Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Legionowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Marta Czapska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24.01. i 21.02.2019 r.

sprawy przeciwko

E. R. urodz. (...) w N.

córki L. i E. z d. O.

obwinionej o to, że: w dniu 19 maja 2018 r o godz. 13:50 w L. na ul. (...), kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) współzawiniła spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że poprzez nie zachowanie należytej ostrożności w czasie wykonywania manewru cofania doprowadziła do zderzenia się z pojazdem marki R. o nr rej. (...), którego kierująca również nie zachowała należytej ostrożności, w wyniku czego doprowadziły do uszkodzenia pojazdów,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

orzeka

I. Uznaje obwinioną E. R. za winną popełnienia zarzucanego jej we wniosku o ukaranie czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza jej karę 100 (stu) złotych grzywny.

II. Na podstawie art. 119 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 3 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 200 (dwustu) złotych.

Sygn. akt II W 800/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 21 lutego 2019 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy, ustalił następujący stan faktyczny:

Obwiniona E. R. w dniu 19 maja 2018 r. prowadziła samochód marki M. o nr rej. (...), około godziny 13.50 miała tyłem wyjechać z miejsca parkingowego w L. przy ul. (...), w samochodzie jako pasażer jechał właściciel samochodu J. M.. W tym samym czasie z zatoki parkingowej po drugiej stronie ulicy (...) włączała się do ruchu K. S., poruszająca się samochodem marki R. o nr rej. (...), wraz z nią jechała D. K.. Obwiniona i K. S. przystąpiły do wycofywania samochodów w tym samym czasie, obie nie zachowały należytej ostrożności i nie upewniły się czy mogły manewr cofania wykonać bezpiecznie. Samochody obwinionej i K. S. poruszały się z niewielką prędkością, zderzyły się w okolicy środka jezdni ulicy (...). Samochód K. S. miał zarysowaną powłokę lakierniczą zderzaka tylnego z lewej strony i pęknięty zderzak tylny, samochód J. M. miał pokrzywdzonego miał zarysowaną powłokę lakierniczą zderzaka tylnego z lewej strony. Obydwa samochody po zdarzeniu nie były naprawiane.

Dowód:

- zeznania K. S. (k.12,47),

- zeznania D. K. (k.54),

- częściowo wyjaśnienia obwinionej (k.17,46v),

- częściowo zeznania J. M. (k.53),

- protokoły oględzin (k.3,4),

- szkic miejsca zdarzenia (k.5),

- dokumentacja fotograficzna (k.8,13,14,44,45),

- odtworzenie nagrania (k.47v),

- odpis wyroku (k.51).

Obwiniona w toku postępowania przygotowawczego nie przyznała się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.17). Stwierdziła, że cofała samochodem, zatrzymała się za osią jezdni, gdy zatrzymała się kierująca drugim samochodem uderzyła w jej samochód. Podczas rozprawy również nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i złożyła wyjaśnienia (k.46v). Podała, że tego dnia cofała samochodem i „spotkała się” z zderzakiem innego samochodu. Wyjeżdżała z miejsca parkowego, przekroczyła oś jezdni i poczuła uderzenie samochodu R. w prowadzony przez nią samochód.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej w części, w której wskazała, że wyjeżdżała tyłem z miejsca parkingowego, wyjechała częściowo na jezdnię i doszło do zderzenie z samochodem cofającym po drugiej stronie ulicy. Ta część wyjaśnień obwinionej zgodna jest bowiem z zeznaniami K. S. (k.12,47), D. K. (k.54), protokołami oględzin (k.3,4), szkicem miejsca zdarzenia (k.5) i dokumentacją fotograficzną (k.8,13,14,44,45) oraz odpisem wyroku (k.51). Nie zasługuje na wiarę ta część wyjaśnień obwinionej, w której stwierdziła, że zatrzymała samochód i wówczas doszło do zderzenia samochodów, spowodowanego przez drugą kierującą. Ta część wyjaśnień obwinionej sprzeczna jest bowiem z zeznaniami K. S. (k.12,47), D. K. (k.54), protokołami oględzin (k.3,4), szkicem miejsca zdarzenia (k.5) i dokumentacją fotograficzną (k.8,13,14,44,45), odpisem wyroku (k.51) i odtworzeniem nagrania (k.47v). Należy zwrócić uwagę, że zdarzenie polegało na zderzeniu samochodów jednocześnie wyjeżdżających z miejsc parkingowych po przeciwnych stronach ulicy, a z wyjaśnień obwinionej nie wynika by dostrzegła ten drugi samochód. Gdyby go dostrzegła i poprawnie oceniła manewr podjęty przez kierującą tym samochodem to nie powinna wyjeżdżać, by uniknąć sytuacji grożącej niebezpieczeństwu w ruchu drogowym. Z protokołu oględzin pojazdów wynika, że oba samochody miały niewielkie uszkodzenia tylnych zderzaków (k.3,4), a nagranie (por. odtworzenie z k. 47v) wskazuje, że obwiniona cofała samochód, na chwilę zatrzymania się w okolicach środka jezdni i następnie wjechała w miejsce parkingowe.

