Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Marta Czapska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15.02.2019 r.

sprawy przeciwko

A. A. urodz. (...)

w E. (A.)

syna R. i A. z d. T.

oskarżonego o to, że: 1. w dniu 3 grudnia 2017 roku w L., woj. (...), przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał środki odurzające w postaci marihuany w ilości 1,13 grama netto,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

II. w dniu 3 grudnia 2017 roku w L., woj. (...), przy ul. (...), prowadził pojazd mechaniczny marki H. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, będąc pod wpływem środków psychotropowych w postaci (...) zaliczanego do substancji psychotropowych grupy II-P o stężeniu 18 ng/ml,

to jest o czyn z art. 178a § 1 k.k.

orzeka

I. Uznaje oskarżonego A. A. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Uznaje oskarżonego A. A. za winnego popełnienia zarzucanego mu punkcie II aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

III. Na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. kary wymierzone oskarżonemu w punkach I i II wyroku łączy i orzeka karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

IV. Na mocy art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat.

V. Na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie III wyroku zalicza okres pozbawienia wolności go od dnia 3.12.2017 r. godz. 12.25 do dnia 3.12.2017 r. godz. 20.35.

VI. Na mocy art. 63 § 4 k.k. na poczet środka karnego orzeczonego w punkcie II wyroku zalicza okres zatrzymania prawa jazdy oskarżonego od dnia 3.12.2017 r. do dnia 27.12.2017 r.

VII. Na mocy art. 43a § 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

VIII. Na mocy art. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa, poprzez zniszczenie dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie na k. 70, pod poz. 1 i 2.

IX. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt. 2 Ustawy o kosztach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 1.205 (jeden tysiąc dwieście pięć) złotych i 9 (dziewięć) groszy.

Sygn. akt II K 858/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 21 lutego 2019 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 grudnia 2017 r. oskarżony A. A. znajdował się pod wpływem środka odurzającego, mimo tego około godziny 12-tej podjął jazdę samochodem marki H. (...) o nr rej. (...) w L., na ul. (...). Pełniący tego dnia w tamtej okolicy służbę funkcjonariusz Policji D. J. zauważył, że oskarżony nie zapiął pasów bezpieczeństwa i postanowił zatrzymać go do kontroli drogowej. Oskarżony został zatrzymany na Alei (...), po otwarciu drzwi samochodu policjant wyczuł zapach marihuany. O godzinie 12.35 pobrano od niego krew, by zbadać czy oskarżony znajdował się pod wpływem środków odurzających. Okazało się, że oskarżony znajdował się pod wpływem środków psychotropowych w postaci (...) o stężeniu 18 ng/ml. Stężenie środka odurzającego odpowiadało nietrzeźwości alkoholowej.

Dowód:

- zeznania D. J. (k16v,115v-116),

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.29,68,115v),

- protokół zatrzymania (k.2),

- protokół pobrania krwi (k.62),

- opinia biegłej (k.57-61,116).

Funkcjonariusze Policji dokonali przeszukania samochodu kierowanego przez oskarżonego i ujawnili osmoloną szklaną fifkę oraz plastikowy pojemniczek z zawartością łącznie 1,13 gama marihuany.

Dowód:

- zeznania D. J. (k16v,115v-116),

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.29,68,115v),

- protokół przeszukania (k.12-13),

- protokół użycia testeru (k.6,21),

- protokół oględzin (k.19).

