Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 895/23

Uzasadnienie dotyczy całego wyroku.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

K. D.

w okresie od 10 stycznia 2018 roku do 13 listopada 2018 roku w L. uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego wobec małoletniej córki J. D., określnego co do wysokości wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z 14 grudnia 2011 roku, sygn. akt III RC 317/11 w wysokości 600 złotych miesięcznie, przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję występku z art. 209 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

w okresie od 21 marca 2019 roku do 30 września 2020 roku w L. uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego wobec małoletniej córki J. D., określnego co do wysokości wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z 14 grudnia 2011 roku, sygn. akt III RC 317/11 w wysokości 600 złotych miesięcznie, przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję występku z art. 209 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

w okresie od 1 stycznia 2021 roku do 21 kwietnia 2021 roku w L. uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego wobec małoletniej córki J. D., określnego co do wysokości wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z 14 grudnia 2011 roku, sygn. akt III RC 317/11 w wysokości 600 złotych miesięcznie, przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję występku z art. 209 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.;

w okresie od 1 czerwca 2021 roku do 15 marca 2023 roku w L. uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego wobec małoletniej córki J. D., określnego co do wysokości wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z 14 grudnia 2011 roku, sygn. akt III RC 317/11 w wysokości 600 złotych miesięcznie, przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję występku z art. 209 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.,

popełnione w warunkach ciągu przestępstw.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Nr karty

K. D. jest ojcem J. D., urodzonej (...)

Odpis skrócony aktu urodzenia

6

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia z 14 grudnia 2011 r. w sprawie sygn. akt III RC 317/11 zasądzono od K. D. na rzecz córki J. D. alimenty w kwocie po 600 zł miesięcznie, płatne z góry począwszy od 13 października 2011 r. do 10 dnia każdego miesiąca do rąk matki M. S. (1) (poprzednio B.).

Odpis wyroku z klauzulą wykonalności

11-12

Egzekucję komorniczą wobec K. D. prowadził komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Mrągowie w sprawie sygn. Kmp 20/12 i od początku prowadzenia postępowania do 7 lutego 2020 r., tj. jego umorzenia z powodu bezskuteczności, wyegzekwował łącznie 744,94 zł.

Zaświadczenie i postanowienia, wniosek egzekucyjny, karta rozliczeniowa

9-10, 13, 41-43, 46-48

Od 2012 roku do 23 czerwca 2023 r. M. S. (1) nie była bezrobotna, nie pobierała żadnych świadczeń socjalnych na rzecz córki J. D., utrzymywała ją sama, częściowo z pomocą matki. Wcześniej nie zawiadamiała organów ścigania o niepłaceniu alimentów przez oskarżonego, ponieważ płacił w różnych okresach i kwotach niepełne alimenty.

Zeznania M. S.

21v.-22, 131v.-132

Zeznania M. B.

50-51, 132

pismo z OPS

66

Pismo z CPS

88

K. D. był zarejestrowany jako osoba bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w M. bez prawa do zasiłku w okresach:

- od 12 września 2011 r. do 21 lutego 2012 r., został wykreślony z ewidencji z powodu niestawiennictwa w wyznaczonym terminie;

- od 23 września do 24 listopada 2015 r., został wykreślony z ewidencji z powodu podjęcia pracy;

- od 6 października 2017 r. do 9 stycznia 2018 r., został wykreślony z ewidencji z powodu niestawiennictwa w wyznaczonym terminie;

- od 14 listopada 2018 r. do 20 marca 2019 r., został wykreślony z ewidencji z powodu odmowy przyjęcia propozycji pracy;

- od 22 kwietnia do 31 maja 2021 r., został wykreślony z ewidencji z powodu podjęcia pracy;

- od 16 marca do 31 maja 2023 r., został wykreślony z ewidencji z powodu podjęcia pracy;

Informacja z PUP

38

K. D. korzystał ze świadczeń pomocy społecznej od października do grudnia 2020 r. i od kwietnia do lipca 2021 r. w formie świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności, zasiłku z powodu bezrobocia, jednorazowego zasiłku za zaspokojenie podstawowych potrzeb bytowych.

