującym przeżyciu i odtworzenie przebiegu zdarzenia bez wywołania tak samo silnej reakcji.

Zeznania świadka N. T.

Sąd dał im wiarę, gdyż w przeważającej mierze były spójne i konsekwentne, korelowały z zeznaniami świadka M. Ł. (2) i pokrzywdzonej. Sąd nie dał im wiary w części, w której zeznała, że oskarżony miał dotykać pokrzywdzoną też po włosach, gdyż niezgodne były z zeznaniami pokrzywdzonej i świadka M. Ł. (2). Sąd dostrzega nieścisłości jakie pojawiały się jej zeznaniach składanych po raz drugi przed sądem, jednakże usprawiedliwione są tym, że od zdarzenia upłynęło niemalże 3 lata i z natury pamięci ludzkiej, która nie jest trwała wynika, że takie szczegóły przebiegu zdarzenia jak to, czy wyciągnęła słuchawki z uszu, czy tylko wyciszyła muzykę, czy oskarżony najpierw kupił bilet a potem usiadł obok pokrzywdzonej albo usiadł po czym kupił bilet i ponownie usiadł – mogą ulec zniekształceniu z biegiem czasu. W ogólnym ujęciu, opisując zachowanie oskarżonego i pokrzywdzonej świadek zeznawała konsekwentnie i logicznie zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i przed sądem I instancji na obu rozprawach głównych.

Zeznania świadka K. W. (2) w części

Sąd uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustaleń faktycznych jedynie w części, tj. co do tego, że jechała autobusem linii (...) w tym samym czasie co pokrzywdzona, oskarżony i świadek N. T., gdyż zgodne były z pozostałymi dowodami. W pozostałym zakresie jej zeznania nie miały znaczenia dla ustaleń faktycznych, gdyż świadek siedziała z tyłu autobusu i nie widziała zachowania oskarżonego i pokrzywdzonej, widok zasłaniał jej mężczyzna siedzący przed nią.

Opinia sądowo-psychologiczna

W pełni wiarygodna, gdyż została sporządzona przez uprawnionego biegłego, w przepisanej formie, jest spójna, logiczna i uzasadniona. Opinia nie była kwestionowana przez strony.

Karta karna, protokół zatrzymania, wywiad środowiskowy, notatka urzędowa

Dokumenty sporządzone przez uprawnione osoby, w przepisanej formie, niekwestionowane.

zdjęcia

Nie było kwestionowane, że na zdjęciach jest A. W. (1), że są to zdjęcia zrobione przez świadka N. T. 21 kwietnia 2021 r.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego

W przeważającej części Sąd nie dał im wiary, gdyż były sprzeczne z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonej, świadka N. T. i świadka M. Ł. (2). Oskarżony w swoich wyjaśnieniach odnosił się jedynie do zdarzenia z 21 kwietnia 2021 r., kiedy to świadek N. T. zrobiła mu zdjęcie, nie pamiętał zaś „tego wcześniejszego zdarzenia” (k. 63). Oskarżony wyjaśnił, że jakieś dziewczyny robiły mu zdjęcia, siedząc naprzeciwko niego, tyłem do kierunku jazdy, na wyższym rzędzie siedzeń. Taki opis odpowiada zdjęciom, jakie świadek N. T. zrobiła mu 21 kwietnia 2021 r. (k. 31-32). Nadto wyjaśnił, że było to wtedy kiedy został zatrzymany przez policjantów, czyli 21 kwietnia 2021 r. Z zeznań pokrzywdzonej wynika, że oskarżony mówił jej o jakiejś dziewczynce z zespołem (...). Fakt, że partnerka oskarżonego ma córkę z zespołem (...) wynika z przeprowadzonego w sprawie wywiadu środowiskowego. Jak już wskazano przy ocenie zeznań pokrzywdzonej, mogła o tym się dowiedzieć wyłącznie od oskarżonego. Niewiarygodne są zatem jego wyjaśnienia w części, w której zaprzeczył by w ogóle rozmawiał z pokrzywdzoną. Sąd dał wiarę jego wyjaśnieniom jedynie w części, w której podał, że zdarza mu się jeździć autobusem linii (...), że ktoś robił mu zdjęcia w autobusie.

Protokół przeszukania

Niemający znaczenia dla ustalenia faktów, gdyż przeszukanie miało wynik negatywny.