Oskarżony podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu związanego z posiadaniem środka odurzającego (zarzut wskazany na k. 26) i odmówił złożenia wyjaśnień (k.29). W trakcie kolejnego przesłuchania nie przyznał się do prowadzenia pojazdu mechanicznego pod wpływem środków odurzających, przyznał się do posiadania marihuany i odmówił złożenia wyjaśnień, stwierdził, że posiadał małą ilość marihuany(k.68). Podczas rozprawy nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił złożenia wyjaśnień (k.115v). Podał jedynie, że posiadał małą ilość marihuany, a zarzut, że prowadził samochód pod wpływem środka odurzającego było jakimś błędem.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której przyznał się do tego, że posiadał 1,13 grama marihuany, gdyż ta część jest logiczna i znajduje potwierdzenie w zeznaniach D. J. (k.16v,115v-116), protokole przeszukania (k.12-13), protokole oględzin (k.19) oraz protokole użycia testera (k.6,21). Nie zasługuje na wiarę ta część wyjaśnień oskarżonego, w której podał, że nie prowadził samochodu pod wpływem środków odurzających. Twierdzenia oskarżonego w tej części zmierzają do wykazania, że nie miał świadomości, że znajdował się pod wpływem środka odurzającego. Należy zwrócić uwagę, że Sąd nie rozstrzyga czy oskarżony czuł się „dobrze”, nie wyczuwał oddziaływania (...) na swój organizm. Takie nieokreślone czynniki nie mają znaczenia wobec obiektywnego wskaźnika, jakim jest stężenie środka odurzającego w krwi pobranej od oskarżonego w niedługi czas po zdarzeniu. Natomiast jasna i pełna opinia biegłej (k.57-61,116) wskazuje, że oskarżony ponad 7-krotnie przekroczył granicę odpowiadającą pojęciu „po użyciu” środka odurzającego. Z opinii biegłej wynika, że wysokie stężenie (...) nie jest równoznaczne z znacznym upośledzeniem zdolności psychomotorycznych i stężenie (...) nawet w ilości 100 ng/ml może powodować podobne skutki do 0,8 promila alkoholu (k.116). Jednak obiektywne i rzetelne badania naukowe potwierdziły jednoznacznie, że (...) wywiera efekt psychoaktywny i upośledza sprawność psychofizyczną na wiele sposobów, jak zaburzenie koordynacji ruchów, koncentracji, postrzegania otoczenia, czasu i odległości, upośledzenia pamięci krótkotrwałej oraz spowolnienie czasu reakcji (k.59).

Świadek D. J. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.16v), że w dniu 3 grudnia 2017 r. pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie L., około godziny 12-tej zobaczył, że kierujący pojazdem marki H. nie zapiął pasów bezpieczeństwa przed podjęciem jazdy. Zatrzymali kierującego tym pojazdem, z wnętrza samochodu była wyczuwalna woń marihuany i zabrali go do Przychodni (...) w L., gdzie pobrano od niego próbkę krwi do badań. Ponadto po przeszukaniu jego samochodu ujawniono szklaną fifkę oraz plastikowy pojemniczek z zawartością suszu roślinnego. Podczas rozprawy zeznał (k.115v-116), iż była to kontrola drogowa, podczas której kierowca prowadził samochód pod wpływem środków odurzających i posiadał takie środki. Kierowca był poddenerwowany ale uprzejmy, zachowywał się adekwatnie do sytuacji, nie miał problemów z koncentracją uwagi.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego, protokole przeszukania (k.12-13), protokole oględzin (k.19) oraz protokole użycia testera (k.6,21).

Opinia biegłej sporządzona w sprawie (k.57-61,116) jest jasna i pełna, została sporządzona przez osobę dysponującą fachową wiedzą z dziedziny oddziaływania środków odurzających na świadomość ludzką, biegła udzieliła przekonywujących odpowiedzi na wszystkie pytania stron, stąd opinia ta stała się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Sporządzone w toku postępowania dokumentów wymienionych na k. 116v zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, były sporządzone bezstronnie i obiektywnie, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość. Poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu nie mogą budzić wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Udział w ruchu drogowym, a zwłaszcza prowadzenie pojazdu w ruchu lądowym wymaga rozwagi i zachowania ostrożności, by uniknąć wszelkich zagrożeń bezpieczeństwa w tym ruchu. Ruch lądowy odbywa się różnymi pojazdami i na różnych drogach, ale każdy z uczestników ruchu obowiązany jest przestrzegać przepisów i zasad bezpiecznego korzystania z drogi. Podstawowym wymogiem przed osobami, które chcą prowadzić pojazdy mechaniczne jest trzeźwość jego uczestników i brak odurzenia środkami odurzającymi.