Dane z M-GOPS

85-86

K. D. nieregularnie, w różnych okresach płacił alimenty na rzecz córki w niepełnej wysokości, do rąk M. S. (1):

- w 2012 roku zapłacił: 200 zł w kwietniu, 500 zł i 100 funtów bryt. w maju, 100 funtów w czerwcu, 250 zł w lipcu, 530 zł w sierpniu, 200 zł w listopadzie;

- w 2013 roku zapłacił 280 zł w marcu, 100 funtów w maju, 100 funtów we wrześniu, 588 zł w listopadzie;

- w 2014 roku zapłacił 200 zł w kwietniu, 800 zł w maju, 500 zł w czerwcu;

- w 2015 roku zapłacił 600 zł w kwietniu, 300 zł w maju, 1000 zł w październiku;

- w 2016 roku zapłacił 600 zł w lutym, 600 zł w marcu, 550 zł w kwietniu, 600 zł w maju, 500 zł w lipcu, 600 zł we wrześniu, 500 zł w październiku;

- w 2017 roku zapłacił 300 zł w styczniu i 750 zł w maju;

- w 2018 roku zapłacił 400 zł w lutym i 400 zł w maju;

- w 2019 roku zapłacił 300 zł w maju;

- w 2020 roku zapłacił 300 zł w sierpniu;

- w 2021 roku nic nie zapłacił;

- w 2022 roku nic nie zapłacił;

- w 2023 roku zapłacił 3600 zł we wrześniu.

Wyjaśnienia oskarżonego, dowody wpłat i przelewów

95, 131v., 119

K. D. ma 37 lat, jest kawalerem, ma dwoje dzieci w wieku 16 lat i 3 lata, wobec których ma zobowiązanie alimentacyjne, ma wykształcenie gimnazjalne, pracuje w restauracji i osiąga miesięczny dochód ok. 2700 zł, jest zdrowy, nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. Nie ma majątku ruchomego, ma udział 1/3 w prawie własności nieruchomości – lokalu mieszkalnym o pow. ok 40m ².

Dane osobopoznawcze

94v.

K. D. jest niekarany

Karta karna

65

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadka M. S.

W przeważającej części zeznania są wiarygodne, ponieważ nie zostały zakwestionowane przez oskarżonego, zgodne są z dokumentami załączonymi do sprawy. Sąd nie dał im wiary w części, w której podała, że oskarżony od 2012 roku zupełnie nie płacił alimentów. Jest to sprzeczne z treścią dokumentów, które złożył oskarżony przed sądem, tj. dowodami wpłat, przelewów tytułem alimentów na córkę. Nie dał im też wiary w części, w której podała, że oskarżony ma zaległość alimentacyjną w kwocie około 70000 zł. Kwota ta zapewne wzięła się stąd, że od początku ustalonego sądownie obowiązku alimentacyjnego do lutego 2020 r., kiedy egzekucja została umorzona, suma alimentów do zapłacenia wyniosła 59550 zł, natomiast 15576,84 zł stanowiły odsetki. Taka informacja wynika z karty rozliczeniowej dłużnika K. D. z k. 48 akt sprawy. Dokument ten nie uwzględnia jednakże wpłat jakie oskarżony dokonywał bezpośrednio do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniej pokrzywdzonej.

Wyjaśnienia oskarżonego

Sąd uznał je za wiarygodne w całości, gdyż zgodne były z treścią dokumentów zgromadzonych w sprawie. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu.

Pisma z PUP, OPS, M-Gops, CPS, odpisy orzeczeń, karta karna

Dokumenty sporządzone przez uprawnione organy, w przepisanej formie, niekwestionowane przez strony.

Dowody wpłat i przelewów

Oskarżycielka posiłkowa przyznała, że otrzymywała nieregularnie wpłaty od oskarżonego, nie zakwestionowała prawdziwości okazanych jej na rozprawie dowodów wpłat i przelewów. Nie było podstaw by zakwestionować ich treść.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Odpis postanowienia z pismem przewodnim

Fakt postępowania spadkowego po rodzicach oskarżonego nie ma znaczenia dla ustalenia faktów w sprawie. Oskarżycielka posiłkowa chciała wykazać, że oskarżony odziedziczył po rodzicach udział w prawie własności nieruchomości.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I.

K. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżyciel publiczny zarzucił oskarżonemu popełnienie czynu z art. 209 § 1a k.k. w okresie od 13 października 2011 roku do 23 czerwca 2023 roku. Sąd przypisał oskarżonemu zarzucony czyn po istotnej modyfikacji.

