Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1145/24

Wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy całości wyroku.

1.1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

Ł. L.

w dniu 21 października 2024 r. w m. B. przy ul. (...) w woj. (...), kierował groźby karalne pobicia oraz pozbawienia zdrowia pod adresem P. O., przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę ich spełnienia, tj. czyn z art. 190 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Ł. L. i P. O. są sąsiadami, mieszkają w tym samym bloku przy ul. (...) w B.. P. O. mieszka bezpośrednio nad Ł. L.. Ł. L. przeszkadzały hałasy dochodzące z mieszkania P. O., uważał, że sąsiad złośliwie zakłóca spokój jego i żony. Kilka razy zwracał mu uwagę na zbyt głośne słuchanie muzyki. 21 października 2024 r. około godz. 19:30 P. O. wyszedł na spacer z psem na osiedle. Spotkał Ł. L., który zaczepił go słownie, zarzucając mu, że stuka ciągle w podłogę, grożąc mu, że go pobije, używając przy tym słów wulgarnych, jak na k. 17-18. P. O. nagrywał dźwięk telefonem, ponieważ miesiąc wcześniej Ł. L. zaatakował go. P. O. poważnie potraktował słowa Ł. L., groźby te wzbudziły w nim uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, bo Ł. L. już raz go uderzył. Następnego dnia rano P. O. złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa w (...) Oddziale Żandarmerii Wojskowej. Zachowania oskarżonego spowodowały, że P. O. skorzystał z konsultacji psychologicznych, odbył trzy spotkania, na których rozmawiał z psychologiem o swoich emocjach.

Ł. L. ma 39 lat, jest żonaty, spodziewa się dziecka, ma wykształcenie średnie, jest żołnierzem zawodowym w stopniu starszego szeregowego specjalisty, służy w Batalionie Dowodzenia Wojsk Lądowych w B. jako kierowca elektromechanik, zarabia 6500 zł netto miesięcznie, ma majątek w postaci samochodu osobowego o wartości 5000 zł i jest współwłaścicielem mieszkania o wartości ok. 350000 zł, jest zdrowy, nie leczył się psychiatrycznie, nie był karany. Ma umiarkowanie pozytywną opinię środowiskową. W przebiegu służby był wielokrotnie nagradzany, za okres od września 2023 r. do września 2024 r. otrzymał wzorową opinię służbową.

zeznania osk. posiłkowego P. O.;

protokół zatrzymania rzeczy;

nagranie dźwięku;

protokół oględzin;

wyjaśnienia oskarżonego;

opinia służbowa;

odpis przebiegu służby z akt personalnych żołnierza;

wywiad środowiskowy;

zaświadczenie o niekaralności

2-3, 43, 106-106v.;

9-11;

12;

16-18;

21-23, 43-44, 48-49, 105v.;

37;

38-40;

94-97

27, 99

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.2. OCena DOWOdów

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania osk. posiłkowego P. O.;

wyjaśnienia oskarżonego;

protokół zatrzymania rzeczy;

nagranie dźwięku;

protokół oględzin;

opinia służbowa;

odpis przebiegu służby z akt personalnych żołnierza;

wywiad środowiskowy;

zaświadczenie o niekaralności

Sąd dał wiarę zeznaniom oskarżyciela posiłkowego w całości, bo są konsekwentne, logiczne, zgodne z dowodem w postaci nagrania dźwięku. Co do przebiegu zdarzenia z 21 października 2024 r. są zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego są wiarygodne w przeważającej części, tj. co do przebiegu zdarzenia z 21 października 2024 r., jego motywacji i zamiaru oraz genezy konfliktu z sąsiadem. W tym zakresie jego wyjaśnienia są zgodne z wiarygodnymi zeznaniami oskarżyciela posiłkowego. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że kilkanaście razy zwracał uwagę sąsiadowi, że jego zachowanie zakłóca mu spokój i robiła to też jego żona, ponieważ w tym zakresie są sprzeczne z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych na podstawie nagrania dźwięku, sporządzonego przez oskarżyciela posiłkowego. Nagranie to zostało utrwalone na nośniku danych w postaci pamięci przenośnej, znajduje się w aktach sprawy, jego treść jest wyraźna, nie budzi wątpliwości. Oskarżony nie kwestionował, że to jego głos został utrwalony na nagraniu, nie kwestionował, że wypowiedział takie słowa do oskarżyciela posiłkowego 21 października 2024 r.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o dowody z dokumentów w postaci protokołu zatrzymania rzeczy, protokołu oględzin, opinii służbowej, odpisu przebiegu służby z akt personalnych żołnierza, wywiadu środowiskowego, zaświadczeń o niekaralności. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione osoby, w przepisanej formie, ich pochodzenie i treść nie budzą wątpliwości i nie były kwestionowane.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej



3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

I.