Oskarżony w dniu 3 grudnia 2017 r. naruszył podstawowy warunek bezpiecznego uczestnictwa w ruchu lądowym w postaci obowiązku znajdowania się w stanie psychofizycznym umożliwiającym bezpieczne prowadzenie pojazdu mechanicznego, wyrażonego w art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w L., a znajdował się pod wpływem środka odurzającego. Ustawodawca nie określił granicy stężenia środka odurzającego w organizmie, od której zaczyna się stan „pod wpływem” środka odurzającego, w przeciwieństwie od ścisłego zdefiniowania stanu nietrzeźwości. Zgodnie z opinią biegłego toksykologa (k.57-61,116) aktualny stan wiedzy i skutki zdarzeń psychomotorowych wskazują, że stan odpowiadający nietrzeźwości alkoholowej dotyczy obecności 2,5 ng/ml (...) w organizmie, a oskarżony znajdował się pod wpływem 18 ng/ml (...). Stan pod wpływem środka odurzającego spowodował, że oskarżony stwarzał realne zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego i naruszył obowiązek ustawowy. Należy zwrócić uwagę, że środki odurzające i alkohol mają inne działanie na organizm ludzki, ale niewątpliwie w znacznym stężeniu, a takie występowało u oskarżonego (k.59) (...) jako psychoaktywny związek przetworów konopi zaburzył stan psychofizyczny oskarżonego i wykluczał jego zdolność do odpowiedzialnego i rozważnego prowadzenia pojazdów mechanicznych. Należy zwrócić uwagę, że odpowiedzialności karna za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. rozpoczyna się od podjęcia prowadzenia pojazdu mechanicznego m.in. w ruchu lądowym w stanie pod wpływem środków odurzających i nie zależy od tego czy sprawca spowodował jakiekolwiek zagrożenie bezpieczeństwa w tym ruchu lub czy jego zdolności psychomotorowe były znacznie obniżone. Możliwe jest wszak, że określona osoba jest przyzwyczajona do oddziaływania środka psychotropowego i zażycie przez nią nawet znacznej jego dawki nie zaburza znacząco jego zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych, jak wskazała biegła na rozprawie (k.116). Ustawodawca słusznie przewidział odpowiedzialność karną niezależnie od stanu konkretnej osoby w czasie prowadzenia pojazdu w stanie pod wpływem środka odurzającego, gdyż stan ten jest kwestią indywidualną, zależną od wielu okoliczności i możliwe jest, że kierowcy powołując się na zachowaną zdolność kierowania pojazdami powszechnie prowadziliby pojazdy pod wpływem środków odurzających, na tragiczne skutki takich zachowań nie trzeba by było natomiast długo oczekiwać.

Analizując powyższe uznać należy, że oskarżony dopuścił się przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k., gdyż prowadził w stanie pod wpływem środka odurzającego pojazd mechaniczny w ruchu lądowym.

Obowiązująca w Polsce ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, przewiduje, że posiadanie środków odurzających jest dozwolone jedynie na potrzeby instytutów leczniczych i badawczych, jak stanowi art. 34 ust. 1 i art. 35 ust. 1 i 4 tej ustawy. Posiadanie środków odurzających przez osoby fizyczne jest natomiast zabronione, zabronione jest również uczestnictwo w obrocie środkami odurzającymi i ich sprzedaż innym osobom.

Oskarżony w dniu 3 grudnia 2017 r. posiadał w swoim samochodzie 1,13 grama środka odurzającego w postaci marihuany. Oznacza to, że dopuścił się popełnienia występku określonego w art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Niewątpliwie stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów był znaczny, gdyż oskarżony prowadził samochód w stanie pod wpływem środka odurzającego, przy czym stężenie psychoaktywnego związku (...) znacznie przekraczało przyjętą w nauce granicę stanu odpowiadającemu 0,50 ‰ alkoholu, a ponadto posiadał niemałą ilość marihuany. W ten sposób oskarżony rozpowszechniał dostęp do marihuany oraz wpływał na jej zwiększoną produkcję i dystrybucję.