1.3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I.

A. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Ustalenia faktyczne dokonane na podstawie dowodów przeprowadzonych na rozprawie doprowadziły Sąd do przekonania, że 12 kwietnia 2021 roku oskarżony A. W. (1) dotykał swoją dłonią małoletnią pokrzywdzoną A. O. po jej dłoni, ramieniu, kolanie i udzie. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego należało zakwalifikować jako występek z art. 217 § 1 k.k. Niewątpliwie bowiem dopuścił się on wobec małoletniej pokrzywdzonej A. O. naruszenia jej nietykalności cielesnej. Nie można było natomiast przyjąć za oskarżycielem publicznym, że zachowanie oskarżonego bezpośrednio zmierzało do dopuszczenia się wobec pokrzywdzonej innej czynności seksualnej, tj. zachowania stanowiącego znamię występku określonego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k.

Zgodnie z art. 200 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia zarzuconego czynu) karze pozbawienia wolności od 2 do 12 lat podlega ten, kto obcuje płciowo z małoletnim poniżej lat 15 lub dopuszcza się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub doprowadza ją do poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania.

W uchwale z 19 maja 1999 roku w sprawie sygn. I KZP 17/99 Sąd Najwyższy wskazał, że „inna czynność seksualna, to takie zachowanie, niemieszczące się w pojęciu obcowania płciowego, które związane jest z szeroko rozumianym życiem płciowym człowieka, polegające na kontakcie cielesnym sprawcy z pokrzywdzonym lub przynajmniej na cielesnym i mającym charakter seksualny zaangażowaniu ofiary”. Inna czynność seksualna definiowana jest w orzecznictwie z jednej strony negatywnie, przez wskazanie, że nie mieszczą się w jej ramach zachowania stanowiące obcowanie płciowe, z drugiej przez wskazanie, że są to czynności z szeroko pojmowanej sfery życia seksualnego człowieka. „Inna czynność seksualna” to czynność seksualna, niebędąca obcowaniem płciowym, polegająca na cielesnym kontakcie uczestników takiej czynności, łączącym się z fizycznym zaangażowaniem intymnych sfer ciała co najmniej jednej z nich lub przynajmniej fizycznym zaangażowaniu intymnych sfer ciała sprawcy albo ofiary, które w określonym kontekście kulturowym będą miały charakter seksualny, a więc będą mogły zostać uznane za formę zaspokojenia lub stymulowania naturalnego u człowieka popędu płciowego (zob. M. Bielski, Wykładnia znamion „obcowanie płciowe” i „inna czynność seksualna” w doktrynie i orzecznictwie sądowym, Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych, tom 12 nr 1, 2008 rok, s. 227).

W ocenie Sądu znamię „innej czynności seksualnej” należy interpretować wąsko, tzn. tak by rozgraniczyć karalne formy kontaktów seksualnych od tych ich form, które z punktu widzenia odbioru społecznego wiążą się co prawda z zachowaniami o jednoznacznie seksualnym charakterze, ale które jednocześnie nie stanowią takiego przykładu naruszenia wolności seksualnej, aby uznać je – w potocznym tego słowa znaczeniu – za zgwałcenie. Istotne jest więc odgraniczenie od siebie przypadków zachowań stanowiących „czynności seksualne” w rozumieniu rozdziału XXV Kodeksu karnego od zachowań stanowiących przykłady naruszeń nietykalności cielesnej lub molestowania seksualnego, które jednocześnie nie przybierają formy lub intensywności pozwalających zaliczyć je do „czynności seksualnych” (zob. M. Rodzynkiewicz [w:] Kodeks karny..., red. A. Zoll, s. 60, teza 9 do art. 197 k.k.)

Dla przypisania sprawcy występku z art. 200 § 1 k.k. znamienia czynności wykonawczej w postaci dopuszczenia się wobec małoletniego poniżej lat 15 innej czynności seksualnej należy nie tylko ustalić motywację, z jaką działał sprawca, ale porównać samo zachowanie sprawcze właśnie z obcowaniem płciowym. Sąd podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z 17 marca 2021 roku w sprawie sygn. II KK 24/21, że za inną czynność seksualną w rozumieniu art. 200 § 1 k.k. może zostać uznane jedynie takie zachowanie, które z perspektywy stopnia naruszonych dóbr prawnych, skali szkód, motywacji oraz wszystkich innych czynników rzutujących na ocenę społecznej szkodliwości jest porównywalne do obcowania płciowego. Natomiast redukcja znaczenia pojęcia innej czynności seksualnej, o której mowa w art. 200 § 1 k.k. do zachowania na podłożu seksualnym, to nieuprawnione uproszczenie.