Ł. L.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

W ocenie Sądu oskarżony Ł. L. swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu z art. 190 § 1 k.k. Przedmiotem ochrony art. 190 § 1 k.k. jest wolność w sensie subiektywnym, czyli poczucie wolności, wolność od obawy, strachu. Natomiast wypełnić znamiona groźby może grożenie każdym przestępstwem powszechnym, gdyż, jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z 22 lipca 2010 r., sygn. III KK 35/10, ustawodawca w art. 190 § 1 k.k. „nie specyfikuje przestępstw, których zapowiedź zalicza do znamion ustawowych odpowiedzialności karnej”. Przez groźbę należy rozumieć takie oddziaływanie na psychikę drugiej osoby, które wywołuje w niej strach i obawę. Przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, jego skutkiem jest więc uzasadniona obawa adresata groźby, że będzie ona spełniona. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 17 kwietnia 1999 r., sygn. II KKN 171/96, „do wypełnienia stanu faktycznego groźby karalnej nie jest konieczne, aby sprawca miał rzeczywiście groźbę wykonać, ani też by istniały obiektywne możliwości jej spełnienia (...) wystarczy, aby groźba wzbudziła w zagrożonym przekonanie, że jest poważna i zachodzi prawdopodobieństwo jej ziszczenia” (zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z 23 lutego 2006 r., sygn. III KK 262/05, w którego uzasadnieniu podniesiono, że „dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie ma znaczenia, czy jego sprawca chce w przyszłości zrealizować groźby, ale czy urzeczywistnia zamiar wywołania obawy (u osób pokrzywdzonych spełnienia gróźb”). Dla bytu tego przestępstwa nie jest wymagane, aby sprawca miał rzeczywiście zamiar wykonać groźbę, ani też aby istniały obiektywne okoliczności jej realizacji, a wystarczy, aby z punktu widzenia pokrzywdzonego, w subiektywnym jego odczuciu, groźba ta wywoływała przekonanie, że jest poważna oraz, że może zostać spełniona. Groźba karalna może być wyrażona za pomocą wszystkich środków mogących przekazać do świadomości odbiorcy jej treść (tak m.in. A. Zoll [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a , red. W. Wróbel, Warszawa 2017, art. 190).

Zdaniem Sądu słowa oskarżonego skierowane do oskarżyciela posiłkowego 21 października 2024 r., a utrwalone na nagraniu dźwięku wzbudziły u oskarżyciela posiłkowego subiektywną, uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Oskarżony miesiąc wcześniej uderzył pokrzywdzonego, są oni skonfliktowani od długiego czasu, mieszkają w jednym bloku i siłą rzeczy nierzadko się spotykają. Zatem wyrażenia oskarżonego jak na k. 17-18 na pewno dawały oskarżycielowi posiłkowemu przeświadczenie, że oskarżony może go pobić. Słowa te stanowiły groźbę popełnienia przestępstwa z art. 157 § 1 lub 2 k.k. O obawach oskarżyciela posiłkowego świadczy jego zachowanie w trakcie zdarzenia i po zdarzeniu. Przyjął niekonfrontacyjną postawę, nie sprzeciwiał się oskarżonemu, chociaż ten go obrażał. Następnie niezwłocznie udał się do Żandarmerii Wojskowej by zgłosić podejrzenie popełnienia przestępstwa przez żołnierza. Sposób wypowiedzi oskarżonego, który słychać na nagraniu, wskazuje na to, że był pod wpływem wzburzenia, zastraszył oskarżyciela posiłkowego, prezentował dominującą postawę. Obiektywnie oceniając, kierowanie takich słów jak na k. 17-18 może wywołać uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Zdaniem Sądu celem oskarżonego było wywołanie u oskarżyciela posiłkowego stanu obawy. Miał zatem zamiar bezpośredni dokonania czynu zabronionego.