Dobrem, które chroni przepis art. 209 k.k., jest zabezpieczenie materialnych podstaw egzystencji osób dla sprawcy najbliższych oraz tych, których prawa w tym zakresie zabezpieczone są orzeczeniem sądowym. Z analizy ujawnionych w sprawie dowodów wynika, że oskarżony wypełnił znamię uchylania się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego w okresach wskazanych w sentencji wyroku. W pojęciu „uchyla się” zawarty jest zawsze negatywny stosunek psychiczny osoby zobowiązanej do świadczenia, powodujący, że nie dopełnia ona nałożonego na nią obowiązku mimo, że ma obiektywną możliwość jego wykonania.

W ocenie Sądu, w okresach przypisanych oskarżonemu w sentencji wyroku nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające jego winę. W tej konkretnej sprawie, przy ocenie postępowania oskarżonego, należy brać pod uwagę jego realne możliwości realizacji zasądzonych alimentów. Oskarżony jest dorosłym, zdrowym mężczyzną, zdolnym do pracy. W świetle ujawnionych w sprawie dowodów oraz niewygórowanej wysokości alimentów, oskarżony nie przedstawił żadnych rzeczywistych przeszkód, aby mógł podjąć stałe zatrudnienie i wykonywać obowiązek alimentacyjny w pełnej wysokości albo chociażby w jakiejkolwiek części.

W ocenie Sądu w ramach zarzuconego czynu uznać należało oskarżonego za winnego ciągu przestępstw z art. 209 § 1 k.k., a nie jednego czynu z art. 209 § 1a k.k.

Dla odpowiedzialności karnej z art. 209 § 1a k.k. wymagane jest spełnienie przez sprawcę znamion polegających na: niewykonywaniu obowiązku alimentacyjnego potwierdzonego, co do wysokości orzeczeniem sądowym lub ugodą, spowodowanie w ten sposób zaległości stanowiących równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych oraz będącego następstwem dwóch poprzednich narażenia osoby uprawnionej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Przy czym zgodnie z ogólnymi zasadami Kodeksu karnego czynu tego dopuścić się można tylko z winy umyślnej. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego w żadnym okresie nie naraziło pokrzywdzonej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Fakt ten wynika przede wszystkich z zeznań M. S. (1), która zeznała, że nigdy nie korzystała ze świadczeń z pomocy społecznej czy z funduszu alimentacyjnego, gdyż jej dochody przekraczały wymagane przepisami progi. Wprawdzie korzystała okresowo z pomocy matki, jednakże nie zmienia to faktu, że i tak nie musiała korzystać z form pomocy społecznej, ponieważ jej dochody nie kwalifikowały pokrzywdzonej do pobierania tych świadczeń. Co więcej, świadek zeznała, że świadomie rezygnowała z wszczynania postępowań egzekucyjnych, karnych, gdy oskarżony przejawiał jakąkolwiek chęć łożenia na utrzymanie córki. Taka postawa przedstawicielki ustawowej małoletniej uprawnionej prowadzi do wniosku, że jej podstawowe potrzeby były zaspokojone. Do znamion przestępstwa z art. 209 § 1a k.k. należy narażenie na niezaspokojenie podstawowych potrzeb, przy czym to niebezpieczeństwo musi być realne, choć nie musi być bezpośrednie. Podkreślić należy, że nie chodzi tutaj o znaczne prawdopodobieństwo niezaspokojenia tych potrzeb. Jeśli potrzeby takie zostały zaspokojone przez inną osobę uprawnioną, nie zwalnia to sprawcy od odpowiedzialności karnej. Ta odpowiedzialność będzie tym bardziej uzasadniona, gdy zaspokojenie potrzeb osoby uprawnionej odbywa się kosztem znacznego wysiłku innych osób zobowiązanych do dostarczania środków utrzymania. Jednakże ten znaczny wysiłek musi być wykazany w sprawie o przestępstwo z art. 209 § 1a k.k. Jeśli w takich przypadkach zostanie wykazane, że nawet mimo braku tych znacznych, dodatkowych wysiłków podstawowe potrzeby uprawnionego i tak zostałyby zaspokojone, nie ma mowy o narażeniu na niezaspokojenie podstawowych potrzeb. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Podstawowe potrzeby uprawnionej zostały zaspokojone, mimo tego, że oskarżony uchylał się od wykonania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego.