K. S. przyznała się podczas postępowania przygotowawczego do popełnienia zarzucanego jej czynu i złożyła wyjaśnienia (k.12). Stwierdziła, że cofała samochód, sprawdzała czy nie uderzy w krawężnik po lewej stronie samochodu, poczuła uderzenie w tył samochodu. Wskazała, że upewniła się czy na ulicy nie jechały samochody z lewej i prawej strony. Wystąpiła o dobrowolne poddanie się karze. Podczas rozprawy zeznała (k.47), że uczestniczyła z obwinioną w kolizji drogowej. Wycofywała samochód jednocześnie z obwinioną, jechała powoli, łukiem w prawą stronę, nagle poczuła lekkie puknięcie. Skutki zdarzenia były niewielkie, zgodziła się na rozstrzygnięcie sprawy zgodnie z wyrokiem nakazowym.

Sąd dał wiarę zeznaniom K. S., gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień obwinionej, zeznaniach D. K. (k.54), protokołami oględzin (k.3,4), szkicu miejsca zdarzenia (k.5), dokumentacji fotograficznej (k.8,13,14,44,45) oraz odpisie wyroku (k.51). Uszkodzenia samochodów były niewielkie i świadczą o ustawieniu samochodów naprzeciw siebie. W tej sytuacji każdy z kierujących powinien zachować szczególną ostrożność i upewnić się czy z tyłu nie było samochodów.

J. M. zeznał podczas rozprawy (k.53), że jego partnerka wyjeżdżała na ulicę samochodem marki M., samochody stały po jednej i drugiej stronie ulicy. Jak wyjechali i mieli ruszyć do przodu bo skręcali w prawą stronę, to kierująca C. (faktycznie R. – por protokół oględzin z k.3) chyba ich nie widział, ruszyła i uderzyła w jego samochód.

Zeznania tego świadka zasługują na wiarę w części, w której podał, że w dniu zdarzenia obwiniona prowadziła jego samochód, wyjeżdżała na ulicę (...) i doszło do zderzenia pojazdów, gdyż są logiczne i rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień obwinionej, zeznaniach K. S., D. K. (k.54), protokołami oględzin (k.3,4), szkicu miejsca zdarzenia (k.5), dokumentacji fotograficznej (k.8,13,14,44,45) oraz odpisie wyroku (k.51). Nie zasługuje na wiarę ta część zeznań tego świadka, w której podał, że obwiniona wykonała manewr cofania przed zderzeniem pojazdów, zatrzymała samochód i zamierzała ruszyć do przodu. Należy bowiem zwrócić uwagę, że gdyby faktycznie obwiniona zakończyła manewr cofania to prowadzony przez nią samochód powinien znajdować się w położeniu zbliżonym do prostopadłego w stosunku do osi jezdni. Wówczas uderzenie tyłem przez inny samochód powinno nastąpić w bok samochodu J. M.. Tymczasem z protokołu oględzin (k.5) wynika, że uderzenie nastąpiło w tylny zderzak po lewej stronie.

D. K. zeznała podczas rozprawy (k.54), że było takie zdarzenie, że wyjeżdżały z bratową K. S. tyłem z parkingu, widziały, że samochody zatrzymały się i myślały, że to dla nich, ale okazało się, że jednocześnie cofał inny samochód. Uderzenie w drugi samochód był jak samochód bratowej poruszał się.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne i rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień obwinionej, zeznaniach K. S., protokołach oględzin (k.3,4), szkicu miejsca zdarzenia (k.5), dokumentacji fotograficznej (k.8,13,14,44,45) oraz odpisie wyroku (k.51).

