Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 10 października 2023 r.

Na podstawie całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniona M. C. w dniu 18 maja 2022 r. o godz. 12:10 w miejscowości J., na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując pojazdem marki H. o nr rej. (...), nie zastosowała się do sygnałów świetlnych nadawanych przez sygnalizator S-1. Ponadto obwiniona nie korzystała z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy. W toku rozmowy z kontrolującym ją funkcjonariuszem policji, M. C. zaprzeczyła jakoby wjechała na skrzyżowanie na czerwonych światłach, oświadczyła, że wjechała na skrzyżowanie gdy na sygnalizatorze świeciło się żółte światło. Na obwinioną został nałożony mandat, którego nie przyjęła, dlatego wręczono jej wezwanie do stawiennictwa w Komisariacie Policji w J. na dzień 30 maja 2022 r. na godz. 10:00 wraz z pouczeniem. Obwiniona jednak nie stawiła się na Komisariacie.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań świadka M. M. (k.5, 27v.-28), załączonych do akt sprawy dokumentów w postaci: notatki urzędowej (k.1), informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k.6) oraz częściowo na podstawie wyjaśnień obwinionej M. C. (k. 27v.).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom M. C. w części w której nie przyznała się do popełnienia zarzuconych jej czynów. W ocenie sądu wyjaśnienia te stanowią bowiem przyjętą przez obwinioną linię obrony i pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka, któremu sąd dał wiarę. W szczególności sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionej, jakoby przejechała skrzyżowanie ul. (...) i ul. (...) na żółtych światłach, ponieważ są one nielogiczne i wzajemnie sprzeczne. M. C. stwierdziła, że wolała przejechać na żółtym świetle, niż stwarzać zagrożenie, a z drugiej strony wyjaśniła, że zdarzenie miało miejsce poza szczytem i żaden inny samochód za nią nie jechał. Potem podała, że nie zatrzymała się na żółtym świetle ponieważ była umówiona z koleżanką i chciała do niej dojechać punktualnie. Ponadto obwiniona przekonywała, że nie jest możliwe zauważenie na jakich światłach ktoś wjeżdża siedząc w aucie po drugiej stronie skrzyżowania, jednak i takie twierdzenie nie jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Skoro policjanci znajdowali się już na skrzyżowaniu, kiedy dla ich kierunku jazdy paliło się światło zielone, to nie jest możliwe by obwiniona w tym samym momencie przejeżdżała przez to samo skrzyżowanie na żółtym świetle. Wynika to jednoznacznie z zasad synchronizacji sygnalizacji świetlnej nadawanej przez sygnalizator. Kiedy określona grupa użytkowników ruchu drogowego porusza się po skrzyżowaniu na zielonym świetle, to inni użytkownicy mają bezwzględny zakaz wkroczenia na skrzyżowanie czyli obowiązuje ich czerwone światło. W przeciwnym razie dochodziłoby na takim skrzyżowaniu notorycznie do kolizji drogowych. Wyjaśnienia obwinionej zatem są nielogicznie i niezgodne z zasadami ruchu drogowego.

Sąd również nie dał wiary twierdzeniom M. C. jakoby zwykle miała zapięte pasy w okolicy jak to określiła, pod ręką na pasie i funkcjonariusze nie widzieli w związku z tym, że ma zapięte pasy bezpieczeństwa. Zdaniem obwinionej nigdzie nie jest powiedziane w jaki sposób zapinać pasy, dlatego ona zapina je właśnie w ten sposób. Jednakże takie twierdzenie powstaje w sprzeczności z zeznaniami M. M..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. M., który zatrzymał obwinioną do kontroli, ponieważ są one spójne oraz logiczne. Istotne jest również i to, że M. M. nie wyolbrzymiał zachowania obwinionej, opisywał je rzeczowo i zgodnie z tym, jak zapamiętał przebieg przedmiotowych zdarzeń. Z zeznań tych wynika, że w trakcie pełnienia służby patrolowej w dniu 18 maja 2022 r., świadek wyjeżdżając wspólnie z sierżantem sztabowym W. J. z ul. (...) na ul. (...) w J. w kierunku W., wjechali na skrzyżowanie na zielonym świetle. Wówczas od strony N. nadjechał samochód, który nie zastosował się do sygnału świetlnego pod postacią czerwonego światła. Kiedy funkcjonariusze zrównali się z pojazdem obwinionej, to świadek zauważył, że nie ma ona zapiętych pasów. Nałożono na M. C. mandat w wysokości 600 zł, którego jednak nie przyjęła.