Na rozprawie oskarżony przeprosił oskarżyciela posiłkowego a ten przeprosiny przyjął. Mężczyźni podali sobie ręce na zgodę, oskarżyciel posiłkowy nie sprzeciwił się warunkowemu umorzeniu postępowania przeciwko oskarżonemu.

Warunkowe umorzenie postępowania możliwe jest, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W ocenie Sądu wszystkie te warunki zostały w niniejszej sprawie spełnione. Okoliczności popełnienia zarzuconego czynu nie budzą wątpliwości. Oskarżony nie kwestionował sprawstwa, słowa przez niego wypowiedziane do oskarżyciela posiłkowego zostały nagrane. Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie jest znaczny. Oskarżony jako dorosły, zdrowy mężczyzna, funkcjonariusz publiczny był zdolny do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, nie zachodziły żadne okoliczności obniżające stopień winy. Zachowanie oskarżonego godziło w wolność oskarżyciela posiłkowego od strachu i zagrożenia, nie wyrządził tym szkody, wywołał u oskarżyciela umiarkowany strach, działał publicznie, zareagował emocjonalnie w warunkach konfliktu sąsiedzkiego, był wzburzony zakłócaniem mu spokoju w domu, z zamiarem bezpośrednim, gdyż chciał przestraszyć oskarżyciela posiłkowego. Oskarżony nie był dotychczas karany, ma 39 lat, prowadzi ustabilizowany tryb życia, osiąga wzorowe opinie służbowe, był wielokrotnie nagradzany w służbie, ma pozytywną opinię środowiskową. Postawa oskarżonego zaprezentowana na rozprawie pozwala uznać, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego. Oskarżony nie kwestionował sprawstwa, wyraził skruchę, przeprosił oskarżyciela posiłkowego, a ten przeprosiny przyjął. Okres próby jednego roku będzie w ocenie Sądu wystarczający by zweryfikować zasadność zastosowania wobec oskarżonego tego środka probacyjnego.

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.

II.

III.

I.

Na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 317 § 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do zapłaty oskarżycielowi posiłkowemu 2000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Oskarżyciel posiłkowy zeznał, że kwota 10000 zł byłaby dla niego satysfakcjonującym zadośćuczynieniem, w głosach końcowych wniósł zaś, za pełnomocnikiem, o orzeczenie nawiązki 10000 zł. Nie umniejszając subiektywnemu poczuciu krzywdy, jakiego doznał oskarżyciel posiłkowy, Sąd uznał, że jego żądanie jest wygórowane w realiach niniejszej sprawy. Zachowanie oskarżonego, choć naganne i karygodne, obiektywnie oceniając, nie wywołało uszczerbku na zdrowiu psychicznym oskarżyciela posiłkowego, spowodowało wyłącznie negatywne uczucia, tj. strach, obawę o bezpieczeństwo. Nie spowodowało pogorszenia jego sytuacji osobistej, zawodowej, majątkowej. Z tego względu Sąd uznał, że wystarczającą kwotą mogącą zrekompensować mu doznaną krzywdę będzie 2000 zł. Oskarżyciel posiłkowy zeznał, że na żądaną sumę składają się poniesione przez niego koszty zastępstwa procesowego w dwóch sprawach z oskarżonym, koszty dojazdów w tych sprawach, koszt obdukcji lekarskiej. Oskarżyciel posiłkowy żądał zatem zwrotu kosztów dwóch procesów, których stronami są on i oskarżony, co w części dotyczącej innego procesu jest oczywiście bezpodstawne. Sąd podziela pogląd wyrażony w doktrynie, że orzekając nawiązkę zamiast obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia doznanej krzywdy, sąd powinien stosować kryterium znacznego utrudnienia w określeniu wysokości szkody lub sposobu jej naprawienia w drodze analogii z art. 46 § 2 k.k. (zob. A. Zoll [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53-116, wyd. V, red. W. Wróbel, Warszawa 2016; M. Filipczak [w:] Kodeks karny. Komentarz, red. J. Kulesza, Warszawa 2025). W ocenie Sądu taka sytuacja nie zachodzi w niniejszej sprawie i nie ma podstaw do orzekania nawiązki w miejsce zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na podstawie art. 67 § 3 k.k. Wobec ustalenia, że zachowanie oskarżonego wywołało u pokrzywdzonego przemijającą obawę spełnienia groźby pobicia go i po tym nie podjął żadnych szczególnych kroków, poza zgłoszeniem podejrzenia popełnienia przestępstwa, nie jest znacznie utrudnione orzeczenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ocenie Sądu oskarżyciel posiłkowy nie doznał żadnej szkody w mieniu i również z tego powodu brak było podstaw by orzekać nawiązkę w miejsce obowiązku naprawienia szkody i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ocenie Sądu orzekając obowiązek naprawienia szkody jako środek probacyjny w ramach art. 67 § 3, konieczne jest określenie terminu wykonania go (inaczej, niż ma to miejsce w wypadku orzeczenia obowiązku naprawienia szkody jako środka kompensacyjnego na podstawie art. 46 § 1 k.k.), który może nie pokrywać się z terminem uprawomocnienia się orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania. Oskarżony ma możliwości zarobkowe by szybko wykonać obowiązek zadośćuczynienia oskarżycielowi posiłkowemu doznanej krzywdy, Sąd określił zatem termin na wykonanie tego obowiązku na dwa miesiące od uprawomocnienia się wyroku.

