Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 10 października 2023 r.

Na podstawie całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniony K. K. w dniu 17 kwietnia 2023 r. w miejscowości Z. na ul. (...), prowadząc pojazd mechaniczny marki R. (...) o nr rej. (...), został zatrzymany do kontroli przez funkcjonariusza KPP L. asp. W. K.. W toku kontroli ustalono, że obwiniony przekroczył dozwoloną prędkość na tym odcinku drogi o 36 km/h (106/70). Na obwinionego nałożono mandat w wysokości 800 zł i 9 pkt karnych oraz poinformowano o prawie do odmowy przyjęcia mandatu i jego konsekwencjach. K. K. skorzystał z prawa do odmowy przyjęcia mandatu, stwierdzając, że „za przekroczenie prędkości 100 km przyjąłby mandat, a za 106 km już nie przyjmie”. Obwinionemu wystawiono wezwanie do stawiennictwa w KP w N..

Prędkość pojazdu prowadzonego przez obwinionego zmierzono przyrządem do pomiaru prędkości w ruchu drogowym posiadającym świadectwo legalizacji ponownej, ważnej do dnia 05.01.2024 r.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: zeznań świadków M. D. (k. 27v.-28), W. K. (k.28) oraz załączonych do akt sprawy dokumentów w postaci: notatki urzędowej (k.2), informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k.1), świadectwa legalizacji ponownej (k.7), informacji z bazy PESEL (k.12-13), pisma (k.30) oraz częściowo na podstawie wyjaśnień obwinionego K. K. (k.3v.-4, 27-27v.).

Sąd jako wiarygodne uznał wyjaśnienia K. K. w zakresie, w jakim nie kwestionował faktu, że w dniu zdarzenia to on prowadził pojazd oraz, że przekroczył dozwoloną prędkość. Natomiast sąd nie dał wiary obwinionemu, że prowadząc pojazd nie przekroczył prędkości 95 km/h i z pewnością nie jechał z prędkością 106 km/h tym bardziej, że sam twierdził w dniu zdarzenia przyjąłby mandat za przekroczenie prędkości, gdyby uznać, że jechał z prędkością w zakresie 100 km/h. Obwiniony wyjaśnił, że pomiar prędkości może wynikać z błędu urządzenia lub z błędnego wykonania pomiaru przez funkcjonariuszy Policji. W sytuacji jednak kiedy nie jest możliwe uzyskanie zapisu urządzenia rejestrującego (...) (...) (...) o numerze fabrycznym (...) rok produkcji 2021, z kontroli przeprowadzonej w dniu 17.04.2023 r. o godzinie 11:11 w Z. ul. (...) a dotyczącego samochodu R. (...) o nr rej. (...), to sąd uznał, że wyrażona przez K. K. zgoda na przyjęcie mandatu przy przyjęcie, że jechała z prędkością 100 km/h, może stanowić podstawę do wymierzenia mu adekwatnej kary grzywny za przekroczenie prędkości o 30 km/h. W tej sytuacji sąd dokonał korekty opisu czynu zarzuconego we wniosku o ukaranie, przyjmując wersję korzystniejszą dla obwinionego, że w dniu zdarzenia jechał z prędkością nie mniejszą niż 100 km/h, tj. o 30 km/h więcej niż prędkość obowiązująca na tym terenie.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. D. i W. K., którzy zatrzymali do kontroli drogowej obwinionego, ponieważ zeznawali logicznie i zgodnie ze stanem swojej wiedzy odnośnie przedmiotowych zdarzeń. Z zeznań W. K. wynika, że obwiniony przekroczył prędkość o co najmniej 30 km/h na obszarze zabudowanym gdzie jest ograniczenie prędkość do 70 km/h. W związku z powyższym, nałożono na niego mandat w wysokości 800 zł, którego nie przyjął. Świadek przyznał, że możliwym jest, że K. K. stwierdził, że za przekroczenie prędkości 100 km/h przyjąłby mandat. Natomiast M. D. nie pamiętała dokładnie zdarzenia z dnia 17 kwietnia 2023 r.

Sąd dał również wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż zostały one sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych niezainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie, a zatem nie mających logicznego powodu, by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach. Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia. Jednocześnie do akt sprawy nie dołączono zapisu urządzenia rejestrującego (...) (...) (...) o numerze fabrycznym (...) rok produkcji 2021 z przedmiotowej kontroli przeprowadzonej w dniu 17.04.2023 r. i w związku z tym pismem z dnia 1 września 2023 r. sąd zwrócił się do Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Powiatowej Policji w L. o nadesłanie tego zapisu. Jednakże z informacji zwrotnej wynika, że nagrania tego rodzaju są przechowywane przez 31 dni od daty zgrania materiału i odbywa się to systematycznie minimum raz w miesiącu. Ponadto urządzenie pomiarowe było wypożyczone od Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji i na początku czerwca 2023 r. zostało zwrócone.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie sądu ustalony stan faktyczny stanowi spójną i logicznie uzasadnioną całość, ponieważ poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Tym samym, wina i okoliczności popełnienia czynu przypisanego obwinionemu nie budzą wątpliwości.

K. K. w dniu 17 kwietnia 2023 r. w miejscowości Z., prowadząc pojazd mechaniczny marki R. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do ograniczenia prędkości 70 km/h określonego znakiem drogowym i poruszał się z prędkością nie mniejszą niż 100 km/h, tj. o 30 km/h więcej, co stanowi wykroczenie z art. 92a § 1 k.w. W ocenie sądu analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, że działał on w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dorosła, która posiada prawo jazdy i zna zasady ruchu drogowego, to obwiniony z pewnością miał zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chciał go popełnić.

Orzekając karę 900 zł grzywny, sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Jako okoliczność łagodzącą sąd potraktował dotychczasową niekaralność obwinionego. Jednocześnie na niekorzyść obwinionego przemawia fakt, że wykroczenia z art. 92a k.w. godzą w podstawowe dobro prawne, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji i zdaniem sądu rygorystyczne respektowanie zasad ruchu drogowego jest niezbędne dla podnoszenia zarówno kultury jazdy jak i bezpieczeństwa poruszania się po drogach wszystkich uczestników ruchu drogowego.

Na podstawie art. 117 §1 k.p.w.s. sąd obciążył K. K. kosztami postępowania, które po zsumowaniu wyniosły 120 zł, w tym kwota 90 zł to opłata.