Sąd dał również wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż zostały one sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych niezainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie, a zatem nie mających logicznego powodu, by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach. Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie sądu ustalony stan faktyczny stanowi spójną i logicznie uzasadnioną całość, poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Tym samym wina i okoliczności popełnienia czynów przypisanych obwinionej nie budzą wątpliwości, tj. wykroczeń z art. 92 § 1 k.w. oraz z art. 97 k.w.

W dniu 18 maja 2022 r. o godz. 12:10 w miejscowości J., na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując pojazdem marki H. o nr rej. (...), M. C. nie zastosowała się do sygnałów świetlnych nadawanych przez sygnalizator S-1 nadający sygnał czerwony oraz nie korzystała z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy. Wykroczenie określone w art. 92 § 1 k.w. popełnia ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału czy polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub kontroli ruchu drogowego. Natomiast czyn opisany w art. 97 k.w. polega na wykraczaniu przeciwko innym przepisom ustawy Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie przez uczestnika ruchu lub inna osobę znajdującą się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także przez właściciela lub posiadacza pojazdu.

W opinii sądu, skoro obwiniona posiada prawo jazdy i jeździ samochodem, to należy domniemywać, że zna przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym i zdaje sobie sprawę z faktu, że jest zobowiązana do respektowania przepisów w/w ustawy. Należy w tym miejscu wskazać, że niezależne od ustalanego stanu faktycznego, to wjazd na skrzyżowanie na żółtym świetle jest dopuszczalny przez przepisy ruchu drogowego ale tylko wtedy gdy gwałtowne hamowanie mogłoby zagrozić bezpieczeństwu ruchu. Jeżeli zaś samochód jest zbyt blisko sygnalizatora, aby zatrzymać pojazd bez stwarzania ryzyka, powinien opuścić skrzyżowanie przed zmianą światła na czerwone, co nie miało jednak miejsca w niniejszej sprawie.

Ponadto obowiązek używania pasów bezpieczeństwa reguluje art. 39 ustawy prawo o ruchu drogowym i dotyczy osób podróżujących pojazdami wyposażonymi w pasy bezpieczeństwa. Obowiązek ten istnieje w czasie jazdy zarówno na obszarze zabudowanym, jak i poza nim, na każdej drodze publicznej i w strefie zamieszkania, niezależnie od nawierzchni drogi (R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym ..., s. 341). W myśl przepisu § 11 ust. 1 pkt 7 r.w.t.p. pojazd samochodowy wyposaża się w punkty kotwiczenia pasów bezpieczeństwa na przednich siedzeniach i muszą on być użytkowane zgodnie z instrukcją, ponieważ w przeciwnym wypadku nie spełniają one swoje roli, tj. zabezpieczenia użytkowania w trakcie ewentualnej kolizji. A taki właśnie był cel ustawodawcy, który nałożył tego typu obowiązek nie tylko na kierowców ale również na pasażerów.

Dokonując wymiaru kary, tj. 700 zł grzywny, sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 k.w., czyli brał pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów i cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Sąd wziął również pod uwagę stopień winy i zachowanie obwinionej, tj. fakt, że nie przyznała się do winy oraz jej uprzednią karalność za podobne wykroczenia drogowe, już trzykrotnie naruszyła zasady ruchu drogowego, za co nałożono na nią mandaty. Z wyjaśnień M. C. jednoznacznie wynika, że jej technika jazdy nie jest zgodna z zasadami ruchu drogowego oraz stwarza realne zagrożenie nie tylko dla siebie, ale także dla innych użytkowników ruchu drogowego.

W punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 121 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. sąd zwolnił obwinioną od ponoszenia zryczałtowanych wydatków postępowania, albowiem utrzymuje się ona ze świadczenia emerytalnego w wysokości 1620 zł.