Na podstawie art. 333 § 1 k.k. Sąd zwrócił się do właściwego dowódcy o wymierzenie kary przewidzianej w wojskowych przepisach dyscyplinarnych. Sąd podziela utrwalony w doktrynie pogląd, że orzeczeniu temu nie stoi na przeszkodzie nałożenie na sprawcę obowiązku probacyjnego na podstawie art. 67 § 3 k.k. (zob. J. Majewski [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2022). Ten środek oddziaływania spełni cel wychowawczy wobec oskarżonego.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd nie uwzględnił wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego o zobowiązanie oskarżonego do przeproszenia oskarżyciela posiłkowego na piśmie, gdyż oskarżony przeprosił oskarżyciela posiłkowego na rozprawie, a oskarżyciel posiłkowy przeprosiny przyjął. Z tego względu Sąd uznał za niecelowe orzekanie obowiązku probacyjnego w postaci przeproszenia na piśmie, gdyż cele sprawiedliwościowe, prewencyjne oraz satysfakcja moralna pokrzywdzonego zostały osiągnięte poprzez przeproszenie pokrzywdzonego osobiście na sali rozpraw. Stanowiło to wystarczającą lekcję pokory dla oskarżonego.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

V.

Zasadą w procesie karnym jest ponoszenie jego kosztów w razie skazania lub warunkowego umorzenia postępowania. Z uwagi na to, że oskarżony osiąga stały dochód, ma stabilną sytuację osobistą, majątkową, brak podstaw do odstąpienia od tej zasady. Na koszty procesu składały się wydatki oskarżyciela posiłkowego oraz koszty sądowe w sumie 320,80 zł, na które składało się 60 zł tytułem opłaty, ustalone na podstawie art. 7 ustawy z 23 czerwca o opłatach w sprawach karnych, 40 zł tytułem ryczałtu za doręczenia wezwań i innych pism za postępowanie przygotowawcze oraz sądowe, ustalone na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym oraz 220,80 zł tytułem ryczałtu za sporządzenie wywiadu środowiskowego przez kuratora sądowego, ustalone w oparciu o art. 91 w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z 17.07.2001 r. o kuratorach sądowych.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. O. 1368 zł tytułem wydatków za ustanowienie w sprawie pełnomocnika. Opłata za czynności pełnomocnika została ustalona na podstawie § 11 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 w zw. z § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł o obciążenie oskarżonego kosztami procesu, których wykaz przedłoży po uprawomocnieniu się wyroku. W ocenie Sądu skoro przepis art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. stanowi, że w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego, to należy przyjąć, iż chodzi o wydatki rzeczywiście poniesione, o określonej wartości, jeżeli mieszczą się w stawkach przewidzianych dla takich wydatków, a więc między stawką minimalną a maksymalną określoną przepisami rozporządzenia w sprawie opłaty za czynności adwokackie albo rozporządzenia w sprawie opłaty za czynności radcy prawnego. Oskarżyciel posiłkowy powinien wysokość tych wydatków udokumentować, a jeśli tego nie chce lub nie jest w stanie uczynić, to wówczas wysokość wydatków ustala się na podstawie stawki minimalnej. W ocenie Sądu orzeczenie o obciążeniu oskarżonego wydatkami na rzecz oskarżyciela posiłkowego bez wskazania konkretnej kwoty, a według wykazu przedłożonego w przyszłości naruszałoby art. 626 § 1 k.p.k.

1.18. POdpis