Oskarżony poklepywał swoją dłonią dłoń i ramię pokrzywdzonej oraz gładził swoją dłonią jej kolano i udo. Zrobił to w autobusie, w którym byli inni pasażerowie, wywołał tym zachowaniem u pokrzywdzonej przerażenie i paraliżujący ją stres a następnie płacz. Na stanowczą prośbę pokrzywdzonej by jej nie dotykał odpowiedział „spoko loko”. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego naruszyło dobro prawne pokrzywdzonej w postaci nietykalności cielesnej, nie wyrządził tym żadnej szkody, niewątpliwie wyrządził tym krzywdę w postaci silnych, negatywnych emocji u pokrzywdzonej. Z całokształtu okoliczności sprawy nasuwa się wniosek, że zachowanie oskarżonego miało podłoże seksualne. Przede wszystkim dlatego, że nie ograniczył się on do poklepywania pokrzywdzonej po ramieniu, przy zagadywaniu jej, ale dopuścił się gładzenia, głaskania jej po kolanie i udzie, co stanowi przekroczenie akceptowalnych społecznie granic obyczajności i nietykalności cielesnej. Po tym jak pokrzywdzona wyszła z autobusu oskarżony zwrócił się do świadka N. T. z pytaniem o jej nagie zdjęcia. To wszystko wskazuje na to, że zachowanie oskarżonego miało podłoże seksualne, jednakże nie odpowiadające znaczeniu pojęcia „innej czynności seksualnej” z art. 200 § 1 k.k.

Choć bez wątpienia zachowanie oskarżonego A. W. (1) wobec małoletniej pokrzywdzonej A. O. było nieobyczajne i społecznie nieakceptowalne – to nie można było oceniać go w kategoriach usiłowania dopuszczenia się „innej czynności seksualnej”, o której mowa w art. 200 § 1 k.k. W ocenie Sądu zachowanie sprawcze, przypisane oskarżonemu, jakkolwiek naganne i społecznie szkodliwe, stanowiło atak na dobro prawne, nieporównywalny w jakikolwiek sposób do obcowania płciowego z osobą małoletnią. Oczywiście, nie oznacza to ani akceptacji dla tego typu zachowań, ani ich bezkarności. Kodeks karny penalizuje bowiem przestępstwo naruszenia nietykalności cielesnej, opisane w art. 217 k.k. Trafnie wyjaśnił Sąd Najwyższy w przywołanym wyżej wyroku, że naruszenie nietykalności cielesnej może być realizowane z rozmaitą motywacją, zasługującą na potępienie, w tym także z motywacją o charakterze seksualnym. Dopiero kiedy atak na wolność seksualną uzyska pewien określony stopień intensywności, możliwe będzie zastosowanie art. 200 § 1 k.k. jako podstawy odpowiedzialności karnej. W ocenie Sądu zachowanie polegające na poklepywaniu pokrzywdzonej po ręku, nodze, udzie, podczas rozmowy w autobusie, taką intensywnością się nie cechuje. Nie umniejszając w żadnej mierze krzywdy, jaka wystąpiła po stronie pokrzywdzonej, należy wskazać, że nie było to w żadnej mierze zdarzenie ekwiwalentne względem obcowania płciowego. Z tego względu Sąd uznał, że czyn oskarżonego stanowi przestępstwo, które powinno być kwalifikowane z art. 217 § 1 k.k.

Naruszeniem nietykalności cielesnej, które stanowi znamię występku z art. 217 § 1 k.k. jest każde bezprawne dotknięcie innej osoby czy inny krzywdzący kontakt. Wchodzą tu w grę wszelkie kontakty fizyczne, które są obraźliwe, kłopotliwe czy po prostu niepożądane. Niewątpliwie poklepywanie pokrzywdzonej po ramieniu i dłoni oraz głaskanie jej po kolanie i udzie, pomimo jej wyraźnego oporu i sprzeciwu, stanowi zachowanie wyczerpujące znamię naruszenia nietykalności cielesnej.