Sąd wyeliminował w opisu czynu okres od 13 października 2011 roku do 24 stycznia 2012 roku, gdyż nie było w tym zakresie wniosku o ściganie. Czyn z art. 209 § 1 k.k. i z art. 209 § 1a k.k. jest przestępstwem ściganym na wniosek pokrzywdzonego, organu pomocy społecznej lub organu podejmującego działania wobec dłużnika alimentacyjnego. W protokole przesłuchania z 23 czerwca 2023 roku przedstawicielka ustawowa pokrzywdzonej złożyła wniosek o ściganie oskarżonego „za niepłacenie alimentów na J. w okresie od 25.01.2012 roku do dnia dzisiejszego”. Organ pomocy społecznej nie wypłacał alimentów na rzecz pokrzywdzonej. Organ podejmujący działania wobec dłużnika alimentacyjnego nie wystąpił z wnioskiem o ściganie w niniejszej sprawie. Z tego względu uznać należało, że okres od 13 października 2011 roku do 24 stycznia 2012 roku nie został objęty wnioskiem o ściganie i okres ten należało wyeliminować z opisu przypisanego czynu.

Po wyeliminowaniu okresu nieobjętego ściganiem pozostał okres od 24 stycznia 2012 roku do 23 czerwca 2023 roku.

W okresie od 12 września 2011 roku do 21 lutego 2012 roku oskarżony był zarejestrowany w PUP jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Obiektywnie nie miał zatem możliwości bieżącego płacenia alimentów w zasądzonej wysokości. Nie wypełnił swoim zachowaniem znamienia uchylania się.

W okresie od 22 lutego do 30 kwietnia 2012 roku oskarżony nie płacił alimentów bez uzasadnionej przyczyny.

Następnie płacił je w niemalże pełnej wysokości w okresie od maja do sierpnia 2012 roku. W okresie tym nie wypełnił swoim zachowaniem znamienia uchylania się, gdyż suma zaległości nie przekraczała 3 świadczeń okresowych, oskarżony dokonywał wpłat na rzecz alimentów co miesiąc, nie można przyjąć by w tym okresie miał negatywne nastawienie do obowiązku alimentacyjnego.

W 2013 roku oskarżony wpłacił na poczet alimentów łącznie 200 funtów i 866 zł, suma zaległości przekroczyła 3 świadczenia okresowe. W okresie tym jego zachowanie wypełniło znamię uchylania się.

W 2014 roku oskarżony wpłacił łącznie 1500 zł, suma zaległości przekroczyła 3 świadczenia okresowe. W okresie tym jego zachowanie wypełniło znamię uchylania się.

W 2015 roku oskarżony wpłacił łącznie 1900 zł, suma zaległości przekroczyła 3 świadczenia okresowe, jednakże od 23 września 2015 roku do 24 listopada 2015 roku oskarżony był zarejestrowany jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Obiektywnie zatem nie miał możliwości bieżącego płacenia alimentów w zasądzonej wysokości. W tym okresie nie wypełnił swoim zachowaniem znamienia uchylania się. Okres ten wynosił 3 miesiące.

Następnie w okresie od 25 listopada 2015 roku do 30 stycznia 2016 roku oskarżony nie płacił alimentów bez uzasadnienia. Czas ten odpowiada trzem świadczeniom okresowym. W okresie tym jego zachowanie wypełniło znamię uchylania się.

W okresie od lutego 2016 roku do 30 października 2016 roku oskarżony płacił alimenty w zasądzonej wysokości. Nie ma tym okresie znamienia uchylania się od bieżącego łożenia na utrzymanie uprawnionej do alimentów.

Od 1 listopada 2016 roku do 5 października 2017 roku oskarżony nie płacił alimentów bez uzasadnienia. W okresie tym jego zachowanie wypełniło znamię uchylania się.

W okresie od 6 października 2017 roku do 9 stycznia 2018 roku był zarejestrowany jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Obiektywnie zatem nie miał możliwości bieżącego płacenia alimentów w zasądzonej wysokości. W tym okresie nie wypełnił swoim zachowaniem znamienia uchylania się. Okres ten przekroczył 3 miesiące.

Ze względu na to, że w okresie od 24 stycznia 2012 roku do 9 stycznia 2018 roku oskarżony częściowo regulował zobowiązanie alimentacyjne lub był zarejestrowany jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku, a okresy te wynosiły 3 lub więcej miesięcy, Sąd zmienił kwalifikację prawną czynu i z jednego czynu o charakterze wieloczynnościowym, ustalił 4 czyny z art. 209 § 1 k.k. popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k.