Sporządzone w toku postępowania dokumenty w postaci dokumentów wymienionych na k. 53v zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, były sporządzone bezstronnie i obiektywnie, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość. Poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia czynu przypisanego obwinionej nie mogą budzić wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Udział w ruchu drogowym, a zwłaszcza prowadzenie pojazdu mechanicznego na drodze publicznej wymaga rozwagi i zachowania ostrożności, by uniknąć wszelkich zagrożeń bezpieczeństwa w tym ruchu. Ruch lądowy odbywa się różnymi pojazdami i na różnych drogach, ale każdy z uczestników ruchu obowiązany jest przestrzegać przepisów i zasad bezpiecznego korzystania z drogi. Obwiniona naruszyła jeden z podstawowych warunków bezpiecznego korzystania z drogi publicznej w postaci zachowania szczególnej ostrożności podczas cofania samochodu, wynikający z treści art. 23 ust. 1 pkt 3 Ustawy Prawo o ruchu drogowym. Należy zwrócić uwagę, że uderzenie w samochód poruszający się z naprzeciwka nie było silne, o czym świadczy rozmiar uszkodzeń, ale każde takie zdarzenie powoduje sytuację zagrażającą bezpieczeństwu w ruchu drogowym. Należy zwrócić uwagę, że zarówno obwiniona jak i K. S. były winne zderzenia samochodów, a zatem zarzut z wniosku o ukaranie odnośnie współwiny obwinionej okazał się słuszny.

Czyn obwinionej należy zakwalifikować jako wykroczenie z art. 86 § 1 k.w., gdyż polegał na tym, że naruszyła obowiązujące zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego i spowodowała wspólnie z K. S. zagrożenie bezpieczeństwa w tym ruchu.

Obwiniona ma 45 lat, jest rozwódką, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracuje w administracji państwowej, nie była karany sądownie (k.42) i nie popełniła wcześniej wykroczeń w ruchu drogowym (k.40).

Stopień społecznej szkodliwości czynu nie był mały, gdyż obwiniona naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, stworzyła przez to zagrożenie bezpieczeństwu w ruchu drogowym i współuczestniczyła w spowodowaniu uszkodzenia samochodów K. S. i J. M.. Stopień winy obwinionej był mały, ze względu na wzajemną winę uczestników zdarzenia i niewielkie skutki zdarzenia.

Kara powinna przekonać obwinioną i ogół społeczeństwa, że popełnianie wykroczeń nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych oraz wskazywanie, że reguły bezpiecznego użytkowania dróg publicznych obowiązują wszystkich i należy w taki sposób prowadzić pojazdy by uniknąć możliwych i przewidywalnych zagrożeń bezpieczeństwa, a tym samym zapobiegać wypadkom i kolizjom na drogach. Obwiniona naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, poprzez nie zachowanie szczególnej ostrożności, wspólnie z K. S. spowodowała przez to uszkodzenie pojazdów. Kara powinna przekonać obwinionej, że należy unikać zagrożeń bezpieczeństwa w ruchu drogowym i tak prowadzić pojazdy mechaniczne, by unikać podobnych kolizji drogowych w przyszłości.

Do okoliczności obciążających należy zaliczyć przede wszystkim nagminność wykroczeń w ruchu drogowym i uszkodzenie pojazdu pokrzywdzonej oraz partnera obwinionej, natomiast jako okoliczność łagodzącą uwzględniono niekaralność obwinionej (k.42) oraz nie popełnianie przez niego wcześniej wykroczeń w ruchu drogowym (k.40).

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione przesłanki wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz zdolną spełnić swe cele prewencji indywidualnej i generalnej powinna być kara 100 złotych grzywny. Kara ta powinna przekonać obwinionej, że pojazdy w ruchu drogowym należy prowadzić zgodnie z obowiązującymi zasadami bezpieczeństwa w tym ruchu.

Obwiniona ma stałe dochody i możliwość zwrotu poniesionych na rozpoznanie sprawy koszty, wobec czego Sąd zasądził od niej zwrot tych kosztów w całości.