Z uwagi na to, że w czasie orzekania obowiązywała ustawa inna niż w czasie popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu, na podstawie art. 4 § 1 k.k. Sąd zastosował ustawę obowiązującą poprzednio, ponieważ była względniejsza dla oskarżonego. Na niekorzyść oskarżonego zmienił się bowiem art. 33 k.k., poprzez dodanie § 1a oraz art. 53 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. W. (1)

I.

I.

Czyn z art. 217 § 1 k.k. zagrożony jest karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku. Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 zł każda stawka. Stopień winy Sąd ocenił jako umiarkowany, gdyż nie występowały żadne okoliczności uzasadniające jego obniżenie. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili popełnienia czynów oskarżony był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Miał więc obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym. Nie istnieją w sprawie również żadne okoliczności, które usprawiedliwiałyby w jakiś sposób zachowanie oskarżonego. Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego Sąd ocenił jako znaczny, gdyż naruszył dobro prawne w postaci nietykalności cielesnej małoletniej w wieku 13 lat, publicznie, wywołując u niej silny stres. Działał z zamiarem bezpośrednim.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił niekaralność oskarżonego.

Okolicznością obciążającą jest wielka różnica wieku między pokrzywdzoną, a oskarżonym, który jako osoba dorosła, dojrzała i zdrowa psychicznie winien powstrzymać się od jakichkolwiek zachowań przekraczających dobre obyczaje wobec trzynastolatki, która była sama, bez opieki osoby dorosłej. Sąd mając powyższe na względzie doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego będzie kara grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 zł. Ilość stawek dziennych Sąd ustalił biorąc pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego natomiast wysokość stawki Sąd ustalił w oparciu o dyrektywy z art. 33 § 3 k.k., biorąc pod uwagę niewielkie dochody oskarżonego, fakt, że ze względu na wiek i wykształcenie nie ma dużo lepszych możliwości zarobkowych, niż osiągane dochody, natomiast jego majątek to tylko mieszkanie o niewielkiej wartości. W ocenie Sądu, wymierzona kara jest adekwatna zarówno do stopnia zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości występku, jakiego się dopuścił. Zdaniem Sądu, w pełni wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej będzie orzeczenie właśnie kary grzywny we wskazanym wymiarze. Orzeczenie wobec oskarżonego surowszej kary byłoby nadmiernie surowe. Oskarżony jest osobą pracującą, o stabilnym trybie życia, zatem orzeczenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności znacznie utrudniałaby mu wykonywanie ciążących na nim obowiązków, natomiast wymierzenie kary izolacyjnej byłoby rażąco niesprawiedliwe, tym bardziej, że oskarżony jest osobą niekaraną. Jednocześnie możliwości zarobkowe oskarżonego pozwalają mu na uiszczenie kary grzywny w takim właśnie wymiarze i, zdaniem Sądu, stanowić to będzie dla oskarżonego nauczkę na przyszłość.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

jw

II.

I.

Oskarżony był zatrzymany w postępowaniu przygotowawczym, dlatego na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet kary grzywny, uznając, po zaokrągleniu w górę do pełnego dnia zgodnie z art. 63 § 5 k.k., że odpowiadał on dwóm stawkom dziennym grzywny.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zgodnie z art. 627 k.p.k. zasadą w procesie karnym jest ponoszenie jego kosztów przez oskarżonego w razie skazania. Wyjątkowo od tej zasady można odstąpić na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Oskarżony pracuje, osiąga stały dochód, nie ma nikogo na utrzymaniu, zatem nie zachodziła żadna okoliczność usprawiedliwiająca odstąpienie od zasady ponoszenia przez niego kosztów procesu. Na sumę tych kosztów, zgodnie z art. 616 § 2 k.p.k. składała się opłata 200 zł, ustalona na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz wydatki: 40 zł tytułem ryczałtu za doręczenia wezwań i innych pism za postępowanie przygotowawcze oraz sądowe, ustalone na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, 30 zł za wydanie informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego, ustalone na podstawie § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2014 roku w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego oraz 242,50 zł tytułem wynagrodzenia biegłego psychologa.

1.18. POdpis