Stopień winy oskarżonego jest niewątpliwie znaczny, ze względu na umyślne działanie oskarżonego i okazane lekceważenie porządku prawnego.

Oskarżony ma 32 lata, zdobył wykształcenie zawodowe, jest kawalerem, ma na utrzymaniu syna i narzeczoną, pracuje dorywczo i zarabiał do 1.500 złotych miesięcznie (oświadczenie z k. 115), był trzy razy karany, w tym za posiadanie środka odurzającego (k.114), nie popełniał wykroczeń w ruchu drogowym (k.95).

Do okoliczności obciążających odnośnie czynu z art. 178a § 1 k.k. należy zaliczyć przede wszystkim znaczny stan odurzenia (k.59), do okoliczności łagodzących należy zaś zaliczyć prowadzenie pojazdu w warunkach ograniczonego ruchu drogowego i na niewielkim odcinku, uprzednią niekaralność za podobne czyny (k.114) i niekaralność za wykroczenia w ruchu drogowym (k.95).

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione przesłanki wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości, uwzględniającą jego postawę i warunki życiowe za prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości powinna być kara 4 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta powinna powstrzymać oskarżonego od ponawiania podobnych zachowań i kształtować w społeczeństwie szacunek dla porządku prawnego, w szczególności wskazać wszystkim kierującym pojazdami mechanicznymi, że prowadzenie pojazdów pod wpływem środków odurzających jest karalne, a także zagraża bezpieczeństwu w ruchu.

Oskarżony umyślnie naruszył reguły bezpieczeństwa ruchu drogowego i zgodnie z treścią art. 42 § 2 k.k. obligatoryjnym jest wobec niego orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Ustawodawca zdecydował, że zakaz ten orzekany jest na okres 3 do 15 lat. Orzeczenie tego zakazu wobec oskarżonego na 3 lata wynika ze znacznego stopnia jego odurzenia w czasie czynu (k.59), przy uwzględnieniu prowadzenia pojazdu w warunkach ograniczonego ruchu drogowego, uprzednią niekaralność oskarżonego za podobne czyny (k.114) i niekaralność za wykroczenia w ruchu drogowym (k.95). Za poczet tego środka zaliczono okres zatrzymania oskarżonemu dokumentu prawa jazdy.

Zgodnie z treścią art. 43a § 2 k.k. zobowiązano oskarżonego do uiszczenia obligatoryjnego świadczenia pieniężnego. Uwzględniając, że świadczenie to zostało określone przez ustawodawcę w granicach od 5.000 do 60.000 złotych i niewielkie dochody oskarżonego, świadczenie to określono na minimalnej wysokości.

Uwzględniając wyżej omówiony stopień winy i społecznej szkodliwości czynu polegające na posiadaniu 1,13 grama marihuany, a także warunki i właściwości osobiste oskarżonego uznać należy, że karą adekwatną, dostosowaną do stopnia społecznej szkodliwości i winy oskarżonego oraz zdolną przekonać go do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości powinna być wobec niego kara 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Oba przypisane oskarżonemu przestępstwa zostały dokonane w tym samym dniu i pozostają w bliskim związku przedmiotowym, stąd przy orzeczeniu kary łącznej zastosowano zasadę częściowej absorpcji kar. Kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą adekwatną i sprawiedliwą oraz należy uwzględnia to, że oskarżony kolejny raz dopuścił się przestępstwa, przy czym był karany już za posiadanie środków odurzających (k.114).

Oskarżony był karany za karę pozbawienia wolności (k.114) i nie ma możliwości by warunkowo zawiesić wykonanie kary, gdyż byłoby to sprzeczne z treścią art. 69 § 1 k.k.

Oskarżony zawinił poniesienie niemałych kosztów sądowych, a ma stałe dochody i może je zwrócić, stąd też zasądzono od niego zwrot tych kosztów na rzecz Skarbu Państwa, gdyż nie powinny być przerzucane na ogół podatników.