Przestępstwo z art. 209 § 1 k.k. jest wprawdzie przestępstwem trwałym, gdyż polega na wywołaniu i utrzymywaniu określonego skutku przestępczego, wszelako jeżeli między okresami niealimentacji wystąpi przerwa lub przerwy wywołane na przykład tym, że zobowiązany nie był w stanie wykonać tego obowiązku albo osoba uprawniona do alimentacji w tym czasie nie znajdowała się w sytuacji zagrożenia, to w takim wypadku należy rozważyć konstrukcję czynu ciągłego lub ciągu przestępstw, z tym że mając na względzie wymóg pierwszego z powołanych przepisów ("z góry powzięty zamiar") w rzeczywistości w grę wchodzić może jedynie instytucja ciągu przestępstw, pod warunkiem spełnienia wymogu krótkich odstępów czasu, lub pozostawanie poszczególnych przestępstw niealimentacji w realnym zbiegu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 5 marca 2014 roku, sygn. III KK 414/14). Ze względu na to, że, jak wyżej ustalono, między okresami niealimentacji występowały przerwy wywołane obiektywną niemożliwością realizacji obowiązku alimentacyjnego, Sąd zmienił kwalifikację prawną czynu zarzuconego i przypisał oskarżonemu 4 czyny z art. 209 § 1 k.k. popełnione w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k., gdyż zostały popełnione w krótkich odstępach czasu – kilkumiesięcznych, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok za którekolwiek z tych przestępstw.

Jednakże, czyny z okresów od 22 lutego 2012 roku do 30 kwietnia 2012 roku, od 1 września 2012 roku do 22 września 2015 roku, od 25 listopada 2015 roku do 30 stycznia 2016 roku i od 1 listopada 2016 roku do 5 października 2017 roku należało wyeliminować z opisu, gdyż nastąpiło przedawnienie ich karalności. Zgodnie bowiem z art. 101 § 1 pkt 4 k.k. karalność przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło 5 lat. Okres przedawnienia karalności był taki sam w czasie każdego z ww. czynów. W tym zakresie przepis art. 101 § 1 pkt 4 k.k. nie uległ zmianie. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało wszczęte dopiero 5 czerwca 2023 roku, a 30 sierpnia 2023 roku przeciwko osobie. 5 lat od daty ostatniego z ww. czynów upłynęło 5 października 2022 roku, zatem wszystkie czyny popełnione przed tą datą należało wyeliminować z opisu czynu przypisanego, gdyż nastąpiło przedawnienie ich karalności.

W okresie od 10 stycznia 2018 roku do 13 listopada 2018 roku oskarżony nie płacił alimentów bez uzasadnienia. W okresie tym jego zachowanie wypełniło znamię uchylania się. Czyn ten należało zatem zakwalifikować odrębnie z art. 209 § 1 k.k.

Następnie w okresie od 14 listopada 2018 roku do 20 marca 2018 roku był zarejestrowany jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Obiektywnie zatem nie miał możliwości bieżącego płacenia alimentów w zasądzonej wysokości. W tym okresie nie wypełnił swoim zachowaniem znamienia uchylania się. Okres ten przekroczył 3 miesiące. Ciągłość zachowania bezprawnego została przerwana.

Następnie w okresie od 21 marca 2019 roku do 30 września 2020 roku oskarżony nie płacił alimentów bez uzasadnienia. W okresie tym jego zachowanie wypełniło znamię uchylania się. Czyn ten należało zatem zakwalifikować odrębnie z art. 209 § 1 k.k.

W okresie od października do grudnia 2020 roku korzystał z pomocy społecznej z OPS w formie świadczeń pieniężnych na wyżywienie. Skoro jego sytuacja materialna kwalifikowała go do pobierania świadczenia z pomocy społecznej przysługującego najuboższym, nie można uznać, że w tym okresie jego zachowanie wypełniało znamię uchylania się od bieżącego łożenia na utrzymanie córki. Czas ten odpowiadał 3 świadczeniom okresowym. Ciągłość zachowania bezprawnego została przerwana.

W okresie od 1 stycznia 2021 roku do 21 kwietnia 2021 roku oskarżony nie płacił alimentów bez uzasadnienia. Okres ten przekroczył 3 świadczenia. W okresie tym jego zachowanie wypełniło znamię uchylania się. Czyn ten należało zatem zakwalifikować odrębnie z art. 209 § 1 k.k.

