Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 sierpnia 2024 roku, około godziny 15:40 w miejscowości M. G. obwiniony P. L. prowadzący samochód osobowy marki B. o nr rej. (...), poruszał się ulicą (...) od strony ulicy (...). Z naprzeciwka pojazdem marki F. o nr rej. (...) poruszał się K. Ż.. Obwiniony jechał środkiem jezdni, nie wypełniając obowiązku poruszania się pojazdem przy prawej krawędzi pasa ruchu. W chwili gdy do obwinionego z przeciwległego pasa ruchu zbliżał się samochód marki F., obwiniony wykonał manewr skrętu do prawej krawędzi jezdni, jednak z uwagi na zbyt późne rozpoczęcie manewru pomiędzy pojazdami doszło do zderzenia lusterkami. Obwiniony zatrzymał się a następnie zawrócił i zatrzymał pojazd marki F., po czym na miejsce została wezwana Policja.

P. L. dostarczył nagranie z kolizji wykonane za pomocą wideorejestratora zamontowanego w jego pojeździe. Zdarzenie miało miejsce w dzień, warunki pogodowe na drodze były bardzo dobre, nawierzchnia była sucha, a przejrzystość powietrza wysoka. Do zdarzenia doszło na wąskiej drodze, wymuszającej na użytkownikach ruchu zachowania szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewrów wymijania. Obydwa pojazdy poruszały się z niewielką prędkością.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka K. Ż. (k.7-8, 59), częściowo na podstawie wyjaśnień obwinionego (k.10-11) oraz załączonych do sprawy dokumentów w postaci notatki urzędowej i szkicu z miejsca zdarzenia, w raz z protokołem oględzin (k.1-3), notatki urzędowej (k.20, 21, 58), nośników z nagraniem zdarzenia drogowego. (k. 4, 40).

Obwiniony P. L. nie przyznał się do zarzucanego czynu. Wyjaśnił, że podczas dojeżdżania do zakrętu zauważył pojazd marki F., który wyjeżdżając z zakrętu poruszał się z dużą prędkością i najechał na pas jezdni po którym jechał obwiniony, w wyniku czego obwiniony zmuszony był zjechać na prawą stronę jezdni. Jednakże pomimo podjętego manewru nie udało mu się uniknąć kolizji. Następnie obwiniony zawrócił pojazd i zatrzymał kierującego pojazdem marki F. K. Ż., po czym wezwał Policję.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom P. L. w zakresie w jakim są one sprzeczne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. Wyjaśnienia złożone przez obwinionego w ocenie sądu mają na celu wyeliminowanie jego sprawstwa. Nie sposób zgodzić się z faktem, że pojazd marki F. wyjechał z za zakrętu z dużą prędkością, a obwiniony poruszał się prawidłowo przy prawej krawędzi jezdni. Z nagrania zdarzenia, dostarczonego przez obwinionego, w sposób oczywisty wynika, że to obwiniony poruszał się środkiem drogi i zbyt późno rozpoczął manewr zjazdu w prawą stronę, w wyniku czego nie udało mu się uniknąć kolizji.

Powyższe wyjaśnienia pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadka K. Ż. oraz z nagraniem z wideorejestratora pojazdu marki B. przedstawiającym zdarzenie. Sąd dał wiarę zeznaniom K. Ż. oraz w całości dał wiarę wszystkim dokumentom ujawnionym w sprawie, albowiem tworzą one jedną spójną całość.

Sąd zważył, co następuje:

Obwinionemu zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Zgodnie z treścią tego przepisu odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dla odpowiedzialności z art. 86 kw konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował należytej ostrożności, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. Przez tego typu zasady ostrożności rozumie się zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego, ujęte w innych przepisach, w tym regulacjach ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz przepisach wydanych na jej podstawie (zob. A. Marek, Prawo wykroczeń, 2012, s. 130; A. Skowron, Zasady bezpieczeństwa, s. 33).

Sąd wydając wyrok w sprawie nie podzielił stanowiska oskarżyciela, że czyn którego dopuścił się obwiniony wypełnia znamiona wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw, przez co dokonał zmiany opisu czynu, a następnie zakwalifikował go jako wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W pierwszej kolejności należy wskazać, że sąd nie dopatrzył się w zachowaniu obwinionego realizacji jednego ze znamion wykroczenia stypizowanego w art. 86 § 1 kw, tj. spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Należy zauważyć, że pomiędzy pojazdami doszło jedynie do delikatnego kontaktu lusterkami, co w efekcie doprowadziło jedynie do niewielkiego uszkodzenia powłoki lakierniczej na lusterkach. W ocenie sądu zachowanie jakiego dopuścił się obwiniony powinno zostać zakwalifikowane jako wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowiącego, że kierujący pojazdem jest obowiązany przy wymijaniu zachować bezpieczny odstęp od wymijanego pojazdu lub uczestnika ruchu, a w razie potrzeby zjechać na prawo i zmniejszyć prędkość lub zatrzymać się. Nadto należy zauważyć, że zgodnie z normą opisaną w art. 16 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem jest obowiązany jechać możliwie blisko prawej krawędzi jezdni. Jeżeli pasy ruchu na jezdni są wyznaczone, nie może zajmować więcej niż jednego pasa. W toku prowadzonego postępowania wykazano, że obwiniony naruszając normę przewidzianą w art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym doprowadził swoim zachowaniem do wypełnienia znamion wykroczenia stypizowanego w art. 97 kw.

Określając wymiar kary sąd kierował się dyrektywami z art. 33 kw, czyli brał pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego. Za przedmiotową kolizję odpowiedzialność ponoszą obaj kierowcy, dlatego też policjant obecny na miejscu zdarzenia zaproponował zakończenie sprawy mandatem karnym dla K. Ż. i obwinionego.

Należy zauważyć, że kara grzywny w kwocie 600 złotych wymierzona wobec P. L. jest wyższa od kary grzywny w kwocie 500 złotych, wymierzonej w przedmiotowej sprawie wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 24 października 2024 roku, pomimo zakwalifikowania przez sąd czynu popełnionego przez obwinionego jako wykroczenia z art. 97 kw, a zatem czynu łagodniej sankcjonowanego. W ocenie sądu zastosowanie kary surowszej było konieczne ze względu na postawę obwinionego w trakcie prowadzonego postępowania. Obwiniony mimo bezspornie ustalonego w sprawie stanu faktycznego, wskazującego na jego winę, dalej twierdzi, że to nie on jest winny kolizji. W ocenie sądu postawa obwinionego może świadczyć o braku znajomości przepisów ruchu drogowego lub o tym, że nie rozumie on jego zasad. Sąd uznał, że kara grzywny w wysokości 600 złotych jest w pełni adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego, zwłaszcza, że w wyniku zdarzenia doszło jedynie do niegroźnego kontaktu pomiędzy pojazdami.

Sąd, biorąc pod uwagę sytuację materialną P. L., na podstawie art. 119 §1 kpsw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 złotych tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 60 złotych tytułem opłaty albowiem obwiniony wykonuje pracę zarobkową, osiągając dochody w kwocie 4300 złotych oraz nie posiada żadnych osób na utrzymaniu.