Od 22 kwietnia 2021 roku do 31 maja 2021 roku oskarżony był zarejestrowany jako osoba bezrobotna i jednocześnie w okresie od kwietnia do czerwca 2021 roku korzystał ze świadczeń pomocy społecznej z OPS. W tym okresie nie wypełnił swoim zachowaniem znamienia uchylania się. Okres ten wynosił 3 miesiące. Ciągłość zachowania bezprawnego została przerwana.

W okresie od 1 czerwca 2021 roku do 15 marca 2023 roku oskarżony nie płacił alimentów bez uzasadnienia. W okresie tym jego zachowanie wypełniło znamię uchylania się. Czyn ten należało zatem zakwalifikować odrębnie z art. 209 § 1 k.k.

Od 16 marca 2023 roku do 31 maja 2023 roku oskarżony był zarejestrowany jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Alimenty za czerwiec 2023 roku oskarżony zapłacił we wrześniu 2023 roku. Zaległość za ten miesiąc nie przekroczyła 3 miesięcy. W okresie tym zachowanie oskarżonego nie wypełniło znamienia uchylania się, dlatego należało go wyeliminować z opisu czynu przypisanego.

Z uwagi na to, że w czasie popełnienia czynu obowiązywała ustawa inna niż w czasie orzekania, Sąd na podstawie art. 4 § 1 k.k. zastosował ustawę obowiązującą poprzednio, gdyż była względniejsza dla sprawcy. Na niekorzyść bowiem oskarżonego zmieniły się chociażby dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k. oraz minimalny wymiar kary ograniczenia wolności, o którym aktualnie stanowi art. 34 § 1aa k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

K. D.

I.

I.

Okoliczności obciążające:

- długi okres czasu zlekceważenia przez oskarżonego obowiązku alimentacyjnego.

Okoliczności łagodzące:

- niekaralność oskarżonego;

- przyznanie się do popełnienia zarzuconego czynu;

- zmiana postępowania po przedstawieniu mu zarzutu w sprawie: we wrześniu 2023 roku oskarżony wpłacił łącznie 3600 zł na poczet zaległych alimentów.

Wymiar kary 6 miesięcy ograniczenia wolności odpowiada stopniowi winy, który sąd ocenił jako umiarkowany, gdyż nie występowały żadne okoliczności ten stopień obniżające. Oskarżony jest osobą dorosłą, zdrową psychicznie, obiektywnie miał możliwość dać posłuch prawu. Nie działał w sytuacji atypowej.

Wymiar kary odpowiada również stopniowi społecznej szkodliwości czynu, który Sąd ocenił jako średni. Czyn oskarżonego godził w dobro chronione prawem jakim jest rodzina i opieka, oskarżony swoim zachowaniem spowodował szkodę niedużych rozmiarów, sposób i okoliczności popełnienia czynu są zwyczajne, polegały po prostu na zlekceważeniu obowiązku alimentacyjnego.

Wymiar kary 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu 20 godzin w stosunku miesięcznym kontrolowanych prac społecznych wynikał z potrzeby wychowawczego oddziaływania na oskarżonego i zmiany jego postawy względem obciążającego go obowiązku alimentacyjnego. Oskarżony pracuje zarobkowo w pełnym wymiarze godzin dlatego Sąd określił minimalny wymiar godzin prac społecznych w stosunku miesięcznym, by wykonanie kary było możliwe w połączeniu z pracą zarobkową.

Kara powinna dać podstawy do przyjęcia, że oskarżony będzie łożył na utrzymanie córki zgodnie z wyrokiem zasądzającym alimenty. Ma to jednocześnie stanowić gwarancję dla pokrzywdzonej, że zabezpieczone zostaną jej podstawowe potrzeby życiowe. Orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności byłoby oczywiście niecelowe i raziłoby nadmierną surowością, zwłaszcza z tego względu, że już po przedstawieniu mu zarzutu w sprawie zmienił swoje naganne postępowanie i reguluje na bieżąco alimenty na rzecz córki.

II.

I.

Na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 k.k. Sąd nałożył na oskarżonego środek karny w postaci zobowiązania do bieżącego łożenia na utrzymanie córki J. D.. W ocenie Sądu środek ten dodatkowo zmobilizuje oskarżonego do wypełniania w przyszłości ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego.

1 Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Uwzględniając stan majątkowy oskarżonego, jego miesięczne zarobki i fakt obciążeń alimentacyjnych Sąd, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego K. D. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

1 8. POdpis